کتاب چمدان دلتنگی - سلطانی

کتاب چمدان دلتنگی اثر کتایون سلطانی توسط نشر مرکز به چاپ رسیده است.

کتاب "چمدان دلتنگی"، مجموعه ی سیزده داستان کوتاه و خواندنی تحت عناوین: "یکشنبه ‌ها و روزهای دیگر"، "فرار از قندهار"، "شاهنامه‌ خوانی پدرم"، "کار مفید"، "شخصیت ‌های وودی آلنی"، "زن ممدآقا"، "خواب ساطور"، "باور مرگ"، "آزادی از هفت‌ دولت"، "چه مشهورم من"، "چهار صحنه کوتاه از زندگی خانم ف"، "نادیا" و "چمدان دل ‌تنگی" را دربر می گیرد که هر یک از داستان ها، شخصیت ها و روایت هایی مختلف و متفاوت از دیگری را شرح داده و با جذب مخاطب به محتوای قصه های خویش، او را تا پایان با خود همراه می سازند. به عنوان مثال در قصه ی "یک شنبه ها و روزهای دیگر"، شخصیت اصلی داستان، زنی به نام "مینا" است که در هامبورگ زندگی می کند. وی مطابق برنامه ی معمول زندگی اش، جهت گذراندن اوقات فراغت، هر یک شنبه، با برداشتن کوله پشتی ای حاوی ساندویچ و فلاسک چایی، به فرودگاه هامبورگ مراجعه نموده و در آن جا، حین تماشای مسافران، به خوردن چایی و ساندویچش می پردازد. وی در ابتدا به قسمت پرواز تهران – هامبورگ رفته و پس از دیدن چهره های مسافران و میزبان های آن ها، به بخش پرواز هامبورگ – تهران می رود؛ در این قسمت نیز تمامی رفتارهای مسافران تهران را زیر نظر گرفته و افکار آن ها را می خواند. در ادامه نیز، شخصیت اصلی داستان، به عنوان راوی، جزئیات زندگی و کاری خود را تشریح کرده و داستانی جذاب را روایت می کند.

فهرست

یکشنبه ‌ها و روزهای دیگر فرار از قندهار شاهنامه‌ خوانی پدرم کار مفید شخصیت ‌های وودی آلنی زن ممد آقا خواب ساطور باور مرگ آزادی از هفت ‌دولت چه مشهورم من چهار صحنه ی کوتاه از زندگی خانم ف نادیا چمدان دل‌ تنگی

برشی از متن کتاب

یک شنبه و روزهای دیگر ساعت سه بعد از ظهر روز یک شنبه است و من تازه از فرودگاه به خانه برگشته ام. دیشب با مادرم تلفنی صحبت کردم. پرسید: مینا جان خوش می گذره؟» جواب دادم: «بله، خیلی!» «بله» را کش دادم تا «خیلی» را باور کند. الان پنج سال است که یک شنبه به فرودگاه هامبورگ می روم. فلاسک چای و ساندویچی را هم که برای خودم در منزل درست کرده ام با خودم می برم و می نشینم به تماشا. هواپیمای ایران ایر راس ساعت نه و چهل و پنج دقیقه می نشیند و درست ساعت سیزده و پنجاه دقیقه به مقصد تهران به آسمان می جهد. هر یک شنبه چند صد پلوپز، سماور، قالیچه و صنایع دستی، یک دو هزار کیلو آجیل، پیازر داغ، شیرینی، سبزی خشک و گردوی ساییده روی ریل چمدان ها می چرخند و بعد، با مسافران خندان از در بیرون می آیند. هر یک شنبه جلوی در خروجی چندین دوربین عکاسی و فیلم برداری مشغول جاودانه کردن چهره های خنداند. آن هایی که از هواپیما پیاده می شوند و خانم ها و آقایانی که برای استقبال از آن ها به فرودگاه آمده اند، نمی دانند که من و چند تا ایرانی دیگر هر هفته برای تفریح به فرودگاه می رویم. ما چند نفر تماشاچی هیچ کلامی را با هم رد و بدل نمی کنیم. حتی از هم رو برمی گردانیم. هر کدام مان فقط آن جاست که تماشا کند. تا موقعی که مسافران تهران هامبورگ، به همراه قوم و خویش و یا دوستان خود فرودگاه را ترک کنند، من ساندویچ و نصف چای داخل فلاسکم را خورده ام. آن وقت با کوله پشتی ام که سبک تر شده است، سوار پله برقی می شوم تا در طبقه ی بالا مسافرهای ایران ایر به مقصد تهران را تماشا کنم. تقریبا هر یک شنبه چند نفری را می بینی که عرق ریزان مشغول طناب پیچی چمدان های شان هستند. آقایان طناب پیچ با خانم های شان دعوا می کنند و می گویند: «هی بهت می گم آن قدر توی این چمدان لامصب آت و آشغال نچپون!» دیدنی ها معمولا تکراریند. برای مثال، آن ها که همیشه بارشان خیلی زیاد است، می ایستند یک گوشه، در کمین مسافر بیچاره ای که بار اندکی دارد. بعد با لبخندی پت و پهن و گردنی کج می روند به سراغ او، تا بالاخره یک تکه ی چاق و چله از بارشان را وبال گردنش کنند. از قیافه ی مسافرها می شود فهمید کدام شان مقیم آلمان و کدام شان این جا فقط چند روزی مهمان بوده است. از قیافه ی مهمان ها می توانی حدس بزنی که به شان خوش گذشته است یا نه. مادرشوهرهای پیری که دارند برمی گردند سر خانه و زندگی شان، پسرهاشان را بغل می کنند. در نگاه اغلب شان می خوانی که می دانند، دیدار دیگری در کار نخواهد بود. عروس ها که دارند از حرص منفجر می شوند، لبخندی بی حوصله می زنند. مادر شوهرها که با لبخندی بی حوصله تر آن ها را می بوسند، می بینی که لبخند بی حوصله ی...  

نویسنده: کتایون سلطانی انتشارات: مرکز