کتاب نظریه های رمان از رئالیسم تا پسامدرنیسم

کتاب نظریه های رمان از رئالیسم تا پسامدرنیسم اثر دیوید لاج، ایان وات، دیوید دیچز و ... با ترجمه ی حسین پاینده در انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

کتاب حاضر دو هدف را دنبال می کند: 1. بررسی تاریخ پیدایش و تحول رمان، و 2. شناساندن فنونِ به کار رفته در نگارش رمان از بدو پیدایش آن تاکنون. گرچه با تدوین اهداف این کتاب به صورت فوق هر گونه توضیحِ بیشتر غیرضروری به نظر می رسد، اما به گمان ذکر چند نکته درباره ی محتوای آن خالی از فایده نمی باشد.

نخستین هدف این کتاب، همان طور که پیشتر آمد، بررسی رمان از دیدگاهی تاریخی است، ولی نه از دیدگاهی تاریخ نگارانه. به بیان دیگر، هیچ یک از نویسندگانِ بخش های مختلف کتاب، صرفاً حقایقی تاریخی را درباره ی رمان یا رمان های خاصی ذکر نکرده اند. اگر هم چنین حقایقی ذکر شده باشند، همیشه بخشی از بحثی تحلیلی درباره ی فرآیند تکوین رمان هستند و به همین دلیل می توان گفت سیر تاریخی پیدایش و تحول رمان در این کتاب از دیدگاهی پویش شناسانه و به منظور کشف قوانین حاکم بر این فرآیند تاریخی مورد بررسی قرار گرفته است.

فهرست

مقدمه ی مترجم طلوع رمان/ ایان وات رئالیسم و نوعِ ادبیِ رمان بخش نخست: پس زمینه ی فلسفی الف: پیرنگ ب: توصیف رئالیستی ج: شخصیت د: زمان ه: مکان و: زبان بخش دوم: رئالیسم صوری نظریه های رمان/ جان هلپرین رئالیسم و رمان معاصر/ ریموند ویلیامز رمان قرن بیستم/ دیوید دِیچز و جان استٌلو ردی پیش درآمدی بر رمان مدرن/ آرنلد کِتل الف: ربع اول قرن بیستم ب: ربع دوم قرن بیستم هِنری جیمز: پیشتاز مدرنیسم در رمان نویسی/ پیتر فاکنر آینده ای برای رمان/ آلن روب گری یه رمان پسامدرنیستی/ دیوید لاج تناقض جابجایی عدم انسجام فقدان قاعده زیاده روی اتصال کوتاه رمان پسامدرن: غنی شدنِ رمان مدرن؟/ جِسی مَتس واژه نامه ی فارسی به انگلیسی واژه نامه ی انگلیسی به فارسی نمایه ی اشخاص نمایه ی آثار نمایه ی موضوعی

برشی از متن کتاب

رمانِ پسامدرنیستی تاریخ ادبیات مدرن را می توان نوسانی بین مجموعه های قطبی شده ای از نگرش ها و فنونِ نگارش دانست. مدرنیستی، نمادپردازانه یا اسطوره سازانه، معطوف به نویسنده و استعاری از یک سو؛ ضدمدرنیستی، رئالیستی، معطوف به خواننده و مجازی از سوی دیگر. به همین دلیل، آنچه در بدو امر نوعی بدعت به نظر می رسد (طرز نگارشی جدید که وقتی شیوه ی رایج نگارش تا حد امکان مورد استفاده قرار می گیرد و کهنه می شود، در برابر آن قد عَلَم می کند)، همچنین از یک نظر بازگشتی است به قواعد و رَویه های دوره ای پیشتر. تحلیل آدمی که مایه ی کارش مواد جدیدِ حاصل آمده از تاریخ ناسوتی است، چنان گوناگونی و بارآوریِ پایان ناپذیری دارد که آثار خلاقانه ی هیچ دوره ای را نمی توان پیش بینی کرد هرچند، اظهارنظرهای نقادانه ی هردوره ای تا حدودی پیش بینی پذیر است. با این همه، تمایز گذاری بین دو قطبِ استعاره و مجاز معلوم می کند که چرا تاریخ ادبیات در ژرف ترین سطوحِ خود واجد نوعی چرخه ی ادواری است، زیرا کلام ناگزیر باید به یکی از این دو قطب متمایل شود. اما نوع خاصی از هنر پیشتاز معاصر وجود دارد که گفته می شود ویژگی های مدرنیستی یا ضدمدرنیستی ندارد، بلکه پسامدرنیست است. پسامدرنیسم انتقادِ مدرنیسم از هنر محاکاتیِ سنتی را ادامه می دهد و همچون مدرنیسم در پی نوآوری است ولی این اهداف را با شیوه های خاص خود دنبال می کند. هنر پسامدرن می کوشد تا به فراسو یا به حول و حوش یا اعماق مدرنیسم راه بَرَد و غالباً همان قدر مدرنیسم را مورد انتقاد قرار می دهد که ضدمدرنیسم را. واضح است که این پدیده در حوزه ی نگارش، قدرت تبیینیِ گونه شناسیِ ادبی را به نحو جالبی به چالش می طلبد. در مقاله ی حاضر قصد دارم توصیفی از ادبیات داستانی پسامدرنیستی به دست دهم و ببینم تمایز بین استعاره و مجاز تا چه حد در بررسی آن سودمند است. پسامدرنیسم طی ده – پانزده سال اخیر به نحوی بسیار معقول در رمان نو فرانسوی و ادبیات داستانی آمریکا، به منزله ی نوعی (نوشتار) به مفهوم بارتی آن (یعنی طرز نگارشی که عده ی زیادی از نویسندگانِ دوره ای خاص به کار می برند) تثبیت شده است.

نویسندگان: دیوید لاج، ایان وات، دیوید دیچز و ... مترجم: حسین پاینده انتشارات: نیلوفر