کتاب کارآگاه کرگدن در باغ وحش مرموز 1 (معمای پنگوئن گمشده)

کتاب معمای پنگوئن گمشده از مجموعه کتاب های کارآگاه کرگدن در باغ وحش مرموز نوشته ی پیلار لوثانو و آلخاندرو رودریگث و ترجمه ی کژوان آبهشت توسط نشر هوپا به چاپ رسیده است.

این کتاب داستانِ زندگی حیوانات یک باغ وحش بزرگ را تعریف می کند که کلی اسرارِ مخفی، سردرگم کننده و هیجان انگیز در پی دارند. توی این باغ وحش همه ی حیوانات از فیل، طوطی، کرگدن، زرافه و همه و همه با هم دوست هستند و گاهی اوقات برایشان مشکلات و معمایی پیش می آید که کلید حل این معما ها دست کسی نیست جز کارآگاه این باغ وحش، آقای کرگدن، کارآگاه کرگدن یه شاخ بی نظری روی بینی اش دارد و عاشق حمام کردن توی حوضچه ی گِلش هست و توی باغ وحش حواسش را به همه چیز جمع می کند و خیلی هم مهربون و باهوش است. کارآگاه یک دستیار خیلی سریع و تَر و فرز به اسم طوطی پلیسه هم دارد که اگر طوطی پلیسه نباشد، او نمی تواند تحقیقاتش را انجام دهد. یک روز ساکت و آرام طوطی پلیسه و کرگدن حسابی حوصله شان سر رفته است و منتظر یک سوژه ی جدید از خرابکاری و دزدی هستند تا با کمک همدیگر حلش کنند. همین که در فکرِ آمدن یک مشتری جدید برای کارآگاه بازی هستند یک دفعه یک پنگوئن خیلی ناز به اسم خانم کارولا مِن مِن کنان میاد به سمتشان و پرونده ی کارآگاهی جدیدی را تشکیل می دهد. پنگوئن خانم کارولا گریه می کند و از گم شدن پسرش کارلوتو می گوید و تعریف می کند که سه روز است که پسرش نیست و ناپدید شده است. کارلوتو با پدرش دعوا کرده است و بی خبر از خانه بیرون رفته و حالا هم گم شده است. خانم کارولا اینقدر گریه می کند که آقای کرگدن شجاع تصمیم می گیرد تحقیقات را شروع کند و دنبال کارلوتو بگردد. او حدس می زند که کارلوتو شاید خودش فرار کرده باشد و یا شاید هم کسی او را دزدیده باشد. اما بی خبر از اینکه کارلوتو...

 

برشی از متن کتاب

تنها روی نیمکت پارک نشسته بودم و کم کم نفسم داشت می آمد سر جایش. توی آن آرامش به یاد مأموریتم افتادم. کارتولو پنگوئنه! باید دست می جنباندم! آیا در چنگ انسان ها اسیر شده بود؟ با خودم گفتم: نه! خیلی ریزه میزه ست و یه جورایی شبیه آدم هاست. پس حتماً قسر در رفته. کجا باید دنبالش می گشتم؟ تمام زورم را زدم تا مثل یک کارآگاه واقعی فکر کنم. به سرعت به این نتیجه رسیدم که باید بکوشم و مثل یک پنگوئن واقعی فکر کنم. با خودم گفتم: من یه پونگوئنم. پنگوئن ها چطوری فکر می کنن؟ از خودم پرسیدم: من یه پنگوئنم. پنگوئن ها چی رو خیلی دوست دارن؟ می پرسیدم، ولی نمی توانستم جواب خودم را بدهم. همان موقع سرنوشت به کمکم آمد. یک کامیون جلویم نگه داشت. روی بدنه اش نشان بزرگی زده بودند که رویش نوشته بود: بستی بستی تازه خوشمزه ترین و خنک ترین فکری به سرم زد. پیش خودم با شوق و ذوق گفتم: بالاخره فهمیدم! پنگوئن ها عاشق سرما هستن... باید برم کارخونه ی بستنی سازی! یک کارآگاه واقعی از یک سر نخ هم نمی گذرد. یک کارآگاه واقعی مشاهده، فکر، تحلیل و عمل می کند! درست وقتی چراغ سبز شد و کامیون به راه افتاد، جستی زدم و پریدم عقبش. عقب کامیون حسابی سرد بود، ولی خوشبختانه راه کوتاه بود. وقتی کامیون جلوی کارخانه نگه داشت، رفتم پایین. واکنش آدم های توی شهر را خوب خاطرم بود. برای همین سعی کردم این بار مخفیانه کارم را بکنم. لباس یکی از کار کنان را پوشیدم، ولی لباس آن قدر تنگ بود که فقط شاخ و کمی از پوزه ام را پوشاند. یکی از کارگران که داشت مخلوط بستنی توت فرنگی را توی یک ظرف بزرگ هم می زد، گفتم: صبح به خیر! بدون اینکه سرش را بالا بیاورد، جواب داد: صبح به خیر! پرسیدم: سرد خونه کجاست؟ گفت: درست آخر این سالن. بعد نگاهی به من انداخت و گفت: ببخش من رو! اون قدر امروز مشغول کار بوده ام که شما به چشمم شبیه کرگدن می آیی. گمونم بهتره برم استراحتی کنم... همه ش خیالاتی می شم... کرگدن سخنگو... چه چیزها... حتماً تب کرده ام. گفتم: من؟ کرگدن؟ آره. حتماٍ برو یه استراحتی بکن. بعد هم خیلی طبیعی راهم را کشیدم و رفتم سمت سرد خانه. در را باز کردم. از سرمای اتاق تمام بدنم به لرزه افتاد. به خودم گفتم: کارآگاه بودن هم چه کار سختیه ها! تنها چیزی که من را به جلو بردن وا نداشت، یاد آوری اشک های کارولا پنگوئنه و قولم بود که برای پیدا کردن پسرش بهش داده بودم. همان طور که از سرما به خودم می لرزیدم، بین جعبه های بستنی رنگارنگ را می گشتم. تا اینکه پایم سر خورد و روی چیز نرمی افتادم. آن چیز نرم فریاد زد: کمک! کمک! یه حیوون گنده افتاده روم! سر پا شدم و نگاهی بهش انداختم.

نویسنده: پیلار لوثانو - آلِخاندرو رودریگث تصویرگر: کلاودیا رانوچی ترجمه ی: کژوان آبهشت انتشارات: هوپا