کتاب من امام حسین (ع) را دوست دارم

معرفی کتاب من امام حسین (ع) را دوست دارم

امام حسین علیه السلام، امام سوم ما شیعیان فرزند گرامی حضرت علی علیه السلام و حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها هستند. پیامبر اکرم محبت و علاقه ی خاصی به آن امام داشتند.  تا انجا که یک روز پیامبر مشغول خواندن نماز بودند و امام حسین که کودکی بیش نبود پشت پیامبر نشست، پیامبر هم تا زمانی که بازی امام تمام نشد سر از سجده برنداشتند. پیامبر از طریق وحی می دانستند که امام قرار است در واقعه ی کربلا به شهادت برسند. امام حسین یار همیشگی پدرش در جنگ ها و یاور برادرش امام حسن، در زمان حکومتش بودند. کتاب فوق علاوه بر بیان شجره نامه ی امام حسین (ع) ، واقعه ی کربلا را از زمان حرکت فرستاده ایشان "مسلم بن عقیل" به سمت کوفه، نحوه ی شهادت مسلم به دستور ابن زیاد و رفتن کاروان امام حسین به سمت کوفه، جنگ آن ها با سربازان ابن زیاد و شهادت امام و همراهانش به دست سربازان ظالم ابن زیاد با نثری ساده و قابل فهم برای کودکان و نوجوانان بیان کرده است.

مجموعه ی چهارده جلدی من اهل بیت را دوست دارم به منظور معرفی پیامبر بزرگوار اسلام، حضرت محمد (ص)، حضرت فاطمه (س) و دوازده امام معصوم ما شیعیان برای گروه سنی 8 تا 12 سال تالیف شده است. در این مجموعه علاوه بر جنبه ی تاریخی زندگی این شخصیت ها، مقام معنوی، سبک زندگی، افکار، اندیشه ها و سخنان آنان نیز مورد توجه قرار گرفته است. در صفحه ی پایانی هر یک از کتاب های این مجموعه دانستنی هایی چون نام، لقب، کنیه، زمان تولد، مکان تولد و زمان شهادت امام ذکر شده است. نثر ساده و روان به همراه تصاویر زیبا و رنگی بر جذابیت مجموعه ی فوق افزوده است.

کتاب من امام حسین را دوست دارم پنجمین جلد از مجموعه کتاب من اهل بیت را دوست دارم نوشته ی غلامرضا حیدری ابهری و تصویرگری صفیه احمدپور از سوی نشرجمال به چاپ رسیده است.

برشی از متن کتاب

پیامبر می دانست حسین عزیزش را شهید خواهند کرد. او حتی از محل دقیق شهادت حسین باخبربود. برای همین رسول خدا گاهی می نشست و برای حسین و رنج های آینده ی او گریه می کرد. یک بار که علی (ع) گریه ی پیامبر را دید، از آن حضرت پرسید: «پدر و مادرم فدای شما، ای رسول خدا! چرا گریه می کنی؟ آیا کسی شما را ناراحت کرده است؟ پیامبر فرمود: «جبرئیل پیش من بود و گفت که حسین را در کنار رود فرات، با لب تشنه شهید می کنند.» بخش مهمی از زندگی امام حسین (ع)، در حکومت پدرش، امام علی (ع) و حکومت برادرش امام حسین (ع) سپری شد. امام حسین برای آن دو، یک سرباز شجاع و فداکار بود. او در همه ی جنگ های امام علی با دشمنانش، شرکت می کرد و با قدرت تمام می جنگید؛ مثلا در جنگ جمل، فرماندهی بخشی از سپاه امام علی را بر عهده داشت. در بعضی جنگ ها، هم مبارزه می کرد و هم با سخنرانی پرشور خود، سربازان را به حمایت از امام علی (ع) تشویق می کرد. امام حسین در زمان حکومت برادرش امام حسن همیشه در کناراو بود. او حتی برای یک لحظه از یاری امام حسن دست برنداشت. زمانی که امام حسن (ع) شهید شد و امام حسین (ع) به مقام امامت رسید، هنوز معاویه حکومت می کرد. چون امام حسن با معاویه پیمان صلح نوشته بود، امام حسین نیز به پیمان صلح برادرش پایبند بود. به همین دلیل هرگز در برابر معاویه قیام نکرد. البته هر وقت لازم می دانست نامه ی تند و کوبنده ای به معاویه می نوشت و به رفتارهای غلط او اعتراض می کرد. گاهی برای آگاهی مردم سخنرانی می کرد و به رفتارهای غلط معاویه اعتراض داشت. بعد از مرگ معاویه پسرش یزید به حکومت رسید. یزید نامه ای به فرماندار مدینه نوشت و از او خواست تا از امام حسین بیعت بگیرد. یعنی امام حسین را به قبول حکومت یزید وادار کند. امام حسین (ع) یزید را شایسته ی حکومت بر مسلمانان نمی دانست؛ چون او آشکار شراب می خورد و در جلسات گناه شرکت می کرد و مخالف اسلام حرف می زد. او دین بزرگ اسلام را قبول نداشت و می خواست آن را از بین ببرد. امام حسین نمی خواست با یزید بیعت کند و حکومت ظالمانه و ضد اسلامی او را قبول کند. به همین دلیل، شبانه از مدینه خارج شد و همراه گروهی از نزدیکان خود، به سوی مکه حرکت کرد.    

• کتاب من اهل بیت را دوست دارم 5
• معرفی شده در کتاب نامه آموزش و پرورش کتاب نامه رشد
• نویسنده: غلامرضا حیدری ابهری
• تصویرگر: صفیه احمدپور
• انتشارات: جمال