کتاب سیندخت | علی محمد افغانی

درباره‌ی کتاب سیندخت علی محمد افغانی

کتاب "سیندخت" اثر علی محمد افغانی، رمانی عاشقانه با روایت‌هایی پرفراز و نشیب و خواندنی از شخصیت‌های داستان می‌باشد که به راحتی خواننده را با خود همراه می‌کند. شخصیت‌های اصلی داستان "سیندخت" و "بهمن فرزاد" هستند. سیندخت، دختری غمگین و سخت‌کوش است که در شرکت کارخانه‌ی روغن موتور اهواز به شغل منشی‌گری مشغول می‌باشد. وی در گذشته دوران سختی را در خانواده و در برخورد با همسر دوم پدرش پشت سر گذاشته و حالا خواهر و برادر کوچک‌تری به نام‌های "بنفشه" و "بابک" دارد که آن‌ها را خواهرانه از صمیم قلب دوست می‌دارد.

بهمن فرزاد نیز پسری ساده، سر به راه و مجرد می باشد که در رشته ی مهندسی فارغ التحصیل شده و حالا تحت عنوان مدیر فنی کارخانه ی محل کار سیندخت کار می کند. در طی داستان، بهمن به سیندخت علاقه مند می گردد و تمام تلاش خود را می نماید تا دختر را از علاقه و احساساتش مطلع سازد. اما سیندخت ضمن این که میلی به برقراری رابطه و ازدواج با او نشان نمی دهد، از سویی دیگر نیز سعی بر این دارد که با شرح دوران زندگی سخت و مشقت بار گذشته اش آقای فرزاد را از تصمیم و احساساتش نسبت به خود منصرف نموده و او را از خویش دور سازد. اما دلدادگی مرد قصه به حدی زیاد است که ماجراهایی مهیج را برای خواننده خلق می کند.

بخشی از کتاب سیندخت

شب خنک بود و گرماسنج اتاق هتل، وقتی که آقای بهمن فرزاد مدیر فنی کارخانه روغن موتور اهواز در را گشود و به قصد خوابیدن لباس ‌هایش را بیرون آورد و در گنجه جارختی آویخت، از بیست درجه تجاوز نمی‌کرد. با این وصف او کلافه بود. از گرمای خیالی که گمان می‌کرد آن سال از بداقبالی وی شاید یک ماه زودتر به سراغ خوزستان آمده بود، کلافه بود. مشروب نخورده بود، ولی چنان‌که گفتی دوش آب گرم گرفته است در سر و صورت، گردن و شانه‌ هایش احساس خلجان و گرما می‌ کرد؛ یک گرمای جفنگ و دل ‌آزاری که ظاهرا ناشی از کوفتگی اعصابش بود و مثل مورچه زیر پوستش راه می ‌رفت. به‌ خصوص وقتی که فکر می ‌کرد ممکن است تمام شب را همان ‌طور بی‌ خواب بماند و صبح فردا نتواند با نشاط و سرزندگی سر کارش حاضر شود، بیش تر کلافه می‌ شد.

از جیرجیر تختخواب وقتی که از دنده ‌ای به دنده ‌ای می‌ غلتید، از سفتی بالش یا نرمی تشک و چسبندگی ملافه که هر کدام برای بی‌ خوابی او بهانه‌ ای بود، از صدای خفیف اتومبیلی که در آن ساعت نیم شب از جاده اسفالته جلوی هتل می ‌گذشت و نور چراغ ‌هایش پنجره اتاق را روشن می‌ کرد، از گفتگوها و مذاکراتی که آن شب ضمن خوردن شام و هم چنین پس از شام، طی چهار ساعت طولانی با اعضاء هیئت مدیره شرکت داشت و همه آن اینک مثل بانگی که زیر طاق یک گنبد بکنند در مغزش منعکس می ‌شد و تارهای حساس شده اعصابش را غلغک می ‌داد، از خودش که خودش را به یک زندگی مجردی یکنواخت و اقامت در هتل‌ ها و پانسیون ‌ها محکوم کرده بود، کلافه بود.

بازوانش را شل می ‌کرد و پاهایش را کش می ‌داد و از زیر ملافه، خنکی‌ های این گوشه و آن گوشه تشک را لمس می‌ کرد. ولی در پس پرده سبک شده روحش می ‌دید که توی سالن سبز رنگ هتل با چلچراغ روی سرش، کنار اعضاء هیئت مدیره که همه مردان سالمند و صاحب جاهی بودند، دور میز نشسته مشغول شام خوردن و در عین حال مذاکره پیرامون مسائل و موضوعات کارخانه یا به عبارت دیگر، شرکت، بود.

آقای اشمیت، کارشناس ماشین‌آلات که برای نصب و راه ‌اندازی دستگاه ‌های جدید از آلمان به ایران گسیل شده بود و اینک یک ماه می ‌شد که در اهواز بود، طرف راست او نشسته بود. با آن هیکل لاغر و سیب گلوی برآمده‌ اش که روی یقه پیراهن لق لق می‌ خورد و مثل ماسوره از زیر پوست بالا و پائین می ‌رفت، پیوسته دست دراز می‌ کرد، از غذائی برمی ‌داشت و توی بشقابش می‌ گذاشت. اعضاء هیئت مدیره نگاه ‌هائی با هم رد و بدل می‌ کردند؛ نگاه ‌هائی حاکی از خوشدلی و رضایت، که او چقدر از شکم خودش پذیرائی می‌ کند.

آیا در کشور خودش این غذاها گیرش نمی ‌آمد؟ آقای سورن، سهامدار عمده شرکت و رئیس هیئت‌ مدیره که روبروی وی در طرف دیگر میز نشسته بود، دستش را روی شکم برآمده ‌اش تکیه داده بود و نگاهش به آقای اشمیت بود. گوئی برای او به عنوان فردی آلمانی حتی در شیوه غذا خوردنش تحسینی قائل بود، یا این‌که می ‌خواست نکته تازه ‌ای از آن کشف بکند. گفت:

- او که از حرف های ما دور این میز چیزی سرش نمی ‌شود، دست کم بگذار به شکم خودش خدمتی بکند. آلمانی‌ ها خوب می‌ خورند، خوب می‌ خوابند، و خوب هم کار می‌ کنند...

کتاب سیندخت به قلم علی محمد افغانی توسط انتشارات نگاه به چاپ رسیده است.

• نویسنده: علی محمد افغانی
• انتشارات: نگاه