کتاب چهاردهمین ماهی قرمز - پرتقال

کتاب چهاردهمین ماهی قرمز نوشته ی جنیفر اِل. هالم و ترجمه ی مهناز بهرامی توسط انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است.

این کتاب مجموعه ای از بیست و نه داستان کوتاه می باشد که شخصیت اصلی قصه های آن دختر بچه ای به نام اِلی، است که پدر و مادرش از هم جدا شده اند و او به همراه مادرش زندگی می کند. پدرش بازیگر و مادرش کارگردان تئاتر می باشد؛ از قصه ی سیزدهم به بعد هم پدربزرگِ مادریِ اِلی، که یک دانشمند بازنشسته می باشد به جمع دو نفره ی آنها اضافه می شود. البته از آن جایی که پدربزرگ دلش می خواست دخترش به جای انتخاب رشته ی کارگردانی به دانشگاه هاروارد برود، خیلی رابطه ی خوبی با او ندارد یعنی آنها، آب شان باهم تو یک جوی نمی رود. ماهی قرمز، عنوان اولین داستان این کتاب می باشد و در رابطه با زمانی است که دختر کوچولو به مهد کودک می رفته. مربی مهد برای آموزش چرخه ی زندگی، تعدادی ماهی قرمز رنگ می خرد و به هر کدام از بچه ها یکی می دهد تا با خود به خانه ببرند؛ او به آنها می گوید که این حیوانات عمر کوتاهی دارند. اِلی ماهی را به خانه می برد و اسمش را قرمزی می گذارد؛ روزها و ماه ها می گذرد ولی قرمزی هم چنان زنده است. پس از گذشت هفت سال، بالاخره یک روز صبح او قرمزی را در حالی که روی آب شناور بود، می بیند و همان موقع مامان مجبور می شود پرده از رازی بر دارد و می گوید: ماهی اصلی دو هفته بعد از آن روز، مرده است و در تمام طول این سال ها او دور از چشم دختر کوچولو ماهی قرمز می خریده و داخل تنگ قرار می داده تا دخترش ناراحت نشود.

 

برشی از متن کتاب

وقتی مهد کودک می رفتم یک مربی داشتیم که اسمش استار لیلی بود. او همیشه لباس های رنگین کمانی می پوشید و یک جور کوکی بی مزه با خودش می آورد که با گرانولا و تخم کتان درست می شد. استار لیلی یادمان داد وقت هایی که میان وعده می خوریم ساکت بنشینیم و وقت هایی که عطسه می کنیم آرنج مان ر جلوی دهان مان بگیریم و خمیرِ بازی را نخوریم (هر چند انگار خیلی از بچه ها فکر می کردند این آخری دل بخواهی است). یک روز او همه ی ما را با یک ماهی قرمز روانه ی خانه کرد. هر ده تایشان را از مغازه ی حیوانات خانگی یک دلار خریده بود. قبل از خداحافظی با ما کمی هم برای پدر و مادرهای مان سخنرانی کرد. برای شان توضیح داد که: این ماهی ها به بچه های شما چرخه ی زندگی رو یاد می دن. ماهی های قرمز عمر کوتاهی دارن. من ماهی ام را به خانه بردم و اسمش را قرمزی گذاشتم. مثل هر بچه ی دیگری توی دنیا من هم فکر می کردم آنها اصل اند. هر چند انگار قرمزی من تقریبا اصل از آب در اومده بود. چون قرمزی نمی مُرد. حتی بعد از این که ماهی های هم کلاسی هایم به تنگ بزرگی که خدا توی آسمان برای شان درست کرده بود پر کشیدند، ماهی من هنوز زنده بود. به پیش دبستانی رفتم او هنوز زنده بود. رفتم کلاس اول، هنوز زنده بود. به کلاس دوم، سوم و چهارم هم رفتم و او هنوز زنده بود. اما بالاخره پارسال که کلاس پنجم بودم، یک روز صبح رفتم توی آشپزخانه و دیدم ماهی ام وارونه روی آب شناور است. وقتی این خبر را به مامانم دادم، آهی کشید و گفت: اون قدرها عمر نکرد. گفتم: چی می گی مامان؟ اون که هفت سال عمر کرد! مامانم لبخندی زد و گفت: اِلی این، ماهی اصلی نبود. ماهی اولیت همون موقع دو هفته بعدش مُرد. منم رفتم به جاش یه ماهی دیگه خریدم و انداختم توی تنگ. کُلی ماهی این همه سال اومد و رفت. پرسیدم: این چندمیش بود؟ مامان دهانش را کج و معوج کرد و گفت: سیزده نحس. گفتم همه شون نحس بودن. توی دست شویی برای سیزدهمین قرمزی مراسم دفن گرفتیم و آن را در آب راه رها کردیم. به مامانم گفتم اگر می شود یک سگ برایم بخر. ما توی خانه ای زندگی می کنیم که شبیه جعبه ی کفش است. دو تا اتاق خواب دارد و توالتی که همیشه ی خدا گرفته است؛ به نظرم به خاطر آن همه ماهی مُرده که مامانم توش انداخته، جن زده شده. حیاط پشتی مان خیلی کوچک است، فقط باریکه ای سیمانی است که یک میز و صندلی هم به زور توی آن جا می شود و به خاطر همین هم مامانم اجازه نمی دهد سگ بخرم. می گوید سگ گناه دارد و باید توی حیاط بزرگی باشد تا بتواند راحت بدود...      

فهرست

 

1. قرمزی
2. پازل ها
3. انگشتر
4. جادو
5. عروس دریایی
6. کورن داگ برشته
7. شهر ما
8. احتمال
9. میوه
10. سالک و اوپنهایمر
11. ساختمان بیست و چهار
12. کشمش های شکلاتی
13. عَنخ
14. پنیر
15. دستیار آزمایشگاه
16. دمپایی
17. قانون دوستی
18. مدرک
19. آبِ ریخته
20. دانشمند دیوانه
21. شمع ها
22. درد مفاصل و عضلات
23. پیک موتوری پیتزا
24. نوبل
25. سرما
26. مومیایی
27. بعد
28. مشاهده
29. شروع شاد

(یکی از پرفروش های نیویورک تایمز) - (برنده ی 6 جایزه) نویسنده: جنیفر ال. هالم مترجم: مهناز بهرامی انتشارات: پرتقال