کتاب کوهسار جان - گائو شینگ جیان

کتاب کوهسار جان اثر گائو شینگ جیان و ترجمه ی مهستی بحرینی توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

کتاب "کوهسار جان" رمانی جذاب و پرکشش در قالب سفرنامه می باشد که روایتی خواندنی را برای مخاطب بیان می کند. به طور کلی، نویسنده در طول محتوای داستان پیش رو، با استفاده از بیانی ساده و روان، لحظه به لحظه ی سفر خویش را با کلیه ی جزئیات شرح داده و از تمامی مشاهدات، وقایع، دیدارها و حوادث پیش رویش سخن گفته و با مخاطب ارتباط نزدیکی برقرار می نماید. به عنوان مثال در رابطه با ساکنین این مناطق و نوع برداشت های شخصی اش درباره ی آن ها، از چنان واژگان و ترکیب عباراتی استفاده می کند که گویی خواننده خود، شخصا در آن مکان ها حاضر بوده و همه چیز را با چشمان خود دیده و تجربه می کند.  به بیانی ساده تر، "گائو شینگ جیان" با نگارش این اثر در قالب رمان، نه تنها خواننده را از مطالعه ی روایتی جذاب بهره مند می سازد بلکه ذهن و قلب او را با سنت ها، رسوم، اخلاقیات، آیین، اصول و روش های زندگی و ... مربوط به نقاط مختلف سرزمین چین آشنا ساخته و لذتی وصف ناشدنی را برایش به ارمغان می آورد. بنابراین به شما نیز توصیه می کنم این اثر ارزشمند را به هیچ وجه از دست نداده و حتما آن را تهیه کرده و مطالعه بفرمایید.

برشی از متن کتاب

از صبح سوار یک اتوبوس مسافربر بین شهری شده ای و این اتوبوس قراضه که برای رفت و آمد در شهر تعمیر و راه اندازهع ای شده است، دوازده ساعت پیاپی در جاده های کوهستانی پر چاله چوله و پر دست اندازی که خوب نگهداری نمی شوند، تکان تکان خورده و بالا و پایین پریده تا این که بالاخر ه به این قصبه ی کوچک جنوبی رسیده است. با کوله پشتی و کیف دستی می ایستی و نگاهت را در ایستگاهی که کف آن پر کاغذهای بستنی چوبی و خرده ریزه های نیشکر است به گردش در می آوری. مردهایی با روبندیل هایی به اندازه های مختلف و زن هایی بچه به بغل، از اتوبوس پیاده می شوند یا از ایستگاه عبور می کنند. در همان حال، عده ای جوان، بدون کیف و زنبیل، از پاکتی مشتی تخمه ی آفتاب گردان بیرون می آورند، آن ها را یکی یکی به دهان می برند و بلافاصله پوستش را تف می کنند. تخمه ها را ضمن آن که صدای صوت مانندی از خود بیرون می دهند با ظرافت می خورند و قیافه ای با وقار و گستاخانه، که خاص مردم محلی است به خود می گیرند. این جا زادگاه شان است و هیچ دلیلی وجود ندارد که با آزادی کامل زندگی نکنند. نسل به نسل در این خاک ریشه دوانده اند. کار بیهوده ای است که از فرسنگ ها راه به این جا بیایی و به جای آن ها در جست جوی اصل و تبارشان باشی. اما آن هایی که مدت ها ست این محل را ترک کرده اند به خوبی می دانند که در آن سال ها نه تنها هنوز این پایانه ی اتوبوس وجود نداشت، بلکه اثری هم از این اتوبوس ها نبود. برای رفت و آمد، در رودخانه با قایقی پوشیده از حصیری از خیزران سفر می کردند و در زمین می بایست فرقونی اجاره کنند. اگر کسی واقعا پولی در بساط نداشت، تنها می توانست به دو تخت کفش خود متکی باشد. اکنون همه ی آن هایی که هنوز زنده اند، حتی از آن سوی اقیانوس آرام، چه با اتومبیل های کوچک شخصی و چه با اتومبیل های بزرگ مجهز به تهویه ی مطبوع، برای بازگشت بر یک دیگر پیشی می گیرند. بعضی از آن ها پولدار شده اند، بعضی دیگر شهراتی به هم زده اند، و بقیه هم به هیچ جا نرسیده اند اما همه شان به سبب سن و سال زیادشان به این جا برمی گردند. کیست که وقتی به پایان زندگی خود نزدیک می شود، بتواند از چنین احساس غربتی بگریزد؟ آن هایی که هرگز کوچک ترین تمایلی به ترک این دیار نداشته اند با سادگی و بی ریایی بیش تر پرسه می زنند، دست های شان آزادانه در نوسان است، می خندند و به صدای بلند گفتگو می کنند و هیچ مانعی هم سر راه شان نیست. آهنگ صدای شان ملایم و خدمانی و تقریبا عاطفی است. وقتی که دو آشنا به هم می رسند مثل شهری ها همراه با تکان دادن سر یا فشردن دست، حرف های تو خالی و مودبانه به یک دیگر تحویل نمی دهند. گاهی هم دیگر را به اسم صدا می زنند، گاهی هم سقلمه ای حواله ی شانه ی طرف می کنند...  

(برنده جایزه نوبل ادبی 2000) نویسنده: گائو شینگ جیان مترجم: مهستی بحرینی انتشارات: نیلوفر