کتاب کاپوچینو، کیک پنیر

درباره کتاب کاپوچینو، کیک پنیر 

مجموعه داستان های کوتاه و شیرینی است که حکایت های تاثیرگذار و جالبی را برای مخاطب روایت می کند. نویسنده با به کارگیری از فن بیان بالا و قلم توانای خویش و هم چنین استفاده از تعابیر زیبا و منحصر به فرد، محتویات قصه ها را ماهرانه به رشته ی تحریر درآورده و در نتیجه، اثری این چنین دل نشین را به خواننده ارائه می دهد. شخصیت های هر یک از داستان ها، دوست داشتنی، ساده و بی آلایش هستند که سرگذشتی در برگیرنده ی عشق، دلدادگی دارند. در واقع راوی هر یک از قصه ها خود اشخاص هستند که با بیانی صمیمی و روان از رویدادهای پیش آمده برای خود و اتفاقاتی شیرین و قابل ملموس سخن گفته و آن ها را به گونه ای جذاب با مخاطب در جریان می گذراند.

"در نوبت اول بود عاشق می شدم"، "عزیز" راوی قصه ی زندگی خویش می باشد؛ وی با مادرش که "بی بی" خطابش می کند، روزگار می گذراند. پدرش را سال ها پیش از دست داده و حالا بی بی از طریق ساخت رحل قرآن، هزینه ی اجاره ی خانه و سایر مخارج زندگی شان را تامین می نماید. عزیز در گذشته، عاشق و دل باخته ی دختری به نام "شهین صفوی راد" می شود که دو برادر دارد. وی تصمیم می گیرد که به خانه ی دختر رفته و او را از پدرش خواستگاری کند. با اجرایی کردن این تصمیم، پسر قصه درگیر ماجراهایی جذاب و خواندنی می شود که به راحتی ذهن خواننده را مجذوب محتوای حکایت خویش کرده و در نتیجه، لحظات زیبایی را برایش خلق می کند.

برشی از متن کتاب کاپوچینو، کیک پنیر 

نوبت اول بود عاشق می شدم تازه عاشق عاشق شدن شده بودم. حالا که فکرش را می کنم همه تقصیر عزیز بود. فراموش کرده ام چرا یا کجا با عزیز آشنا شدم. یک روز به خود آمدم، دیدم با عزیز دوست جون جونی ام. پسری که هیچ مناسبتی با من نداشت. هیچ چیز ما به هم نمی خورد. پسری سیه چرده با موهای وزوزی، شلخته و بی سر و پا. سراسر تابستان دمپایی انگشتی به پا داشت، پاییز و زمستان هم پوتین سربازی که ارثیه ی پدرش بود. عزیز بی تربیت بود. یک سره به همه فحش می داد. به دمپایی هایش، به اتوبوس، به درخت، به کوچه. همیشه آس و پاس و بی پول بود. با همه دعوا داشت. هرکس به او می گفت خدا پدرتو بیامرزه، فحش بدی می داد، می گفت: واسه چی خدا رحمتش کنه؟ چرا منو پس انداخت؟ برای چی خدا رحمتش کنه؟ مگه کارای اونم مثل کارای شما بی حساب و کتابه؟

خودش می دونه کیارو رحمت کنه، کیارو رحمت نکنه. او دائما حرف می زد. آنقدر حرف می زد که همه از او فراری می شدند. وقتی هم کسی نبود، خودش با خودش حرف می زد. با صدای بلند خاطرات گذشته اش را برای خودش تعریف می کرد و سر و ته هر جمله را با فحش رکیکی می بست: برایت گفته ام، نگفته ام؟ اسمش شهین بود. شهین صفوی راد. هم کلاسی هاش زری صداش می زدند. نوبت اولی بود که عاشق می شدم. فرداش تو نجف آباد یک جشن دولتی درست کرده بودند. قرار بود اونم با بقیه ی هم کلاسی هاش برن اونجا سرود بخونند. پشت قبرستون رو صاف کرده بودند، نخاله هاش رو برده بودند، دور تا دور اونجا رو سیم خاردار کشیده بودند. می گفتند قراره کله گنده های نجف آباد هم بیان. بلیطی بود. دم در دو تا پاسبون گذاشته بودند. من خودم بلیط داشتم اما رام نمی دادند.

هر کاری کردم رام ندادند. یک پاسبونی بود، لج کرده بود. خودش دم به دم می رفت دست شویی و برمی گشت. نقشه کشیدم وقتی این دفعه رفت دست شویی، برم تو. اما پیش از اون که بره، رو کرد به پاسبونی که اون طرف در وایساده بود گفت: خانجانی حواست به این پسر سیاهه مو وزوزیه باشه خیلی پرروه. نذاری بره تو. دل توی دلم نبود. با خودم می گفتم هر جوری شده باید برم تو. باید برم مراقب زری باشم. موقعی که سرود می خونه، اگر کسی نگاش کرد بزنمش. می خواستم همه ی مردم رو کتک بزنم بلکه بفهمه چقدر دوستش دارم. یک عمویی داشتم سبزی فروش بود. عموم نبود، بی بی ام از بچگی می گفت به این پیرمرده بگو عمو. همیشه بوی گلاب می داد. هر وقت من رو می دید، می خندید. همیشه هم یک کت بلندی داشت مثل پالتو یک هوا کوتاه تر. جیب های بزرگی داشت. همین که چشمش به من می افتاد، می خندید، دست تو جیبش می کرد دو تا آبنبات و چهار پنج زار پول خرد می ذاشت کف دستم. آبنبات هاش بوی گلاب می داد. به سرم زد رفتم دم دکه ی عموم. داشت دکه اش رو می بست. من رو که دید خندید. دست کرد جیبش دو سه تا آبنبات قیچی و دو تا دوزاری نو و براق گذاشت کف دستم. گفتم...

(مجموعه داستان) نویسنده: محمد صالح علاء انتشارات: پوینده