کتاب هفت قانون معنوی برای والدین - دیپاک چوپرا

کتاب هفت قانون معنوی برای والدین به قلم دیپاک چوپرا و ترجمه ی گیتی خوشدل در نشر پیکان به چاپ رسیده است.

هر کس در جهان خواهان چیزی است. همه ی آدم های این دنیا آرزوهایی دارند. کودکان از همان ابتدا، نیاز به دانستن دارند. این آرزو اساسی ترین سائق طبیعت انسان و نیروی جان است. وقتی بزرگ می شویم و پاسخ سوالهایی ژرفتر را می جوییم – یا به پا می خیزیم تا مسایل بسیار توان آزمای زندگی شخصی خود را حل کنیم – باز هم با همان آرزوی طبیعی سر و کار داریم که روزگاری ما را بچه هایی کنجکاو می ساخت، نه هیچ چیز بیشتر. جوینده همان کودکی است که از نیاز به عشق پدر و مادر، به نیاز به عشق خداوند و از خواستن اسباب بازی به خواهش خلاقیت بیکران رسیده است. در این کتاب سعی شده تا به والدین نشان داده شود که چگونه فرزندانشان می توانند به بهترین شکل آرزوهایشان را بر آورند، و به شیوه یی موفقیت آمیز به آنچه می خواهند برسند. همچنین تلاش شده تا مفاهیم معنوی به شیوه ای توضیح داده شود که برای کودک هم قابل فهم باشد. اگر چه این کتاب ویژه ی کودکان نیست زیرا آنچه کودکان نیاز دارند بدانند، شکل تلطیف یافته ی چیزی است که بزرگسالان نیاز به دانستنش دارند.

فهرست

یادداشت مترجم مقدمه بخش یک: نقش والدین و هدیه جان بخش دو: تمرین هفت قانون معنوی نتیچه گیری: چیزی که بی آن هیچ چیز ممکن نیست

برشی از متن کتاب

سالهای نخست نوجوانی – دوازده تا پانزده سالگی واژه های کلیدی: خود آگاهی، آزمون و تجربه، مسوولیت با آغاز نوجوانی – که  بنا به روایت، دورانی توان آزما و دشوار است – کودکی پایان می پذیرد. برای کودکان، معصومیت ناگاه به بلوغ و ظهور نیازهایی می انجامد که والدین دیگر نمی توانند آنها را بر آورده سازند. والدین نیز در می یابند که باید از چسبندگی به فرزندانشان دست بشویند؛ با این یقین که آنها قادرند با جهان مسوولیت و فشاری کنار بیایند که شاید خودشان نیاموخته بودند چگونه بدون احساس ناامنی، با آن به سازگاری برسند. مساله حائز اهمیت این است که اکنون درسهای دوران کودکی ثمره یی تلخ یا شیرین به بار آورده اند. کودکی که می تواند بهره مند از معرفت اصیل معنوی پیش برود، نمایانگر مباهات و اعتماد والدین خویش خواهد بود. کودکی که به آشفتگی و تجربه های بی پروا می لغزد و با هم سن و سالهایش روابطی آکنده از فشار دارد نیز بازتاب آشفتگی نهفته در شیوه تربیت خود خواهد بود. نوجوانی آشکارا دوران آگاهی از خویشتن است. اگر چه می تواند دوران معرفت و خودیابی نیز باشد. آزمون و تجربه، بخش طبیعی عبور از کودکی است. اما لزوما نباید بی پروا و مخرب باشد. اکنون مساله این است که آیا کودک صاحب ضمیر درونی هست که بتواند آز آن به عنوان هدایتگر سود جوید؟ این خویشتن درونی همان ندای خاموشی است که – براساس معرفت ژرف درباره زندگی – دارای قدرت انتخاب و حس تشخیص درست از نادرست است. این معرفت به هیچ سن و سالی محدود نیست. نوزاد نی به اندازه ی فردی بالغ از آن برخوردار است. تفاوت در این است که فرد بالغ رفتاری را پرورش داده است که هدایت درون را دنبال می کند. اگر به کودک خود آموخته اید که به سکوت درونش توجه کند، رها کردن او در جهان وقتی که دیگر بچه نیست برایش خطی ایجاد نمی کند....

نویسنده: دکتر دیپاک چوپرا مترجم: گیتی خوشدل انتشارات: پیکان