کتاب عشق، عشق... باز هم عشق - عباس عطاری کرمانی

کتاب عشق، عشق... باز هم عشق به قلم عباس عطاری کرمانی در نشر آسیم به چاپ رسیده است.

"مولانا جلال الدین بلخی" ملقب به "مولوی"، بزرگ ترین شاعر متصوفه ی ایرانی است که در سال 604 هجری قمری دیده به جهان گشود و پس از سپری کردن عمر گران بهای خویش، سرانجام در شهر قونیه و سال 672 هجری قمری، چشم از جهان فرو بست. پدر او "شیخ بهاالدین ولد"، یکی از معروف ترین و خوش نام ترین علمای مذهبی بود که به تدریس و پرورش شاگردان متعددی پرداخت. مولانا، با ارائه ی آثاری نفیس و ارزشمند، توانست جایگاه ویژه ای را در میان دوستداران ادب و هنر به خود اختصاص دهد، به طوری که با گذشت قرن ها از زمان حیاتش، هم چنان از احترام و ارزش خاصی برخوردار می باشد. تاکنون نویسندگان متعددی راجع به شخصیت و نوع تفکرات و آثار ایشان، کتاب ها و مطالب گسترده ای را به چاپ رسانده اند که هر یک اطلاعات مهمی را درباره ی مولانا بیان می کنند. در همین راستا، مولف کتاب حاضر نیز، به شرح زندگی این شاعر بزرگ و توانا پرداخته و ویژگی های حیات مادی و دنیوی و هم چنین معنوی او را مورد بررسی و تحلیل قرار می دهد. وی در ابتدا اطلاعات جامعی را در زمینه ی سرنوشت زندگی جلال الدین تشرح نموده و در ادامه، مطالب مفیدی را از نوع تفکرات و نگرش ایشان، سیر و سلوک معنوی و ارتباطش با خدا و امامان، نقش و تاثیر جایگاه مولوی بر جامعه ی ایران و ترکیه و هم چنین نفوذ شمس تبریزی بر قلب و روح این شاعر بزرگ و ...  ارائه کرده و اثری خواندنی را به رشته ی تحریر در آورده است.

فهرست

پیش گفتار فصل اول: حیات مادی مولانا تولد و نسب مولانا ورود شمس تبریزی در حیات معنوی مولانا تاثیر و نقش مولوی در ایران و ترکیه فصل دوم: افکار و عقاید و نگرش پله پله تا ملاقات معشوق مولانا با عشق زندگی را بدرود گفت فصل سوم: پرتوهای نورانی مرد کامل مولوی و دوستانش مولوی و آثار گران بهایش فصل چهارم: سیر و سلوک و عرفان مولانا طریقه ی مولویه تصوف اسلامی را مولانا به تحرک فرا خواند فلسفه ی درویش از دیدگاه مولانا فلسفه ی خاموشی از منظر مولانا مولانا و ابن عربی و دیگر عرفا جهان شناسی و جهان بینی مولانا مولوی چگونه عارفی است؟ فصل پنجم: عشق، عشق ... باز هم عشق از دیدگاه مولانا بشنو از نی چون شکایت می کند هر که جز ماهی ز آبش سیر شد مولوی بارقه های امید را در دعا و نیایش می داند آداب دانی مولانا فصل ششم: آوای رسای عشق محبوب من ای محمد (ص) قرآن و مولوی سیمای حضرت علی (ع) در کلام مولوی حضرت مهدی (عج) و عشق مولوی ذکر و دعا و تفکر از دیدگاه مولوی از رحمت خدا مایوس نباشید (معشوق ما به همه نظر دارد) نفس اماره در سخن مولوی دنیا و وابستگی های آن در کلام مولوی عروج به سوی آسمان عشق فهرست منابع و مآخذ

برشی از متن کتاب

تولد و نسب مولانا مولانا جلال الدین محمد بن حسین الخطیبی البکری معروف به مولانا، از بزرگ ترین شعرای متصوفه ی ایران، به سال 604 هجری در بلخ تولد یافت. پدرش محمد بن حسین ملقب به بهاءالدین ولد نوه ی دختری علاءالدین خوارزمشاه بود و از فضلا و مشایخ عرفا محسوب می شد و ظاهرا از جمله خلفاء شیخ نجم الدین کبری بود که نزد خوارزمشاه تقرب داشت. و گویا در نتیجه ی بدگویی و در اثر نفوذ و شهرتی که پیدا کرده بود مورد حسادت حسودان قرار گرفت، به طوری که مجبور به مهاجرت شد. پس با پسرش جلال الدین، که در آن تاریخ 5 سال بیش نداشت، از راه بغداد قصد سفر حج نمود. گفته اند بهاءالدین ولد در نیشابور به دیدار شیخ فریدالدین عطار عارف بزرگ نایل آمد و او جلال الدین را در آغوش گرفت و دعا خواند و مثنیو اسرار نامه را به او هدیه نمود. بعد از عبور از بغداد و زیارت حج، به «ملاطیه» رسید و در آن شهر چهار سال اقامت نمود. آن گاه به «لارنده» که از مراکز حکومت سلجوقیان در آسیای صغیر بود، رفت. در آن شهر نیز هفت سال رحل اقامت افکند. سپس به موجب دعوت سلطان علاءالدین کیقباد (634 – 616 ه)، دوازدهمین پادشاه سلجوقیان آسیای صغیر، به قونیه که مقر حکومت او بود، حرکت کرد و در آن جا بهاءالدین بر اثر تشویق حکمران سلجوقی توقف نمود و تدریس را آغاز کرد. اولین کانون تعلیم و تربیت، ارشاد و هدایت جلال الدین در نزد پدرش بود. اما یک سال بعد از وفات او، که در سال 628 هجری اتفاق افتاد، سید برهان الدین حسینی ترمذی، که از شاگردان بهاالدین ولد و در این موقع در سلک خواص و اولیا اهل طریقت بود، به قونیه آمد و جلال الدین از محضر پر بار درس او کسب فیض کرد. بعد به عزم سیاحت و اخذ فضایل و معرفت و درک مجلس اصحاب طریقت، مسافرت دمشق اختیار کرد. او پس از چندی، با تجارب معنوی و کسب مدارج علمی به قونیه برگشت و در آن جا مانند پدرش به امر سلطان شروع به تدریس و تعلیم نهاد. و شاگردان بسیاری گرد شمع وجود این عالم زمان و آگاه به حقایق جمع شدند. جلال الدین رومی فرزند سلطان العلما از بنیان گذاران طریقه ی درویشان مولویه، در ربیع الاول سال 604 هجری قمری مطابق با 8 مهر ماه 586 هجری شمسی و 30 سپتامبر 1207 میلادی در بلخ دیده به جهان گشود و در 5 جمادی الثانی سال 672 هجری قمری مطابق با 26 آذر 652 هجری شمسی و برابر با 1273 میلادی در قونیه دیده از جهان بست. شجره ی او از جانب پدر به ابوبکر صدیق خلیفه، و از جانب مادر به علاءالدین محمد خوارزمشاه می رسد. البته استاد عبدالباقی گولپینارلی با استدلالی این انتساب را مردود می داند و آن را جعلی و به منظور تحکیم مقام مولانا می شمرد. ولی به هر صورت، بنا به نقل تذکره نویسان و محققان، از جمله هلموت ریتر (ترجمه ی دکتر حسین حیدری): «بهاءالدین ولد، در پی منازعه ای که با علاءالدین محمد خوارزمشاه و متکلم مورد عنایت و حمایت او یعنی ...

(زندگی پرماجرای مولوی) نویسنده: دکتر عباس عطاری کرمانی انتشارات: آسیم