کتاب سه روز برای دیدن هلن کلر

معرفی کتاب سه روز برای دیدن 

"سه روز برای دیدن" کتابی تاثیرگذار و زیبا در باب بینایی و لذت برخورداری از این نعمت می باشد که توسط هلن آدامز کلر، نویسنده ی معروف نابینا و ناشنوای امریکایی تبار به رشته ی تحریر درآمده است. در واقع وی در سن 18 ماهگی به دلیل ابتلا به بیماری مننژیت، بینایی و شنوایی خود را به طور هم زمان از دست داده و در دنیایی تاریک و ناشناخته پرورش می یابد تا این که در سن شش سالگی، معلمی به نام سالیوان مسئولیت برقراری ارتباط و آموزش او را بر عهده گرفت و سرسختانه مسیری روشن را در برابر دیدگان نابینای هلن نمایان ساخت.

نویسنده در طول محتوای کتاب حاضر، ضمن گوشزد کردن لزوم قدردانی و سپاس گزاری از نعمات بی شمار خداوند از قبیل بینایی، از سه روز برای دیدن سخن می گوید؛ سه روز خیالی، که اگر طی آن، موهبت دیدن در اختیارش قرار گیرد، با چشمانی روشن و فرصتی کوتاه، قصد مشاهده ی چه چیزهایی را دارد و از مخاطب خویش نیز می خواهد تا او هم به این مساله بیندیشد. وی با به کارگیری از لحنی گرم و صمیمی، و توصیفاتی زیبا و دل انگیز، تمامی احساسات و نگرش خود را در رابطه با موضوع مذکور بازگو نموده و با ابراز جملاتی پرنفوذ، در قلب و روح خواننده رسوخ کرده و او را با بند بند عبارات کتاب خویش همراه می سازد.

برشی از متن کتاب سه روز برای دیدن

همه ی ما داستان های مهیجی را خوانده ایم که قهرمان در آن ها، زمان خاص و محدودی برای زندگی در اختیار دارد. گاهی اوقات این زمان به – مدت یک سال است و گاهی اوقات به کوتاهی بیست و چهار ساعت. اما همیشه دوست داشتم بدانم شخص محکوم به مرگ، آخرین روزها و ساعت های عمرش را چطور می گذارند و چگونه انتخاب می کند. البته من درباره ی مردمان آزادی صحبت می کنم که حق انتخاب داشتند نه درباره ی مجرمان محکومی که نیمی از فهالیت شان به سختی مشخص می شود.

چنین داستان هایی فکر ما را به کار می اندازد و از خودمان می پرسیم تحت شرایط مشابه چه باید کرد. باید چه وقایعی، چه تجربه هایی، چه ارتباط هایی در آن ساعت های آخر جمع کنیم؟ مانند انسان های فانی باید در مرور گذشته چه شادی هایی پیدا کنیم و چه تعصب هایی؟ گاهی اوقات فکر می کنم چه خوب است این که هر روز به گونه ای زندگی کنیم که گویی فردا باید بمیریم چنین نگرشی به وضوح بر ارزش های زندگی تاکید می کند هر روز باید با مهربانی و شوق و اشتیاق به شناخت و درک زندگی کنیم که اغلب این فرصت از دست می رود وقتی که زمان، پیش از ما در مناظره ی یکنواخت روزها و ماه ها و سال های زیادی که می آیند، امتداد پیدا می کند.

البته، افرادی هم هستند که شعار خوش گذرانی «بخور، بنوش، شاد باش» را سر می دهند، اما اکثر مردم با حقیقت «مرگ قریب الوقوع» تنبیه خواهند شد. در داستان ها، معمولا قهرمان محکوم در آخرین دقیقه با خوش شانسی نجات داده می شود، اما تقریبا همیشه احساسش نسبت به ارزش ها تغییر می کند. او نسبت به معنای زندگی و ارزش های معنوی ابدی آن حساس تر و قدر دان تر می شود. معمولا می گویند کسانی که در سایه ی مرگ زندگی می کنند یا زندگی کرده اند در هر کاری که انجام می دهند، شیرینی لذت بخشی به وجود می آورند.

مولف: هلن کلر مترجم: مرضیه خوبان فرد انتشارات: روان شناسی و هنر