کتاب حرمسرای قذافی – آنیک کوژان

برشی از متن کتاب

فرار

صبح روز بعد، راس ساعت هشت و نیم زنگ در خانه ی والدینم به صدا درآمد باید سر کار می رفتیم، قرار بود عضو سپاهیان انقلابی بشوم اصلا نمی دانستم سپاهیان انقلابی چه نهادی است و چه کارکردی دارد فقط امیدوار بودم دیگر هیچ تماسی با قائد اعظم نداشته باشم. به خودم می گفتم من چه جوری می توانم از «انقلاب» دفاع کنم؟ اصلا مگر من چه مهارتی داشتم که به درد «سپاهیان انقلابی» بخورد؟ خیلی سریع جواب را پیدا کردم: لابد با پذیرایی کردن از مهمانان افریقایی قائد اعظم در طول روز و آوردن نوشیدنی و خوردنی برای آن ها می توانم به «انقلاب» قذافی کمک کنم! ولی خیلی زود فهمیدم که من در همان زیر زمین همیشگی با همان آدم های همیشگی و تحت فرمان همان کدبانوی همیشگی هستم؛ درست مثل سابق! نزد مبروکه گلایه کردم: «اما این آن چیزی نیست که قائد اعظم به من گفته بود باید انجام دهم»

مبروکه گفت: «شاید نباشد اما یادت باشد تو از حالا به بعد قرار نیست شب ها این جا بمانی»

من دیگر هیچ اتاقی نداشتم. دختر تازه ای در اتاق سابقم ساکن شده بود. بنابراین کاناپه ای در اتاق نشیمن را نشانم دادند و گفتند این جای خواب توست، انگار یک مراجعه کننده ی موقت بودم. به محض این که آخرین افریقایی ها رفتند، به اتاق دختری که تازه از راه رسیده بود به خدمت قائد اعظم فرا خوانده شدیم. هیچ نشانه ای از هیچ عمل «انقلابی» ای به چشم نمی خورد! آش همان آش بود و کاسه همان.

روز بعد یواشکی به پدرم زنگ زدم. مکالمه ی کوتاهی بود؛ قبلا وضعیت غیر قابل تحمل را به پدرم گفته بود. او حالا عصبی و مضطرب بود. به من گفت: «ثریا، خوب گوش کن چه می گویم، این مهم است. در اولین فرصت پیش من بیا و حتما پاسپورتت را هم همراه خودت بیاور.»

بله، من هنوز پاسپورتم را داشتم! بله جالب و عجیب است اما هنوز آن را داشتم. موقعی که از سفر افریقا برگشتم مبروکه یادش رفته بود پاسپورتم را از من بگیرد. به یکی از راننده ها گفتم که یک ماموریت کاری خیلی فوری در داخل شهر دارم. به محض خروج از باب العزیزیه، از راننده خواستم در یکی از خیابان ها توقف کند تا من کاری را زود انجام دهم و برگردم. به سرعت سوار تاکسی دیگری شدم و خودم را به پدرم که در ماشینش منتظرم بود رساندم. او به سرعت برق و باد مرا به سفارت فرانسه برد و سپس در آن جا فرم های مخصوص ویزای اضطراری را پر کردم. فردی که مسئول صدور ویزا بود با توجه به آشنایی های قبلی ای که با پدرم داشت قول داد ویزای من به جای یک ماه ظرف هفته ی آینده صادر خواهد شد. پدرم سپس مرا سوار ماشین کرد و به سرعت کوچه ها و خیابان های فرعی را پشت سر گذاشت تا به ترافیک خیابان های اصلی برنخوریم. او به قدری مضطرب و نگران بود که غلو نیست اگر بگویم بیش از هزار بار به آینه ی عقب ماشینش نگاه کرد تا مطمئن شود کسی در تعقیب مان نیست. نهایتا مرا سوار یک تاکسی کرد…