کتاب دیوید کاپرفیلد

درباره کتاب دیوید کاپرفیلد

” چارلز دیکنز ” یکی از داستان نویسان نامدار انگلیسی، بعد از نوشتنِ هفت رمان فاخر، تصمیم گرفت تا زندگی نامه ای از خود به چاپ برساند؛ ولی بعد از مدتی نوشتن به این نتیجه رسید که او رمان نویس است و نوشتن شرح حال خودش، کار بسیار غلطی می باشد.

پس تصمیم گرفت با تلفیقِ زندگی و تخیلش، رمانی دیگر خلق کند که شخصیت ها و روند داستانش، برگرفته از زندگی خودش باشد و آن گاه داستان ” دیوید کاپرفیلد ” را نوشت و خودش را در داستان، دیوید نامید. او داستانش را از همان تولدش تعریف کرده و این چنین گفته است که: روز جمعه وقتی که شش ماه از مرگ پدرش می گذشته، در ده ” بلاندرستون سفک ” واقع در شهر ” اسکاتلند ” به دنیا آمد؛ خانه ی آن ها بزرگ، گرم و صمیمی بود و از پدرش برایشان به ارث مانده بود، مادرش هم بانویی بسیار بسیار زیبا و جوان بود که به همان اندازه که زیبایی داشت، ساده بود و خود را زنی ضعیف می دانست. آن ها کنیزی باوفا به نام ” پگاتی ” داشتند که از خیلی سال ها پیش در خانه شان زندگی می کرد و امور  را در دست گرفته بود.

دیوید، آنها روز های خوبی را با هم سپری می کردند و پگاتی و خانم کاپرفیلد به خوبی، دیوید را بزرگ کرده و به او ترتبیت های لازم را می دادند. او عاشقانه مادرش را دوست داشت و حتی یک لحظه دوری از او را هم نمی توانست تحمل کند و پگاتی را نیز همچون مادرش می دانست. تا این که کم کم متوجه شد بین مادرش و پگاتی اختلاف هایی افتاده است و چند شب پشت سر هم با هم بگو مگو می کنند. خانم پگاتی بین صحبت هایش با مادرِ دیوید از مردی به نام ” مردستون ” نام می برد، مردی بسیار جدی و خوش پوش که دیوید هیچ علاقه ای به او نداشت و چند باری دیده بود که او مادرش را از کلیسا به خانه شان می رساند.

بعد از دعواهای شبانه ی آنها، رفت و آمد های آقای مردستون هم زیاد شده بود و دیوید متوجه می شد که مادرش با دیدن آن مرد چقدر خوشحال می شود و روحیه پیدا می کند. دیوید به مردستون حسودی می کرد و اصلا دوست نداشت که مادرش جز او برای کسی دیگر لبخند بزند، پس بیش از پیش مقابله مردستون جبهه می گرفت و در دنیای کودکی خود بی خبر بود که مادرش می خواهد با آن مرد ازدواج کند. به همین دلیل پگاتی از دیوید خواست تا با هم به شهری ساحلی، به ملاقات برادر پگاتی بروند تا دیودی هم بتواند کمی با بردر زاده هایش بازی کند. این مسافرت برای دیوید بسیار عالی پیش می رفت تا زمانی که ..

برشی از متن کتاب دیوید کاپرفیلد

چند ماه از صحبت من و آقای پگاتی با مارتا در کنار رودخانه گذشته بود. از آن موقع دیگر من مارتا را ندیده بودم اما او چندین بار با آقای پگاتی دیدار کرده بود. با این حال تلاش های پر شور مارتا هم نتیجه ای نداشت و آن طور که از حرف های آقای پگاتی می شد فهمید، هیچ سر نخی از امیلی به دست نیامده بود و باید اعتراف کنم دیگر از پیدا شدن او کاملا قطع امید کرده بود و من هم کم کم فکر می کردم که او مرده است.. اما آقای پگاتی هم چنان بر اعتقاد خود ثابت قدم بود و هرگز ایمانش نسبت به پیدا کردن امیلی سست نشد و از جست و جویش هم خسته نشده بود. ایمان او تا حدودی رنگ مذهبی داشت، هر چند از این که روزی ضربه ای به این ایمان قوی اش بخورد و باعث عذابش شود، خیلی وحشت داشتم .

البته ایمان او از نوع خوش بینی آدم های امیدوار و تنبلی نبود که دست روی دست می گذارند، چرا که او سراسر زندگی اش مرد کار و تلاش بود. به همین دلیل در این مدت گاهی شب ها پیاده به یارمث می رفت و بر می گشت، چون می ترسید مبادا موقع برگشتن امیلی به آن جا، شمع پشت پنجره ی خانه اش در اثر اتفاقی، خاموش شده باشد. حتی به محض این که در روزنامه مطلبی را می خواند که شبیه اتفاقی بود که برای امیلی رخ داده بود، چوب دستی اش را به دست می گرفت و عازم سفری هفتاد هشتاد مایلی می شد. وقتی چیزهایی را که در خانه ی خانم استی یرفورث از دارتل و لیتیمر شنیده بودم به او گفتم، یک بار هم به ناپل رفت و برگشت. خوب یادم هست که کمی بعد، یک شب تنهایی در باغ قدم می زدم. آن روز از صبح باران باریده بود و هوا بوی رطوبت می داد. همین طوری که قدم می زدم، ناگهان به نظرم رسید که شبحی را در جاده می بینم که شنلی دور خود پیچیده است. شبح به طرف من خم شده بود و اشاره می کرد.

نویسنده: دیوید کاپرفیلد مترجم: محسن سلیمانی انتشارات: افق