کتاب زیر نور ماه شیشه ای

معرفی کتاب زیر نور ماه شیشه ای 

زیر نور ماه شیشه ای داستان دختر نوجوانی به نام "لورل" را روایت می کند. لورل، مادر و مادر بزرگش را در طوفان کاترینا از دست داده و همراه پدر و برادر کوچکش زندگی می کند. مرگ مادر باعث می شود که لورل از نظر روحی دچار آسیبی سخت شود. او برای فراموش کردن این موضوع مدتی عضو هواداران تیم فوتبال مدرسه شده و در آن جا با پسری به نام "تی بوم" آشنا می شود. تی بوم که خود به مواد مخدری به نام "ماه" اعتیاد دارد به مرور زمان لورل را به این مواد وابسته می کند.

آن ها با مصرف ماه دچار فراموشی کوتاه مدت شده و این امر برای لورل بسیار لذت بخش است. اعتیاد دخترک به قدری زیاد می شود که پدر او را از خانه بیرون کرده و لورل که برای تهیه ی مواد به پول احتیاج دارد در خیابان مشغول گدایی می شود. از طرفی موسی که یک نقاش خیابانی است، لورل را بارها در خیابانی که روی یکی از دیوارهایش مشغول نقاشی کشیدن می باشد می بیند.

او از ظاهر لورل پی به اعتیادش برده و هر بار سعی می کند تا به طریقی با او وارد صحبت شود. موسی که خود مادرش را در کودکی به دلیل اعتیاد از دست داده، دائما لورل را به ترک تشویق کرده و به او قول می دهد تا در این راه هر کاری از دستش بر می آید انجام دهد ...

برشی از متن کتاب زیر نور ماه شیشه ای 

اولین باری که تی بوم آن ماه را جلوی بینی ام گرفت انگشت هایش گرم اما لرزان بودند. یادم که می آید می بینم انگار همه چیز با حرکت آهسته پیش می رفت. ماه را جلویم گرفت، سرم را پایین آوردم طوری که پره های بینی ام درست بالای آن ماه کوچک بود. تی بوم آرام گفت: «محکم بالا بکش.» و من هم این کار را کردم. احساس کردم چیزی تلخ پشت گلویم است و بعد سرم پر شد از چیزهای زیبایی که برای هضمشان باید به دیوار فروشگاه تکیه می دادم. انگار بهشت در وجودم رخنه کرده بود.

نمی دانستم می خواهم با صدای بلند گریه کنم یا بخندم و بعد انگار تمام دنیا با بیشترین سرعتی که می شد از جلویم عبور کرد و من بالا پریدم و در هوا ملقی زدم و خندیدم. تی بوم تماشایم کرد و لبخندی زد که نشان می داد بارها آن را تجربه کرده است. ـ احساس خوبی است، نه؟ و من تجربه کردم. احساس قدرت کردم. احساس کردم تمام دنیا در دست هایم است و دیگر هیچ آبی، هیچ کجای دنیا وجود ندارد.

هیچ جاده ای در پیش رو یا پشت سر نداشتم؛ جاده هایی با خانه هایی ویران. گذشته ایی در کار نبود. فقط حال بود و بهشتی ابدی. بعد وقتی کایلی برگشت که مرا با خودش ببرد؛ گفت: «لورل، مامانم آمد باید برویم.» متوجه شدم انگشت هایم از سرما کبود شده اند و من آن سرما را حس نکرده ام. کایلی را نگاه می کردم اما نمی توانستم واضح ببینمش، آن جا ایستاده بود اما اطرافش پر از سایه هایی در هم بود.

وقتی راه افتادیم کایلی گفت: «چشمهایت گشاد شده اند این قدر خوب بود؟» او حرف می زد و لی من نمی شنیدم. داشتم به تی بوم فکر می کردم و به ماه و به این که چطور همه چیز می تواند یک جا جمع بشود و این که چقدر خوشحال بودم که به گالیله آمده بودم. نه به خاطر خود شهر، بلکه به خاطر تی بوم. سوار ماشین گرم مادر کایلی شدیم. سرم را روی شانه ی کایلی گذاشتم و آهسته گفتم: «فکر می کنم عاشقش شده ام.» و شاید کایلی خندید. شاید هم فقط ساکت نشست و به تاریکی بیرون خیره شد.

آن شب دیر وقت، من و کایلی در اتاق نشیمن نشستیم. تلویزیون با صدای کم روشن بود و ذرت بو داده بین مان. زیاد نمی توانستم بنشینم، سعی می کردم اما نمی شد. چرا؟ چرا نمی توانستم بی حرکت باشم؟ کایلی گفت: «چرا این قدر بی قراری؟» پاهایم را روی زمین فشار دادم. دست هایم را به هم فشار دادم. لبه ی کاناپه نشستم، چیزی درونم بود که وادارم می کرد از جا بپرم. ـ تی بوم دوستم دارد! یک ساعت با هم بودیم! اگر تو هم بودی از خوشحالی بال در می آوردی. بی قرار بودم.

می خندیدم آن قدر که دهانم درد گرفته بود و نمی دانستم آن درد چیست، شاید از ماه بود ولی هر چه که بود، دلم می خواست تا ابد ادامه داشته باشد. کایلی لابخند زد. دندان هایش مرتب و سفید بودند. با ان موهای فرفری تیره بسیار زیبا بود. به طرف تلویزیون برگشت و موهای تاب دارش را در دست گرفت. پاهایم شروع به لرزیدن کردند. من سعی کردم به زمین فشارشان بدهم. اما فایده نداشت. کایلی تلویزیون تماشا می کرد و شاید هم از بازی حرف می زد اما ذهن من برای خودش می چرخید. دوباره بلند شدم و راه رفتم.    

نویسنده: ژاکلین وودسون مترجم: کیوان عبیدی آشتیانی انتشارات: افق