کتاب آهسته با گل سرخ | اکبر رادی

درباره‌ی کتاب آهسته با گل سرخ

کتاب "آهسته با گل سرخ" نوشته‌ی "اکبر رادی"، نمایشنامه‌ای خواندنی را ارائه می‌دهد که تمامی وقایع آن در پاییز سال 1357 و در شهر تهران به وقوع می‌پیوندد؛ سالی پر تشویش و آشفته که تمامی اوضاع کشور به هم ریخته، دانشگاه‌ها تعطیل شده و بازاریان نیز جهت اعلام اعتصاب و اعتراض‌های خویش، کسب و کارشان را متوقف کرده‌اند تا به این واسطه، فشار زیادی به دولت در راس حکومت، وارد ساخته و اهداف خویش را محقق سازند.

"عبدالحسین دیلمی"، مردی میان سال، یکی از شخصیت های اصلی قصه، می باشد که در کنار "شمس الملوک" همسرش و دو فرزندش "سینا" و "سیامک" روزگار آرامی را پشت سر می گذارد. وی یکی از تاجران بزرگ چای در بازار تهران است و درآمد زیادی را از این طریق کسب می کند؛ اما با شروع آشوب ها و بی نظمی های کشور، او نیز همانند دیگر بازاریان، به ناچار مدتی را در منزلش مانده و از کار و فعالیت دست کشیده است.

تحت این شرایط، "رمضان" خدمتکار دوازده ساله ی خانه ی دیلمی نیز، به طور ناگهانی و بدون اطلاع قبلی، منزل این مرد را ترک کرده و در نتیجه، تمامی امور خانه، به دوش شمس الملوک افتاده است. این موضوع هم، بر ناراحتی و دغدغه های فکری دیلمی افزوده و او را متاثر می سازد؛ در چنین وضعیتی، "جلال"، برادرزاده ی دیلمی نیز، از رشت به تهران آمده، برای مدتی میهمان منزل عمویش شده و ماجراهای جذابی را خلق می کند.

---

بخشی از کتاب آهسته با گل سرخ

اینک شام به پایان رسیده، و شمس الملوک مشغول برچیدن میز است. دیلمی و سینا و سیامک هنوز دور میز نشسته اند: سیامک عینک طبی زده است و آهسته دوغ می نوشد. سینا با کاپشن و شلوار لی به پشت تکیه داده، یک کاتالوگ ورزشی ورق می زند. و دیلمی که پیجامه دو تکه پوشیده و عاقله مردی است با موهای کاه دودی، انگشتان شست و سبابه اش را دانه دانه می لیسد، و آن گاه با دست های گشاده مراسم پایان صرف شام را به جا می آورد.

دیلمی: الاهی، به قدر برگ درختان شکر! الاهی، به اندازه ی ریگ بیابان شکر!... کوفته ی لذیذی بود.

شمس الملوک: دوغ نخوردین عبدالحسین خان؛ دوغ اراجه.

دیلمی: وقتی پشت میز می شینم، اشتهام به کلی بسته می شه.

شمس الملوک: مگه تازگی داره؟ ما همیشه دور میز شام می خوریم.

دیلمی: من روزی ده ساعت توی حجره نشسته م و حتی چلوی ناهارمو پشت میز حجره می خورم. دیگه شب که می آم خونه، دوست دارم خودمو ول کنم و بیفتم سر سفره.

سینا: حالا که سه روزه حجره نمی رین.

دیلمی: با وجود این سفره برکت خونه رو زیاد می کنه. از این گذشته، ما در سنی هستیم که باید مواظب غذا خوردن مون باشیم.

سیامک: عوضش من دارم جور شمارو می کشم آقا جون.

دیلمی: تو عوض این که جور منو بکشی و ته اون پارچ دوغو در بیاری، بهتره یه خورده جور مادرتو بکشی، که دست تنها دیگه از رمق افتاده. (دستش را روی بشقاب می گیرد.) شمس الملوک!

سینا: من بالاخره باید یه روزی فوتبال برزیلو زنده تماشا کنم. اعجوبه ها توپ نمی زنن که، تو میدون باله می رقصن. (کاتالوگ را ورق می زند.)

شمس الملوک: (روی دست دیلمی آب می ریزد.) من می دونم شما چرا شام نخوردین عبدالحسین خان.

سینا: ساسان نوشته اروپا اصلا شام نمی خورن.

شمس الملوک: ولی به جای شام غصه هم نمی خورن سینا.

دیلمی: من غصه نمی خورم شمسی جان؛ فقط از حرکت این رمضان پدرسوخته متحیرم. دوازده سال نمک منو خورد و یه همچه موقعی بدجوری مارو قال گذاشت و رفت. (دست و دور دهانش را با حوله خشک می کند.) وگرنه تو امشب چرا باید میز بچینی؟

شمس الملوک: من که شکایتی نکردم عبدالحسین خان.

دیلمی: (بلند می شود و طرف مبل می آید.) اون هفته یه دختره کره ای رو آوردن حجره. ماهی هفت تومن می خواست و زیرناخون شم یک من کثافت بود. (می نشیند.) بعد هم دیدم خونه پسردار ابدا صلاح نیس.

شمس الملوک: من نه کلفت می خوام نه خارجی؛ اگه یه آدمی مثل رمضان از دهات می آوردین...

سینا: دیگه از دهاتی جماعت توقع نداشته باشین مامان؛ این روزها موندشون خیلی بالاس.

دیلمی: سیامک، اون تلویزیونو روشن کن ببینم. منظورم اینه که با همه مشکلاتی که دارم، به فکر تو هم هستم شمسی جان.

شمس الملوک: امشب برای شما یه قوری چای مخصوص دم کرده م.

و با ظرف های خالی خارج می شود. سیامک تلویزیون را روشن کرده است.

سیامک: دنیای حیوانات!

دیلمی: این همه خبر! اون وقت برای ما دنیای حیوانات نشون می دن...

کتاب آهسته با گل سرخ به قلم اکبر رادی توسط نشر قطره به چاپ رسیده است.

• نویسنده: اکبر رادی
• انتشارات: قطره