کتاب چگونه پیر شویم | آن کارف

درباره‌ی کتاب چگونه پیر شویم

کتاب چگونه پیر شویم، به رغم عنوانش که قصد دارد این گزاره را که (تنها راهِ خوب پیرشدن پیر نشدن است) به چالش بکشد، نمی تواند دستورالعمل یا توصیه ای برای پیر شدن ارائه دهد؛ بلکه برعکس، این کتاب از این باور سرچشمه می گیرد که باید خود را از قید هرگونه باید و نبایدی که فرد چطور باید پیرتر یا در واقع جوان تر به نظر برسد یا زندگی کند رها کنید. دانلد وینیکاتِ روانکاو گفته شما وقتی خلاقانه زندگی می کنید که بتوانید چیزی شخصی را که بی تردید متعلق به خودتان است حفظ کنید.

این کتاب در عین حال که هرگز به چشم پوشی از پاره ای بی حرمتی ها و دشواری های پیری تظاهر نمی کند، آن نگرش به پیرشدن را تشویق و بر آن تأمل می کند که میان خودِ جوان تر و خودِ پیرترِ ما نوعی پیوستگی می بیند. ما در چرخه زندگی مان خودمان می مانیم، فقط پیرتر می شویم. حتی شاید مهم تر از این؛ پیر شدن همان فرصتی را در اختیارمان می گذارد که نویسنده ای به نام مِی سارتون در روزنوشت های درخشانش به نام در هفتادسالگی آن را تشخیص داد. او در این روزنوشت ها به وقایع نگاری سالی پرداخت که تولد هفتاد سالگی اش با آن شروع شده بود. سارتون این نکته را فهمید که با پیر شدن، بیشتر و به شکل کامل تری خودمان می شویم. بالارفتن سن در هر مرحله از زندگی می تواند به شکلی پویا آن را پربارتر کند.

در واقع به محض اینکه خودمان را از الگویی که طبق آن پیری نشانه (کمبود) است خلاص کنیم، معلوم می شود که طبیعت اغلب منصف تر از آن است که فکر می کرده ایم؛ پژوهش های عصب شناسی اخیر نشان می دهد که مغز در میانسالی (حدوداً در سنین سی و پنج تا شصت و پنج سالگی و حتی بیشتر از آن) بسیار منعطف تر از آن است که ما گمان می کردیم. شاید حافظه کوتاه مدت تحلیل برود، اما با آنچه به خاطر سپرده ایم ارتباط بهتری برقرار می کنیم. وینستون چرچیل در شصت و شش سالگی نخست وزیر شد و فرانک لوید رایتِ معمار، طراحیِ شاهکارش، موزه سالامون گوگنهایم نیویورک، را وقتی هشتادساله بود تکمیل کرد.

بخشی از کتاب چگونه پیر شویم

از سال 1951 تا کنون در ایالات متحده آمریکا هیچ کس بر اثر کهنسالی نمرده است. در این سال بود که پیری به عنوان علت مرگ از گواهی فوت پاک شد. از آن زمان تا کنون مرگ فقط ممکن است بر اثر بیماری رخ دهد. در انگلستان به پزشکان توصیه می شود که از ذکر (کهنسالی) به عنوان تنها علت مرگ خودداری کنند، مگر در مواردی بسیار معدود.

چنین تغییری شاید خوشایند باشد؛ مسلماً به ما کمک می کند، از این که پیری را به عنوان گامی به سوی مرگ در نظر بگیریم بپرهیزیم. آیا نباید این باور را تشویق کنیم که این بیماری است که به زندگی مان پایان می دهد و نه پیری؟ هرچند ایجاد این تغییر ظاهراً جهت بازتاب پیشرفت های علم پزشکی است، اما در واقع جلوه دیگری از انکار مرگ ماست. مرگ هم باید زیرزمینی شود، آن هم نه فقط به معنای لغوی کلمه؛ به علاوه، هم در ایالات متحده آمریکا و هم در انگلستان، اکنون ذکر (علل طبیعی) بر گواهی فوت، به خودی خود، غیرقانونی است؛ این امر نه تنها به پزشکی شدن سنین کهولت که در فصل 4 مورد شناسایی قرار گرفت انجامیده، به ایجاد این دیدگاه که مرگ امری غیرطبیعی است نیز دامن زده است.

کتاب چگونه پیر شویم نوشته ی آن کارف با ترجمه ی مهرناز شیرازی عدل در نشر هنوز به چاپ رسیده است.

فهرست

• مقدمه

• پیری چیست؟

• ترس از پیری

• پذیرش پیری

• پیری در ادوار مختلف تاریخ

• سن و جنسیت

• فصلی بسیار کوتاه درباره مرگ

• چرخه زندگی

• نتیجه گیری

• تمرین

• فهرست نام ها

• نویسنده: آن کارف
• مترجم: مهرناز شیرازی عدل
• انتشارات: هنوز