درباره‌ی کتاب سرلوحه ها
کتاب "سرلوحه ها" مجموعه مقاله های شخص نویسنده در سال های 81 تا 84 را در بر می گیرد که در زمان های مذکور، تحت عنوان "سرلوحه" در "نشریه ی هفتگی الکترونیک لوح" منتشر می گردید؛ این نشریه و مطالبش، در آن سال ها با استقبال بی نظیری از مخاطب رو به رو گشت و سایت مربوطه را به یکی از پر بازدیدترین سایت های فرهنگی کشور تبدیل کرد. این سایت، زیر نظر اهالی فرهنگ انقلاب اسلامی راه اندازی شد و به فعالیت پرداخت.
مولف در طوی محتوای کتاب حاضر، کلیه ی مقاله های تالیفی خود در این سال ها را به استثنای برخی از آن ها که به عقیده ی وی تاریخ مصرف شان گذشته، بی هیچ دست کاری مطرح نموده و در اختیار خواننده قرار داده است. مطالب بیان شده، محوریت خاص و واحدی را دنبال نمی کنند بلکه آیینه ای تمام نما از شرح اوضاع اجتماع و جامعه در طی دوره های مربوطه می باشد که به سمع و نظر شخص نویسنده در آمده؛ در واقع امیرخانی با ارائه ی این مطالب، به گونه ای هنرمندانه و تاثیرگذار، عقاید و نگرش خود را به مخاطب انتقال می دهد. روایی این مقاله ها به حدی است که به راحتی اوضاع جامعه را در مقابل دیدگان مخاطب ترسیم نموده و او را با کلیت شرایط حاکم آشنا می سازد.
برشی از متن کتاب سرلوحه‌ها
سرلوحه چهل و هشتم ارکات و دنیای مجازی در موزه‌ی علوم و فنون شیکاگو، طبقه‌ی دوم غرفه‌ای ساخته‌اند به نام دنیای مجازی. Virtual world. اتاقی است که با موکت فرش شده. پرده‌ای ساخته‌اند روب ه روی ورودی و دو نفری می‌روید روی دو علامت می ایستید. هی می گردید دنبال دنیای مجازی و کامپیوتر و مانیتور و چیزی نمی یابید! بعد خیلی سریع خطوط خارجی بدن شما اسکن می شود و روی پرده می افتد. شما به پرده نگاه می کنید. سایه ای با وضوح بسیار بالا. دستت را تکان می دهی، شبح روی پرده نیز دستش را همان گونه تکان می دهد. راه می روی، شبح نیز راه می رود. بعدتر صدای سوتی می شنوی و روی پرده توپی سبک رها می شود و به سمت یکی از شما می آید. دستت را تکان می دهی و توپ را لمس می کنی. توپ می رود به سمت زمین حریف. حریف توپ را برمی گرداند. روی پرده، زمین خط کشی شده وجود دارد و تور و توپ. و در اتاق هیچ چیزی نیست جز موکت کف... جوان تر بودیم و ساعت پایانی موزه، آن هم روز وسط هفته که بلیت ها نصف می شد. هیچ‌کسی منتظر ورود به اتاق نبود. نیم ساعتی مدام بازی می کردیم. عرق کرده بودیم. حتا حسام (حریف من) وقتی که خواست شیرجه برود روی موکت، زانوی شلوارش از بین رفت. مشکل این بود که موقع آب شار زدن، دست آدم درد می گرفت. یعنی توپ روی پرده همان شتاب را می گرفت، حتا صدا نیز با شدت ضربه تنظیم می شد، اما از آن‌جایی که دست به هوا ضربه زده بود و “هیچ چیز” را فرستاده بود توی زمین حریف، درد می گرفت ناجور... تا شب کت و کول مان گرفته بود.
ما جسما والیبال بازی کرده بودیم، اما بدون توپ... یعنی همه‌ی خسته گی والیبالیست ها را عینا داشتیم، اما بدون توپ... کلیات ابوالبقا می گویم انگار... دنیای مجازی یعنی همین. و بی راه نیست که -دور از چشم منطقیون- گفته اند: در دوره‌ی انفجار اطلاعات، دنیای مجازی حقیقی تر است از دنیای حقیقی... نقل ارکات (orcut) نیز از همین جنس است. دنیای ارکات یک دنیای مجازی است، اما بسیار حقیقی تر از دنیای حقیقی. یعنی رفقایی که در دنیای حقیقی امکان نزدیک بودن را ندارند، به راحتی می توانند کنار هم جمع شوند. بسیار حقیقی... و ارکات یک پدیده ی انسانی است. تکنوکرات ها از این طرف طیف و هایدگری ها از آن طرف خیال نکنند که ینگه دنیایی ها با استفاده از تکنولوژی توانسته اند میلیون ها آدم را سر کار بگذارند. ارکات با فهم یک پدیده ی انسانی گسترش پیدا کرده است. آن نیز این نکته است که آدم ها دوستانی دارند که این دوستان را بدون هیچ ملاک انضمامی انتخاب می کنند و این شبکه البته قابل گسترش است... تمامی گروه های انسانی با پیوندی شکل می گیرند به نام دوستی.
این دوستی - و در حقیقت راز انبوهه های متحد انسانی - را از عمیق ترین متون مذهبی می توانید بگیرید تا متون کاملا غیرمذهبی. از (ان کنتم تحبون الله فاتبعونی یحببکم الله) قرآنی بگیر تا (انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم) زیارت عاشورا. این هر دو می توانند رازی باشند برای ساخت انبوهه ای متحد. سال ها پیش در کتاب لوییس بونوئل (آته ایست دوست داشتنی) خوانده بودم یکی از همین انبوهه ها را. وقتی او برای جلوگیری از انفجار جمعیت روشی پیشنهاد کرده بود که به جنم خودش می خورد. گفته بود بدهیم دانشمندان ویروس مرگ باری بسازند و لیستی تهیه کنیم از دوستان و آن ها را خبر بدهیم که دم پر ویروس نچرخند و آن ها نیز به نوبه ی خودشان دوستان شان را. سرعت رشد ویروس و سرعت رشد جامعه ی دوستان و دوستان دوستان و...
فهرست
به جای مقدمه چرا پای گاه فرهنگ و ادبیات؟ چرا لوح؟ ارکات و دنیای مجازی از میان گرد و خاک کوچ بهاره ی عشایر قشقایی بشاگرد و آینه‌ی خورشیدی پیام بر بشاگرد اگر او نبود تو چه کاره بودی؟! بم شهری که خم شد، امّا کم نشد! عاشورای ظاهر و عاشورای باطن خرده ریزه هایی از زیارت عتبات دفع افسد به افسد دل های سوخته کنار نیمکت های سوخته خانه‌ی عاشقان امیرالمؤمنین (گزارشی از دیدار با جرج جرداق) لبنان، یک معادله‌ی چند مجهولی با درجات بالا پنجره ها لاری، حاجی مسگری و آقای رئیس جمهور! سخنی با سازمان حفظ میراث فرهنگی پریشان پرشی پرشی! یک مغالطه از یک رئیس‌جمهور دو تا به نعل و دو تا به میخ تظاهرات چقدر جنبش نرم افزاری؟! تعدد آقا چرخه ی اقتدار کاهلانه گی ارکستر شبانه ی چوب ها مردی متعهد به حقیقت پنج کتاب یک نظر شاعر اگر حکیم نباشد مزلف است تردید (معرفی پل معلق – آخرین کار محمد رضا بایرامی) دست تقدیر و جایزه ی نوبل ژانوی نقدی بر کتاب آیات شیطانی دفاع از کیان مستور فرزندان زن زیادی جلال! آموزش داستان نویسی به زبان ساده (قسمت اول) سیاهه ی صدتایی رمان آموزش داستان نویسی به زبان ساده (قسمت دوم) آموزش در ادبیات داستانی ادبیات جنگ (متن صحبت در دومین جشنواره ی ادبی اصفهان) نگاه به آسمان یا نگاه به زمین؟ کتاب نخوانی! گناه بخت پریشان و هیات امناست! تاملاتی پیرامون خط جنگ جهانی ادبیات اعلام
(یادداشتهای پراکنده سالهای 81 - 84) نویسنده: رضا امیرخانی انتشارات: سپبده باوران
۷ روز ضمانت بازگشت وجه
ضمانت اصالت کالا
۷ روز هفته ۲۴ ساعته
امکان پرداخت در محل
امکان تحویل در محل
نظرات کاربران درباره کتاب سرلوحه ها
دیدگاه کاربران