کتاب من امام کاظم(ع) را دوست دارم (من اهل بیت را دوست دارم 9)

کتاب من امام کاظم (ع) را دوست دارم نهمین جلد از مجموعه ی من اهل بیت را دوست دارم نوشته ی غلامرضا حیدری ابهری توسط نشر جمال به چاپ رسیده است.

کتاب فوق به با بیانی کودکانه و قابل فهم به معرفی امام هفتم شیعیان می پردازد. امام کاظم (ع) در شهر مدینه بدنیا آمد. پدرش امام صادق (ع) و مادرش بانوی باایمانی به نام حمیده بود. امام کاظم در دامان این دو شخص بزرگوار پرورش یافتند و بعد از فوت پدرشان به مقام والای امامت رسیدند. ایشان دارای خصیصه های بسیاری مثل ایمان، علم و دانش، بخشندگی، قدرت معجزه، نیکی به دیگران، صبر و بردباری، احترام به نعمت های خداوند و ... بودند. نویسنده در کتاب "من امام کاظم را دوست دارم"  به بیان ویژگی های رفتاری و اخلاقی امام می پردازد. همچنین برای درک بهتر مخاطب، داستانی کوتاه درباره ی هر یک از ویژگی مطرح شده ی امام کاظم (ع) ارائه شده است. به عنوان مثال درباره ی معجزات ایشان داستان زنده کردن گاو مرده ی زنی فقیر که هزینه ی زندگی خود و بچه هایش را از شیر گاو تامین می کرد، روایت شده است. در نهایت نحوه ی به شهادت رسیدن امام به دست پادشاه ظالم و ستمگر زمان ایشان یعنی هارون شرح داده شده است.

مجموعه ی چهارده جلدی من اهل بیت را دوست دارم به منظور معرفی پیامبر بزرگوار اسلام، حضرت محمد (ص)، حضرت فاطمه (س) و دوازده امام معصوم ما شیعیان برای گروه سنی ب و ج تالیف شده است. در این مجموعه علاوه بر جنبه ی تاریخی زندگی این شخصیت ها، مقام معنوی، سبک زندگی، افکار، اندیشه ها و سخنان آنان نیز مورد توجه قرار گرفته است. در صفحه ی پایانی هر یک از کتاب های این مجموعه دانستنی هایی چون نام، لقب، کنیه، زمان تولد، مکان تولد و زمان شهادت امام ذکر شده است. نثر ساده و روان به همراه تصاویر زیبا و رنگی بر جذابیت مجموعه ی فوق افزوده است.

برشی از متن کتاب

امام کاظم از همان کودکی بسیار با ایمان بود. او خدا را خیلی خوب می شناخت و همیشه به یاد او بود. در سه سالگی افسار بره ای را در دست داشت و به او می گفت: «تو هم به پروردگارت سجده کن.» شخصی به شوخی گفت: «سرورم! یک باره به این بره بگو بمیرد!» امام فرمود: «من زنده کنم و بمیرانم؟! این خداست که زنده می کند و می میراند.» خدا به امام هفتم علم و دانش بسیاری بخشیده بود. امام کاظم از حوادث آینده خبر داشت و به همه زبان های دنیا را می دانست. آن بزرگوار حتی با زبان حیوانات هم آشنا بود و حرف‌های آنان را نیز به خوبی می فهمید. روزی حضرت در خانه یکی از دوستانش بود که ناگهان لبخند زد. دوست امام پرسید: «آقا چرا خندیدید؟» امام به دو کبوتری که آن جا بودند اشاره کرد و فرمود: «این کبوتر نر به این کبوتر ماده می گفت: تو مایه آرامش من هستی، تو عروس من هستی، در روی زمین تو را از همه بیشتر دوست دارم. البته نه بیش تر از این مرد که الان روی تخت نشسته است.» منظور کبوتر از آن کرد امام کاظم علیه السلام بود. دوست امام پرسید: «فدایت شوم! مگر شما زبان پرنده ها را می فهمید؟» امام فرمود: «بله زبان پرندگان را به ما آموختند و خداوند ما را از هر نعمتی برخوردار کرده است.» امام هفتم ما درباره نیکی به دیگران می فرمود: «هرکس به برادران دینی و خانواده خود نیکی کند عمرش طولانی می شود.» امام کاظم علیه السلام خودش هم خیلی نیکوکار بود و به نیکی کردن به برادران و خواهران دینی خیلی اهمیت می داد. یک روز امام در برابر خانه کعبه ایستاد و فرمود: «ای کعبه! با این که حق تو بسیار بزرگ است! ولی به خدا قسم که حق مومن از حق تو بزرگ تر است.» امام با این حرف می خواست اهمیت حق مومنان را بر گردن یکدیگر بیان کند. امام کاظم هرگز به فکر انتقام جویی از دیگران نبود. اما صبر زیادی داشت و در مقابل بدرفتاری های دیگران اصلا عصبانی نمی شد. به همین خاطر به ایشان "کاظم" می گفتند. کاظم یعنی کسی که جلوی خشم خود را می گیرد. در شهر مدینه، مردی بود که با اهل بیت دشمن بود و امام کاظم را خیلی اذیت می کرد. دوستان امام تصمیم گرفتند آن مرد را بکشند. اما امام اجازه نداد. او خودش به مزرعه آن مرد رفت و 300 دینار طلا به او بخشید. آن مرد که بزرگواری و محبت امام را دید از کارهای گذشته اش شرمنده و پشیمان شد. او پیشانی امام کاظم علیه السلام را بوسید و به خاطر آزار و اذیت هایش از ایشان عذرخواهی کرد. همه امامان ما قدرت معجزه داشتند. یعنی می توانستند کارهایی انجام بدهند که هیچ انسانی نتواند آن را انجام دهد. قدرت معجزه فقط از سوی خدا به پیامبران و امامان داده می شود. امام کاظم هم هر وقت لازم بود معجزاتی از خود نشان می داد ...            

نویسنده: غلامرضا حیدری ابهری تصویرگر: طاهره رضایی انتشارات: جمال