کتاب ماهیت روان درمانی

درباره کتاب ماهیت روان درمانی 

این کتاب بخشی از کتاب مفصل "آسیب شناسی روانی عمومی" می باشد که توسط "دکتر کارل یاسپرس" نوشته شده بود. از آن جایی که اثر نامبرده برای مخاطبان عام به سادگی قابل دسترسی و هم چنین قابل فهم نبود، وی بخشی از این کتاب را به یک اثر مستقل تحت عنوان "ماهیت روان درمانی" تبدیل کرد که با قلمی روان و ساده، به صورت تخصصی به روان درمانی در حوزه ی پزشکی می پردازد.

درمان اختلالات روحی، احساسی، شخصیتی و رفتاری با استفاده از روش‌هایی مانند گفتگو کردن با شخص بیمار، گوش دادن به حرف‌های بیمار و راهنمایی کردن او را "روان درمانی" می گویند. در واقع روان درمانی روشی است که توسط یک درمانگرِ حرفه ایِ آموزش دیده، برای حل مشکلات روحی و روانی بیماران استفاده می شود.

"یاسپرس" در این کتاب روش های متفاوتی که پزشکان برای درمانی بیماری های روحی و روانی انجام می دهند را مورد بررسی قرار می دهد. هم چنین نشان می دهد که استفاده ی به جا و به موقع از این روش ها چقدر می توانند در میزان بهبودی بیمار نقش داشته باشند. "ماهیت روان درمانی" را می توان هم کتابی تخصصی برای پزشکان دانست و هم به خاطر سادگیِ نگارش مطالب، آن را منبع کاملی برای راهنمایی و افزایشِ اطلاعات مخاطب عام در نظر گرفت.

فهرست کتاب ماهیت روان درمانی 

• کارل یاسپرس: روان پزشک، فیلسوف و انسان گرا
• درآمد
• پیش گفتار مؤلف
• مقدمه ی مترجمان انگلیسی
• روان درمانی
• روش های تلقین
• روش های پالایش و بیرون ریزی هیجانی
• روش های مشتمل بر تمرین و آموزش
• روش های بازآموزی
• روش هایی که به شخصیت فرد توجه دارد
• معنای طبابت کردن در روان درمانی
• نسبت معرفت و عمل
• طبیعت وابسته و گروهی همه ی درمان ها
• گام های قانونی، عقیده ی خبرگان و روان درمانی
• پیوند با سطوح متفاوت درمان در پزشکی عمومی
• انواع موانع درونی - تصمیم بیمار برای تن دادن به روان درمانی
• هدف ها و محدودیت های روان درمانی
• پرسش - شفا چیست؟
• محدودیت های روان درمانی
• نقش شخصیت پزشک
• رهیافت های متفاوت روان پزشکی
• فضاهای زیان بار روان شناختی
• جنبه ی عمومی روان درمانی
• نمایه آثار و اشخاص

برشی از متن کتاب ماهیت روان درمانی 

موقعیت ناخودآگاه که در آن کاربرد اقتدار، اساس روان درمانی را تشکیل می ‌دهد از همان زمانی به موقعیتی آگاهانه بدل می ‌شود که پزشک درمان بیمار را به عنوان یک واحد بدنی - روانی شروع می ‌کند و برای نخستین بار به پیش برد روان درمانی در تمامی شیوه‌های ممکن می پردازد. اکنون در تضاد با تبادل غیر محتاطانه اطلاعات از شعور یک فرد به دیگری، پزشک ارتباط را بدون آگاهی بیمار و به نمایندگی از او قطع می ‌کند. زیرا اکنون پزشک است که حدود را کنترل می‌کند.

پزشک با گام نهادن به جانب درون فاصله ای را ایجاد می کند (هر چند که این موضوع را نشان نمی‌دهد)، تمامیت فرد را به عنوان موضوع درمان بررسی می ‌کند و تاثیرات درمان کلی خود را می سنجد؛ درمانی که در آن هر واژه با دقت و نکته سنجی بیان خواهد شد. او دیگر آزادانه هر آنچه را ممکن است بیندیشد یا احساس کند به بیمار نمی ‌گوید اما هر واژه و هر عمل پزشک باید طبق اصول و با توجه به اثر روانی آن سنجیده شود. از دیدگاه پزشک، بیمار و پزشک بین خود به طور کامل فاصله ایجاد کرده‌اند؛ در حالی که بیمار از سوی خود می اندیشد که با پزشک احساس نزدیکی شخصی دارد، پزشک توجه خود را به کارکرد فرایند درمانی معطوف می‌کند.

این روش عمل می ‌تواند روی محدوده بیش از حد وسیع گسترده شود، از اقدامات کاملاً ابتدایی تا طرح های دور از دسترس فلسفی. قل دادن بیمار (گونه ای شوک در آن دوران) نیرنگ بازی الکتریکی (تلقین درمان به وسیله اسباب بازی های الکتریکی)، تغییر دادن تحمیلی محیط  خواب واره، درخواست‌ها و دستورهای اقتدارگرایانه، همه دستور کارهای یک اقدام درمانی شدید هستند و عموماً در خصوص برخی نشانه‌ها موفقیت آمیز است اما روند های این چنینی در عمل تنها کارکردهای محدودی دارند و به سختی ممکن است ظرفیت توسعه یا ظرفیت کاری بیش تر را در عمق داشته باشند.

در روش های درمانگران های روانشناسی ژرفا - یعنی روانکاوی و روان ترکیبی -  و همه انواع آنها، فرآیندهای سطح بالاتر به کار می ‌روند، با وجود این همیشه در برگیرنده مولفه ای هستند که وابسته به اعتقاد فرد به حقیقت یک نظریه است. محدوده همه این روان درمانی ها، در درجه نخست، واقعیت عدم امکان نیل هر پزشک به فاصله ی کامل است (ذهن گرایی به شکل همحسی یا بیزاری همیشه دخیل است) و محدودیت دیگر پزشک داشتن سرزندگی کافی و نیروی روانی ذاتی برای تاثیر گذاشتن بر روان بیمار است و تا حدودی در باورهایی که انتظار پذیرش بیمار از آنها می رود باید شروع شود.

در درجه دوم، عدم امکان بنیادی در عینی نمودن کامل هر فرد و بدین ‌سان تبدیل او به متعلق ابژه ی درمان است. زمانی که فرد به طور کامل به متعلق ابژه ی درمان بدل شود، او دیگر هرگز خود واقعی خویش نخواهد بود. اما آن چه هست و آن چه می شود به عنوان آخرین مقصد برای رشد یا درمان نشانه‌های روان نژندانه اش جنبه ی ضروری دارد.

(ارزیابی انتقادی) نویسنده: کارل یاسپرس ترجمه: فربد فدائی انتشارات: چشمه