Name: کتاب پسته لال سکوت دندان شکن است - اکبر اکسیر
Brand: مروارید
SKU: 2914
Price: 85000 IRR
Availability: InStock
Rating: 5 (1 reviews)

کتاب پسته‌ی لال، سکوت دندان‌شکن است؛ اثر اکبر اکسیر در انتشارات مروارید به چاپ رسیده است.

این کتاب مجموعه‌اشعار طنزی است که با موضوع نقدهای اجتماعی از نگاه شعر فرانو که اکبر اکسیر را پدرش می‌خوانند، گریزی است به آن‌چه پیرامون ما رخ می‌دهد و اغلب بی‌تفاوت و با تفاوت از کنارشان می‌گذریم؛ اما نگاه دقیق شاعرانه‌ی شاعر نمی‌تواند بگذرد و آن را به شعری بدل می‌کند که شاید تأثیرگذار باشد و مخاطب هم از آن نگذرد و درد را احساس کند. اکبر اکسیر، ذائقه‌ی مخاطب امروز را می‌شناسد از این‌رو اشعارش را کوتاه و مختصر اما مفید سروده تا مخاطب به بهانه‌ی نداشتن وقت، از خواندنش طفره نرود. شاعر آستارایی این اثر که اتفاقاً در زمینه‌های روزنامه‌نگاری و طراحی آرم فعالیت‌هایی دارد -چراکه شاعری شغل نیست و نمی‌توان با آن امرار معاش نمود- زاده‌ی سال 1332 شمسی است که در سال 1357 با خانم ملیحه ازدواج نموده و ثمره‌ی آن را دو فرزند می‌داند. در مقدمه‌ی کتاب پسته‌ی لال...، حرف‌ها و بیانات نگفته‌اش که حکایت از گله‌مندی‌هایش در نبود منتقدان و نشریاتی مختص شعر دارد را در کنار مختصری معرفی خود ذکر نموده و انتقاد و شکوه‌اش از میزان زیاد شعرسرایی و پیدایش بیش‌از حدّ شاعر در جامعه ابراز می‌کند و آن را آفتی برای شعر و شاعر جوان برمی‌شمرد. او در این اثر، بیش از شصت قطعه شعر با مضامین نقد اجتماعی و درون‌مایه‌های طنز، با حجمی نسبتاً کم را عرضه داشته و در پایان کتاب نیز مصاحبه‌ای از او پیرامون شعر و مشکلات و کاستی‌های مربوط به آن به چاپ رسیده است، که در جای خود خواندنی و مفید می‌نماید.

برشی از متن کتاب

شاعران دروغ می‌گویند باران اصلاً شاعرانه نیست آن‌ها هی تبلیغ می‌کنند زیر باران برویم و خود مثل گربه، کنار شومینه می‌خوابند دو هفته است بستری هستم این باران لعنتی، شعرم را آبکی کرده! اگر به شمال می‌آیید؛ به جای دفتر شعر چتر و پنکه و پشه‌بند بیاورید و کمی سوژه برای تابلوهای «اتاق خالی» اینجا قورباغه هم زنگ می‌زند من همان شاعری هستم که در دربار یعقوب لیث از کمبود ممدوح، خود را کشت من همان عارفی هست که در حمله‌ی مغول از بس که تیر خورد جوجه تیغی شد من همان روشن‌فکری هستم که در کابینه‌ی نادر دسته‌ی تبر می‌ساخت -الو 118 لطفاً بگویید، کد ملی من چند است؟ دوست تهرانی‌ام هر وقت آستارا می‌رسید به تاکسی می‌گفت: خیابان امام، کوچه فلان، پلاک فلان و ما یک هفته می‌گفتیم، او می‌خندید یک روز من به تهران رفتم به تاکسی گفتم: صندوق پستی چهل و سه هزار و نهصد و... و راننده آن‌چنان خندید که بیمه‌نامه‌اش ترکید! نیروی جاذبه شاعران را سر به زیر کرده است بر خلاف منجم‌ها که هنوز سر به هوایند تمام سیب‌ها افتاده‌اند و نیوتن، پشت وانت سیب‌زمینی می‌فروشد آهای، آقای تلسکوپ! گشتم نبود؛ نگرد نیست! در کوچه، گوسفندم در مدرسه، طوطی در اداره، گاو به خانه که می‌رسم سگ می‌شوم چوپانی از برنامه‌ی کودک داد می‌زند: گرگ آمد! گرگ آمد! و من کنار بخاری شعر تازه‌ام را پارس می‌کنم اقیانوسی هستم به قطر یک میلی‌متر کوهی به ارتفاع یک سانتی‌متر شاعری به اندازه‌ی نود درجه -با غزلی در بحر مزخرف مسکوک!- خدایا، خداوندا من کی گالیور می‌شوم؟! این روزها خیلی نجیب شده‌ام می‌گویند در نجابت به پدرم رفته‌ام ناخنم چه زود بلند می‌شود کمرم چه تند خمیده می‌شود فارسیِ اول که یادتان هست «آن مرد با اسب آمد» آن اسب، من بودم! شعر خواندم نشنیدید کتاب زدم نخریدید فرستادم نخواندید برای مصاحبه هم که نیامدید پس مادر... ها این‌جا، سر مزارم چه می‌کنید؟! راحت شدی از کار و کارنامه از سلام‌های مصلحتی از پایتخت کثیف شعر از دون ‌ژوان‌های روشن‌فکر ... اگر در تهران ماندگار نمی‌شدی نمک این‌قدر گران نبود پلنگ زخمی دیزاشکن! دوزیستان، موجودات جالبی هستند از دو جا حقوق می‌گیرند و زنگ انشا، زیست‌شناسی درس می‌دهند صمد که مدیر کل شیلات باشد معلوم است که ماهی سیاه کوچولو، قورباغه می‌شود! منصور اوجی عزیز سلام لطفاً از قول من به حافظ بگویید آن‌چه را که او در پیاله می‌دید شاعران گرسنه‌ی امروز در بشقاب می‌بینند! با این تفاوت او نگران جام جمشید بود ما نگران تخت جمشید حالا شعر ما جهانی نشد به درک خدا را شکر، به جام جهانی که رسیدیم چشم حسود کور! زیاده عرضی نیست