کتاب اشتیاق یخی

معرفی کتاب اشتیاق یخی

ویکی، دختر چهارده ساله ای است که در منطقه ای سردسیری، به نام آلاسکا به همراه مادرش زندگی می کند. پدر او سورتمه سوار حرفه ای بود و تقریبا همه مردم او را می شناختند؛ ولی متاسفانه فوت کرده و دیگر نمی تواند در کنار خانواده اَش باشد.

ویکی دلش خیلی برای او تنگ می شود او مانند پدر علاقه ی بسیاری به سورتمه سواری دارد. با وجود مخالفت های مادر، دخترک تصمیم می گیرد برای زنده کردن نام پدرش، در مسابقات سورتمه سواریِ گرگِ سفید شرکت کند. ویکی از مادر می خواهد برای شرکت در مسابقه و اول شدن در آن، او را همراهی کند و با خریدن چند سگ مسابقه ای به او در رسیدن به هدفش کمک کند.

ولی همه چیز آن طور که دخترک پیش بینی کرده است، پیش نمی رود؛ مادر تصمیم  جدیدی گرفته و می خواهد که از آلاسکا به سیاتل نقل مکان کنند و پیشنهاد خریدن سگ های جدید را نمی پذیرد.

ویکی چند باری در این مسابقات شرکت می کند و آخرین بار هم عنوان نفر ششم را به دست می آورد. ولی این دفعه او تصمیم خود را گرفته است، می خواهد نفر اول باشد؛ و با وجود مخالفت ها و برنامه های مادر، باید به تنهایی برای رسیدن به هدفش تلاش کند...

برشی از متن کتاب کتاب اشتیاق یخی 

من با پوست سبزه و موهای پُرپشت مشکی ام که جلویش در جهت های مختلف درآمده و صاف نمی شود، بیش تر شبیه به پدرم هستم. پدر عادت داشت وقتی فکر می کرد، دست هایش را توی موهایش بکشد؛ برای همین، موهایش بیش تر وقت ها سیخ سیخی می ایستاد. او برای فکر کردن شیوه ی خاص خود را داشت. متاسفانه من بویی از این ویژگی اش نبرده بودم، اما قطعا مهارت های سورتمه رانی و پرورش سگ را از او به ارث برده ام.

زیر لب گفتم: پدر! بین برگشت و زیر چشمی نگاهم کرد. دماغم را پاک کردم و شانه هایم را راست گرفتم. بعد از یکی دو ساعت راندن، از سرعت بالای سگ ها و طرز تکان دادن گوش های شان می شد فهمید که چه چیزی آن جلو در انتظار مان است. قبل از اینکه من کوچک ترین صدا یا بویی را حس کنم، سگ ها متوجه آن می شدند.

کاش من هم چنین قدرتی را داشتم. البته همین که همراه آنها باشم، همه ی این چیزها را حس می کنم. من مدام حواسم به آن ها هست تا ببینم چه حسی دارند و چه چیزی می خواهند به من بگویند. یک دسته شاخه ی درهم و برهم توسکا جلوی دیدم را گرفته بود. کمی طول کشید تا به یک پیچ دیگر برسیم و من بتوانم ببینم دو تیم دیگر خیلی جلوتر از ما حرکت می کنند.

از این فاصله، رنگ نارنجی لباسِ سورتمه ران هایی که به طرف جمعیت حرکت می کردند،در کنار دیواره های برف گیر پُررنگ تر به نظر می رسید. آنها هم زمان با صدای مبهم تشویق تماشاگران، از خط پایان رد شدند. زمان در رده بندی این مسابقه تاثیر چندانی نداشت. آن موقع نمی دانستم عملکردم در مسابقه چطور بوده، اما تقریبا مطمئن بودم که باید از آن دو تیم جلو می زدمتا بتوانم به نتیجه ی مسابقه امیدوار باشم.

رو به رو شدن با گرگ، وقت زیادی از ما گرفت. سگ ها با شنیدن ناله های ناامیدانه ی من، گوش های شان را تکان دادند. چند دقیقه دیگر هم طول کشید تا توانستیم آخرین مسیر را رد کنیم و از خط پایان بگذریم. عم لئونارد که لباسِ سرهمی مارکِ کارهات پوشیده بود و دوان دوان به طرف من می آمد، فریاد زد: هِی ویکی! من اینجام! لباس های سرهمی و ژاکتِ مارکِ کارهات، تقریبا تنها لباس هایی هستند که همیشه تن عمو لئونارد می بینم؛ حتی تابستان ها!بقیه ی همکارهایش هم از همین لباس ها می پوشند.

چند باری با عمو جانم سر پروژه های ساختمانی اش رفته بودم. فضای کارشان درست مثل یک قسمت از سریال تعقیب مرگبار، بود؛ تنها فرقش این بود که از دزدها خبری نبود.

عمو لئونارد همان طورکه دو تا سگِ سردسته را بدون دستکش گرفته بود و به طرف کامیون حمل سگ ها می کشاند، گفت: هِی بچه جون! مسابقه ی باحالی بود، نه؟ خوش گذشت؟ بدک نبود! ولی خُب نتونستیم از کوک و اون یکی یارو جلو بزنیم. راستی اسم اون یکی چی بود؟ یک سطل آب مخلوط با خون و تکه های مرغ از کامیون بیرون آمد و کنار چرخ عقب، صاف جلوی سگ ها گذاشته شد. هر چهار سگِ جلویی هم زمان سعی می کردند پوزه های شان را توی سطل فرو کنند...    

(نامزد 5 جایزه) نویسنده: تری لین جانسون مترجم: عادله قلی پور انتشارات: پرتقال