کتاب قصه ی خانم تیگی چشمکی

برشی از متن کتاب

خیلی زود به چشمه ای رسید که از دامنه تپه می جوشید. کسی یک قوطی حلبی را روی سنگی گذاشته بود تا از آب پر شود – ولی مدتی بود که آب سرریز کرده بود، چون قوطی حلبی اندازه ی یک جاتخم مرغی بود! روی شن های خیس جاده ردپاهای خیلی کوچکی دیده می شد. لوسی دوید و دوید.

جاده جلوی یک صخره ی بزرگ به آخر رسید. علف ها کوتاه و سبز بودند. به چند ساقه ی سرخس هم بندهای حصیری بسته بودند. توده ای از گیره های ریز لباس هم روی زمین ریخته بود. ولی دستمال های جیبی هم خبری نبود!

اما چیز دیگری هم بود: یک در! دری که درست به داخل تپه باز می شد، و یک نفر پشت آن داشت آواز می خواند:

سفید، سفید، پاکیزه

چین چین و ریزه ریزه

لک و پیس حنایی

باقی نمونده جایی!

لوسی در زد. یک بار، دو بار، و آواز قطع شد. صدای نازک و وحشت زده ای بلند شد: ((کیه؟))

لوسی در را باز کرد و فکر می کنید توی تپه چه دید؟ یک آشپزخانه ی زیبا و تروتمیز با کف سنگفرش و تیر چوبی، درست مثل همه ی آشپزخانه های روستایی. فقط سقفش آنقدر کوتاه بود که سر لوسی به آن می خورد؛ دیگ ها و تابه ها و همه ی چیزهای دیگرش هم کوچک بود.

بوی گرم و خوشایند اتو می آمد. پشت میز موجود قد کوتاه و پت و پهنی ایستاده بود و اتو به دست و با نگرانی به لوسی خیره شده بود.

پیراهن چیت گشادش را به کمر زده و روی زیردامنی راه راهش پیش بند بزرگی بسته بود. بینی کوچک سیاهش خس خس و فس فس و فرت فرت می کرد و چشم هایش برق برق می زد. همان طور که لوسی زیر کلاهش موهای فرفری بوری داشت، آن موجود کوچک هم زیر کلاهش خار داشت!…