کتاب مارک و پلو اثر منصور ضابطیان

کتاب مارک و پلو سفرنامه ها و عکس های اولین کتاب منصور ضابطیان می باشد که توسط  نشر مثلث به چاپ رسیده است.

این کتاب مجموعه ای از گزارش های شخصی "منصور ضابطیان" از سفر به کشورهای کنیا، آلمان، هلند، بلژیک، جمهوری چک، پرتغال، عراق، یونان و برزیل می باشد. بر خلاف اثر قبلی نویسنده که مطالب آن در مطبوعات چاپ شده بود، بخش عمده ی مطالب این کتاب برای اولین بار منتشر شده اند. علت این اتفاق، اقبال بسیار بالایی بود که "ضابطیان" در کتاب قبلی اش با آن رو به رو شد، از این رو تصمیم گرفت این بار برای نوشتن سفرنامه اش انرژی بیش تری بگذارد. او برای سفرهایی که به گوشه و کنار جهان رفته، هدفی جز دریافت مفهوم لذت از جهان هستی نداشته است.

سفری که به خودی خود موجبات لذت را فراهم نمی کند اما برای "ضابطیان" سفر یعنی احساس تجربه ی سبک زندگی مردم جهان و این از نظر او احساس لذت و خوشبختی محض است. "مارک دو پلو" سفرنامه ای جذاب است که با زبانی روان و شیرین، شور و شوق سفر را در دل مخاطب می اندازد و او را برای کشف جهان آماده می کند. "ضابطیان" علاوه بر نوشتن گزارش های سفر به هر کشوری، با قرار دادن تصاویر مرتبط با آن سرزمین، جذابیت کتاب را دو چندان کرده است. با سفرنامه ها و عکس های دیدنی موجود در کتاب پیش رو می توان در عالم خیال سفرهای دور و درازی به اقصی نقاط جهان داشت و از حضور در مکان های مختلف دنیا لذت برد.

فهرست

• چک
• یونان
• عراق
• کنیا
• هلند، آلمان
• بلژیک
• پرتقال
• برزیل

برشی از متن کتاب

بعضی شهرها هستند که همان لحظه ورود حسی غریب دارند. حسی که همان اول آدم را با خودش می برد. بروکسل از آن شهرهاست. پر از توریست است اما در عین حال آرام و راحت است. به راحتی می شود خیابان‌ها و کوچه ‌ها را پیدا کرد. خیلی راحت تر از آن پاریس گرم لعنتی که روز به روز دارد کثیف تر می شود. برای  من که هیچ چیز از بروکسل نمی‌ دانم پیدا کردن کیوسک اطلاعات ایستگاه مرکزی مثل این است که ماژلان روی اقیانوس اطلس یک نانوایی بربری پیدا کند. با این تفاوت که احتمالا روی اقیانوس صف طویل نانوایی تشکیل نشده است. اما مقابل کیوسک اطلاعات ایستگاه مرکزی بروکسل صف بلندی ست از توریست هایی که هرکدام سوالی دارند. سوال‌ هایی که بعضی از آنها احمقانه به نظر می ‌رسد. شبیه سوالی که دو تا دختر مو بور از مسئول اطلاعات می پرسند. آنها با کلی باروبندیل و خرت و پرت، در همان بدو ورود به جای اینکه دنبال جایی برای اسکان و استراحت باشند، می خواهند بدانند کجا می شود یک مرکز خوب برای تتو پیدا کرد. قیافه ی آدمی که در کیوسک اطلاعات نشسته، بعد از شنیدن این سوال دیدنی است. درست مثل اینکه به کسی بگویی زنش به جای یک پسر کاکل زری، یک گورخر راه راه آفریقایی زاییده است! نقشه بروکسل را می ‌گیرم و از پسرک اطلاعاتی (منظور پسر جوانی است که در کیوسک اطلاعات نشسته است) می خواهم چند تا هاستل خوب را برایم علامت بزند. او نقشه دیگری می ‌دهد که رویش جای هاستل ها هم معلوم است و می ‌گوید به نظرم اگه بری هاستل sleep well بهت بیشتر خوش می گذره. به حرفش اعتماد می‌ کنم و خیابان لئوپولد را روی نقشه پیدا می ‌کنم و دنبالش را می‌ گیرم تا به sleep well برسم. آن جاست که می فهمم تعریف هاستل در بلژیک با جاهای دیگر تفاوت دارد. معمولاً هاستل ها هتل هایی یک طبقه اند و این طبقه معمولا هم کف نیست. هاستل ها برخلاف هتل ‌ها لابی ندارند و اغلب اوقات سرویس روزانه نمی ‌دهند. یعنی تا زمانی که خودت نگفته باشی ملحفه ات را عوض نمی ‌کنند یا حوله تمیز نمی آورند. سیستم ورود و خروج شان ساده تر از هتل هاست و خیلی های شان صبحانه نمی دهند. مجموعه این اختلافات قیمت هاستل ها را از هتل ها ارزان تر می کند. معمولاً قیمت یک اتاق سینگل در هتل معمولی در اروپا بین 60 تا 100 یورو است، قیمت بهترین هاستل ها از 35 تا 40 یورو تجاوز نمی کند. sleep well یک ساختمان شش طبقه است با یک ورودی هیجان انگیز. پر از نقاشی های فانتزی. با یک تن تن و کاپیتان هادوک بزرگ که به آدم خوش آمد می گویند. یک سالن برای اینترنت و یک رستوران برای صبحانه. یک اتاق یک نفره در طبقه چهارم می گیرم برای یک شب. ماندن در شهری که همه از آن با لفظ کسالت بار یاد می ‌کنند، بیش از یک شب نمی تواند عاقلانه باشد. پسری که در پذیرش کار می ‌کند، اسمش انگور است. می گوید یک اسم رومانیایی است. خودش هم اصالتا مال همان جاست. در بروکسل اقتصاد می خواند. بعد که رفیق تر می شویم به او می ‌گویم یادت باشد اگر اقتصاد را تمام کردی و یک جورهایی رفتی توی اتحادیه اروپا، کاری نکنی که کشور من تحریم نشود. صفحه 44

• مجموعه ای از سفرنامه ها و عکس ها
• نویسنده: منصور ضابطیان
• انتشارات: مثلث