کتاب از پشت پنجره - پرتقال

کتاب از پشت پنجره نوشته ی لیزا تامپسون و ترجمه ی نگار باغانی توسط انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است.

متیو کوربین پسر نوجوانی است که از بیماری وسواس رنج می برد. او فکر می کند که همه جا پر از میکروب است و مدام در حال تمیز کاری و گردگیری است تا آنها را از بین ببرد. متیو آن قدر دست هایش را زود به زود با مایع ضد عفونی کننده می شوید که تمام قسمت های دستش زخم شده و بعضی اوقات از این زخم ها خون جاری می شود. او قبل از ضد عفونی کردن به چیزی دست نمی زند و برای اینکه دست ها و بدنش آلوده نشوند، ترجیح می دهد بیشتر در اتاقش بماند و به قسمت های دیگر خانه شان نمی رود. از آنجایی که پدر و مادر متیو خیلی نگرانش هستند برایش وقت مشاوره می گیرند اما او زیر بار نمی رود که به دیدن مشاور برود و از نظرش هیچ مشکلی وجود ندارد. کم کم مشکلش به قدری حاد می شود که حتی دلش نمی خواهد به مدرسه برود و خودش را توی اتاقش حبس می کند تا از میکروب و آلودگی دور بماند. او مدام همه جای اتاقش را با محلول های مختلف ضد عفونی می کند و به خاطر جلوگیری از انتقال میکروب، از ورود دیگران به اتاقش ممانعت می کند و اوقاتی را که در حال نظافت نیست، از پشت پنجره بیرون را تماشا می کند. تا اینکه یک روز، نوه‌ی کوچک همسایه‌ی رو به رویی گم می شود و پای پلیس برای تحقیقات به خانه‌و اتاق متیو باز می شود و ...

 

برشی از متن کتاب

وقتی برگشتم توی اتاق کار، داد و هوارهای خانه بغلی خوابیده بود و صدای بلند و گوش خراش تلویزیون نی آمد. آن بیرون توی خیابان همه جا ساکت و آرام بود و از شدت گرما از کف آسفالت بخار بلند می شد. نایجل توی حیاط جلویی آقای چارلز بود و با احتیاط، نوک پا نوک پا روی چمن راه می رفت و همین جور که بو می کشید، پوزه اش آرام به چمن ها می خورد. صدای مای پیرمرد را نشنید که داشت از پشت سرش با یک تشت پر از آب به سمتش می آمد. آقای چارلز نعره ایرسر داد و آب را توی هوا ماشید. آب یک موج بزرگ شد و سر تا پای نایجل را خیس کرد. نایجل مثل برق گرفته ها خشکش زد، من هم همینطور. نه این که خیال کنید کشته مرده‌ی این حیوان میرِ شپشی و استفراغی بودم، ولی هرچه بود، هیچ وقت حاضر نبودم چنین کاری با او بکنم. موهای حنایی و سفید پف دارش حالا قهوه ای تیره شده بود و به پوستش چسبیده بود. از قیافه اش پیدا بود بدجوری زهره ترک شده. آقای چارلز تشت را انداخت روی چمن و پایش را توی هوا چنان به طرف نایجل تاب داد که خودش هم از شدت ضربه دور خودش چرخید. البته خوشبختانه نایجل به موقع به خودش آنده بود و خیلی زود خودش را از سر راه او کنار کشیده بود. نایجل به زور خودش را از لای در حیاط رد کرد، پیچید به راست و بدو بدو به طرف ورودی خانه خودمان آمد. نشست روی پله‌ی جلوی خانه، میومیوی یواشی کرد و مشغول لیسیدن نوهابش سد. آقای چارلز را تماشا کردم که تشت را برداشت و دو قدم به طرف خانه اش رفت. یک لحظه ایستاد، انگار چیزی یادش افتاده بود. یک قدم آمد عقب،‌تشت را زد زیر بغلش، بالا را نگاه کرد و به من چشم غره رفت. دکتر کِر کوچک تر که بودم، فکر می کردم سراب چیزی است که فقط وقتی وسط بیابان گم شده باشی می بینی. همین طور که هذیان می گویی، خودت را وجب به وجب روی شن های داغ می کشانی و با نا امیدی دنبال آب می گردی. یک دفعه چشمت به چیزی می افتد که در افق می درخشد. یک ون رنگی رنگی بستنی فروشی! صدای دیلینگ دیلینگ آهنگ بستنی فروشی را هم می شنوی. صدای آهنگ به تو وعده می دهد که بستنی قیفی های خنک  و خوشمزه در انتظارت است و تو را به سمت خودش می کشاند. دستت را که دراز می کنی، یکهو ماشین ناپدید می شود. درست همان جایی که همین چند لحظه پیش ماشین بستنی فروشی ایستاده بود،‌یک کاکتوس خشکیده می بینی. موقعی که داشتیم می رفتیم دکتر، توی جاده سراب های زیادی دیدم؛ البته ون خیالی بستنی فروشی نبودند، جاله هایی از آب تیره بودند‌که روی آسفالت جمع شده بودند. آن قدر واقعی به نظر می آمدند که وقتی با ماشین از رویشان رد می شدیم، حتی صدای شلپ شلپ آب را هم می شنیدم. بابا یک با بهم گفته بود به این ها می گویند سراب بزرگراه؛ که به گمانم درست بود. آخر او خیلی چیزها می دانست...      

• نامزد جایزه
• نویسنده: لیزا تامپسون
• مترجم: نگار باغانی
• انتشارات: پرتقال