کتاب باشگاه پنج صبحی ها – رابین شارما

برشی از متن

اقدام شرکای تجاری‌اش در جهت غصب شرکت، بالاخره، یک‌ جوری حل می‌شد، چون روزگار همیشه روشی برای حل کردن مسائل به بهترین شکل ممکن دارد. البته، او یاد گرفته بود که نباید حس‌های طبیعی مثل خشم، نومیدی و گاهی غصه‌هایی را سرکوب کند که هر از گاه وقتی به وضعیتش فکر می‌کرد، به قلبش می‌نشست. این فقط وجه طبیعی و بشری او بود، وجهی واقعی و شجاعانه، نه ضعیف. و در عین حال، درک می‌کرد که چیزهایی مهم‌تر از ثروت، تحسین دیگران و شهرت وجود دارند و همچنین می‌دانست بسیاری از متمولین، در حقیقت، به شکل عاجزانه‌ای فقیرند.

با خودش گفت: “هیچ‌چیز به اندازه شادی‌ام ارزشمند نیست. هیچ‌چیز به اندازه آرامش ذهنم قیمت نداره.”

او عشق را یافته بود. هنوز سلامتی‌اش را در سطح عالی داشت. چیزهای بسیاری داشت که بابتشان شاکر باشد: دو چشم برای دیدن زیبایی‌های این دنیای شگفت؛ دو پا برای کشف کردنش؛ غذایی که هر شب روی میز داشت، در حالی که میلیاردها نفر با شکم خالی می‌خوابیدند؛ سقفی بالای سرش که پناهش می‌داد؛ کتاب‌های سرشار از خرد توی کتابخانه‌اش داشت که بخواند؛ شغلی داشت که خلاقیتش را خوراک می‌داد؛ و همان‌طور که میلیاردر اغلب اوقات می‌گفت، فرصتی داشت برای رسیدن به تعالی آشکار، تا نه تنها خودش از آن منفعت ببرد، بلکه به جامعه نیز خدمت کند.