کتاب درک یک پایان اثر جولین بارنز

درباره کتاب درک یک پایان 

کتاب "درک یک پایان"رمانی بسیار زیبا و خواندنی ست به حدی که با مخاطب ارتباط بسیار نزدیکی برقرار کرده و او را به ادامه ی خواندن مشتاق می­کند. "تونی وبستر" شخصیت اصلی داستان و هم­چنین راوی آن است. هنگامی که او به روایت داستان می­پردازد مردی سالخورده است که به طور کاملا دوستانه از همسرش جدا شده و دختری به نام سوزی دارد. در آغاز از گذشته­ بسیار دور از دوره­­ی دبیرستان سخن می­گوید؛ زمانی که فردی جدید به نام ایدریئن فین به گروه دوستانه­ی سه نفره شان ملحق می­شود. فین شخصیتی کاملا متفاوت از دوستانش دارد، فردی بسیار باهوش و مستعد با نگرشی جالب به زندگی و تاریخ گذشتگان؛ "وبستر" کشش عجیبی به سمت فین دارد و همیشه مجذوب تفکرات او می­شود. ارتباط صمیمی و نزدیکی بین آن ها برقرار می­شود تا اینکه "وبستر" دوست دخترش ورونیکا را به جمع دوستانش معرفی می­کند. از همان ابتدای آشنایی جرقه­ی احساسی خاصی بین ورونیکا و ایدریئن ایجاد می­شود و این دو دوست صمیمی را به رقبای عشقی سرسختی تبدیل می­کند. در ادامه­ی کتاب در کمال ناباوری می­خوانیم که ایدریئن دست به خودکشی می زند؛ حال راوی در جست­وجوی کشف راز مرگ او و حوادثی ست که سال­ها پیش بین آن­ها رخ داده است. این موضوع موجب شروع ماجراهایی نفس گیر و رمزآلود می­شود و بر جذابیت داستان می افزاید.

برشی از متن کتاب درک یک پایان 

موضوع دیگری هم یادم هست: ما سه تا ساعت­هایمان را پشت به نرمه مچ می­بستیم، و این یکی از نشانه­های هم­بستگی ما بود. البته، این نوعی اطوار بود، ولی شاید هم چیزی بیش­تر از آن. این احساس را به ما می­داد که زمان نوعی امر شخصی، و حتی سری ست. انتظار داشتیم ایدریئن متوجه این نکته بشود و از ما پیروی کند؛ اما نکرد. همان روز دیرتر –شاید هم روزی دیگر- دوساعت کلاس انگلیس با فیل دیکسون داشتیم، دبیری جوان که تازه کمبریج را تمام کرده بود. دیکسون دوست داشت از متون معاصر استفاده کند، و گاه بی مقدمه چالشی بر می­انگیخت. «تولد، آمیزش، مرگ -تی.اس.الیوت می­گوید همه همین است و بس. کسی نظری دارد؟» یک بار هم یکی از قهرمان­های شکسپیر را با کرک دوگلاس در فیلم اسپارتاکوس مقایسه کرد. و یادم نمی­رود که وقتی درباره شعر تد هیوز بحث می­کردیم، سرش را مثل استادان دانشگاه کج گرفت و به زمزمه گفت: «البته، همه در حیرتیم که وقتی حیوانات ته بکشد چه می­کند.» گاهی ما را «آقایان محترم» خطاب می­کرد. طبعا، همه او را می­پرستیدیم. آن روز بعد از ظهر، او شعری را بدون عنوان یا تاریخ یا نام سراینده میان ما پخش کرد، ده دقیقه وقت داد آن را مطالعه کنیم، بعد از ما خواست به پرسش­هایش پاسخ بدهیم. -فین، با تو شروع کنیم، به زبان ساده، فکر می­کنی این شعر درباره­ی چیست؟ ایدریئن سر از میز تحریرش برداشت.«اروس و تناتوس، آقا.» -خب، ادامه بده. فین ادامه داد، «آمیزش و مرگ،» یا اگر ترجیح می دهید، عشق و مرگ. در هر صورت دو اصل شهوت و مرگ که به ستیز یک­دیگر بر­می­خیزند. و آن چه که پس از این ستیزه می­آید، آقا.» من شاید طوری تحت تاثیر قرار گرفته بودم که به نظر دیکسون عادی نیامد. -وبستر، تو برایمان روشن­تر کن. -آقا، من خیال می­کردم این شعری ست درباره­ی جغد کاه­دان، همین. این یکی از تفاوت های ما سه نفر با دوست جدیدمان بود. ما اساسا همه چیز را دست می­انداختیم، مگر هنگامی که جدی بودیم. او اساسا جدی بود، مگر هنگامی که چیزی را دست می­انداخت. مدتی طول کشید تا این را بفهمیم. ایدریئن رفته رفته جذب گروه ما شد، بی آن که به روی خود بیاورد که این را می­خواهد. شاید هم نمی خواست. عقایدش را هم برای همخوانی با عقاید ما عوض نکرد. در نیایش صبح­گاهی مدرسه او با دیگران هم صدا می­شد و حال آن که من و الکس فقط ادای کلمات را در می­آوردیم و کالین به حقه­ی هزل آمیز متعصب نماها متوسل می­شد و نعره می­کشید. ما سه تا ورزش را نوعی برنامه­ی ناپیدای فاشیستی برای سرکوب سائقه­ی جنسی می­شمردیم؛ ایئدرین عضو باشگاه شمشیر بازی شد و در پرش ارتفاع شرکت می­کرد. ما از سر لج بازی گوش موسیقی شنیدن نداشتیم؛ او هر روز با قره­نی­اش به مدرسه می­آمد. هنگامی که کالین خانواده را می­کوبید و من نظام سیاسی را تمسخر می­کردم و الکس با ماهیت ادراکی واقعیت مخالف فلسفی می­ورزید، ایدریئن –لااقل در اوایل- ساکت می­نشست. احساس می­کردی به چیزهایی ایمان دارد. ما هم بی ایمان نبودیم- منتها می­خواستیم به باورهای خودمان و نه...

• برنده جایزۀ بوکر 2011
• به همراه گفت و گو با جولین بارنز
• نویسنده: جولین بارنز
• مترجم: حسن کامشاد
• انتشارات: نشر نو