کتاب نیچه، هایدگر و بوبر (کشف ذهن 2)

کتاب کشف ذهن: نیچه، هایدگر و بوبر نوشته ی والتر کوفمان می باشد که فریدالدین رادمهر آن را به فارسی ترجمه کرده و توسط نشر چشمه به چاپ رسیده است.

این کتاب جلد دوم مجموعه ای سه گانه است. جلد اول به آرا و احوال گوته، کانت و هگل اختصاص یافته بود. استقبال فراوان از جلد اول مترجم را بر آن داشته است که دست به کار ترجمه ی جلد دوم نیز بشود. متفکرین مورد بررسی در این جلد برای ایرانیان شناخته شده اند. شاید بوبر برای برخی نامی ناآشنا به نظر بیاید. کوفمان خود معتقد است که این اثرش بیش تر گزارش فلسفی است تا نقد فلسفی. بنابراین کم تر می توان برهان و احتجاج در این اثر یافت. نثر کوفمان در این اثر پخته و روان است و فریدالدین رادمهر نیز به خوبی از عهده ی ترجمه ی کتاب برآمده است. فدریش ویلهلم نیچه فیلسوف برجسته ی آلمانی است که در حوزه ی فلسفه ی اخلاق و با تئوری ابر انسان بیش تر شناخته شده است. مارتین هایدگر نیز از فیلسوفان و پدیدارشناسان برجسته ی آلمانی قرن بیستم است و ماترین بوبر نیز فیلسوف برجسته ی اتریشی است. شاید بتوان نقطه ی اتصال این سه را تعلق هر سه به اگزیستانسیالیسم دانست. کوفمان که آثار هر سه متفکر برجسته ی پیش رو را ترجمه کرده است، به نظر بهترین گزینه برای شناسایی این سه متفکر به سایرین است. کتاب «کشف ذهن: نیچه، هایدگر و بوبر» کتابی است درخور تقدیر برای علاقه مندان به فلسفه و یا دانش آموختگان این رشته که می تواند به زبانی فصیح اندیشه ی این سه متفکر را برای خواننده کنکاش کند.

برشی از متن کتاب

بخش اول: کی یر که گور و شوپنهاور 6- نیچه در اینک انسان می پرسد:«چه کسی پیش از من در میان فیلسوفان یک روانشناس تمام عیار بوده است؟» او به طور جدی ی پنداشت پاسخش این است: هیچکس. برخی از خوانندگان اولیه ی آثارش گمان می کردند چنین خودبزرگ بینی، نخستین شواهد بیماری افسردگی و پریشانی او است. یقین است اسپینوزا و شوپنهاور و البته تا حدودی نیز هیوم و بنتام، در برخی موارد روان شناس بودند، چراکه شاید بتوانیم در برخی نظریات روان شناسانه ی ایشان اندیشه کنیم. اما بدیهی است که مدعای نیچه این نیست که وی نخستین روان شناس است؛ او به طعنه می گفت که نباید اسلاف وی را در میان فیلسوفان جست. پس در کجا باید یافت؟ البته در میان شاعران و رمان نویسان. چنان که متون اصلی نشان می دهند، منظور نیچه بیان این مطلب بود که وی در مکتب شکسپیر و گوته و داستایوسکی قرار می گیرد. به مقصود وی بیش تر نزدیک خواهیم گشت اگر در نقل قول فوق کلمه ای بیفزاییم: چه کسی پیش از من در میان فیلسوفان یک روانشناس تمام عیار و عمیق بوده است؟ اگر پرسش مزبور به این نحو مطرح می شد، شاید دیگر کسی را یارای آن نبود که هیوم و بنتام را شامل ایشان کند. حتم است که برخی از فیلسوفان انگلیسی از مکتب اصالت لذت به تعبیر روانشناسی آن، دفاع و جانب داری می کردند، یعنی این نظریه که همه ی نیات ما حصول لذت و دفع آلام است. اگر این نظریه از آن حیث که فروید مبوب ساخت و در روانکاوی داخل گشت، و تنها اندکی یعد از جنگ جهانی به سال 1920 به لطف او نسخ نشده بود، آن هم در کتابی که عنوانش از نیجه اقتباس شده بود، یعنی کتاب در فراسوی اصل لذت (در آن روزگاران عناوینی که با جمله ی فراسو شروع می شد، هنوز نامتعارف می نمود و بی درنگ شخص را به یاد اثر معروف نیچه یعنی فراسوی نیک و بد می انداخت) شاید می توانستیم بگوییم که مکتب اصالت لذت مایل به روان شناسی، سطحی و مغایر و ناهمگون با روانشناسی اعماق است.

فهرست

مقدمه ی مترجم فارسی مقدمه بر نسخه ی اجرایی مقدمه بخش اول: کی برکه گور و شوپنهاور بخش دوم: نیچه: آگاهی به مثابه ی سطح و اراده ی معطوف به قدرت بخش سوم: نیچه: روان شناسی و مناظر جهانی روان شناسی و نقاب ها بخش چهارم: انسان شناسی جزمی هایدگر بخش پنجم: مارتین بوبر: در جست و جوی تو موخره تقدیر کتاب شناسی

نویسنده: والتر کوفمان ترجمه: فریدالدین رادمهر انتشارات: چشمه