کتاب نشان از بی نشان ها - مقدادی اصفهانی (جلد2)

کتاب نشان از بی نشان ها (جلد دوم) اثر علی مقدادی اصفهانی توسط نشر جمهوری به چاپ رسیده است.

این اثر سرگذشت زندگی واقعی و عرفانی جناب حسنعلی نخودکی اصفهانی، عارف و عالم ربانی فقید ایرانی می باشد و مخاطب را با کلیات زندگی پر رمز و راز و تاثیرگذار وی آشنا می سازد. "شیخ حسنعلی مقدادی اصفهانی" سال 1241 در اصفهان و درون خانواده ای کاملا مذهبی دیده به جهان گشود. وی از همان دوران کودکی به علم و تحصیل دانش علاقه ی فراوانی داشت و پس از فراگیری خواندن و نوشتن، تحت نظر اساتیدی مجرب هم چون ملا محمد کاشانی، جهانگیر خان، سید جعفر کشفی، سید مرتضی کشمیر و ... به فراگیری فقه، اصول، فلسفه و حکمت پرداخت. حسنعلی اصفهانی، روزگار پر فراز و نشیب و پرباری را سپری نمود؛ او با استفاده از گیاهانی که شخصا از کوه و صحرا می چید، به طبابت و درمان بیماران می پرداخت و از آن جایی که در روستایی به نام نخودک، از توابع شهر مشهد زندگی می کرد به حسنعلی نخودکی معروف گشت. کتاب حاضر توسط علی مقدادی اصفهانی، فرزند این شخصیت گران قدر، با به کارگیری از بیانی ساده و روان به نگارش درآمده و سپس جهت بهره مندی از واقعیات زندگی و کرامات سرشار از عرفان این فقید، در اختیار مخاطب قرار داده شده است.

برشی از متن کتاب

حضرت امیرالمومنین، علی علیه السلام فرمود: «الصمت حکمۀ و السکوت سلامۀ و الکتمان طرف من السعادۀ» یعنی: «سکوت، حکمت و فرزانگی ست و خاموشی، سلامت از گرفتاری و رازداری، بخشی از سعادت و نیک بختی است.» و در حدیث قدسی وارد شده است: نیا بن آدم اذا وجدت قساوۀ فی فلبک و مغما فی جسمک و نقیصۀ  فی مالک و حزیمۀ فی رزقک فاعلم انک تکلمت فیما لا یعنیک.» یعنی: «ای آدمیزاد، هر آن گاه که دیدی در قلبت قساوت و سختی پدید آمده است و یا به بیماری جسمی دچار شده ای و با آن که مالت کاستی گرفته و روزی ات اندک شده است بدان در آن چه که به تو مربوط نبوده است سخن گفته ای.» رباعی درویش چرا حرف کم و بیش زند / و ز خار طمع بهر کسی نیش زند بهتر ز هزار بخیه بر خرقه ی خویش / یک بخیه اگر بر دهن خویش زند حسن صامت را گفتند: به چه سبب، زبان در کشیده به خاموشی گزیده ای؟ گفتا: از آن جا که هرگز بر سکوت خویش، پشیمانیم نبوده است و چه بسا پشیمانی ها که از گفته ها دیده ام. در حدیث قدسی آمده است: «یا احمد، لو ذفت حلاوۀ الجوع و الصمت و ما ورثوا منها فقال: یا رب و ما یرث الجوع؟ قال: الحکمۀ و حفظ القلب و التقرب الی و الحزن الدائم و خفۀ المونه بین الناس و قول الحق و لا یبالی عیش موسرا ام معسرا. یا احمد، علیک بالصمت فان اعمر مجلس قلوب الصالحین الصامتین و ان اخرب مجلس قلوب المتکلمین بما لا یعنیهم. یا احمد، ان العبادۀ عشرۀ اجزاء: تسعه منها طلب الحلال فاذا طیب به مطمعک و مشربک فانت فی حفظی و کنفی. قال: یا رب و ما اول العبادۀ؟ قال: الصمت و الصوم. یا احمد، ان العبد اذا جاع بطنه و حفظ لسانه علمه الله الحکمۀ فان کان کافرا تکون حکمۀ علیه حجۀ و وبالا علیه و ان کان مومنا تکون حکمۀ له نورا و برهانا و شفاء و رحمۀ و یعلم ما لم یکن یعلم و یبصر ما لم یکن یبصره. اول ما یبصره عیوب نفسه حتی یشتغل بها عن عیوب غیره و بصره دقایق العلم حتی لا یدخل علیه الشیطان. یا احمد، لیس شیء من العبادۀ احب الی من الصمت و الصوم فمن صام و لم یحفظ لسانه کان کمن قام و لم یقرا فی صلوته فاعطیه اجر القیام و لم اعطه اجر القراءۀ. یا احمد، هل ندری متی یکون العید عابدا؟ قال: لا یا رب. قال: اذا اجتمع فیه سبع خصال: ورع یحجزه عن المحارم و صمت یکفیه عمالا یعنیه و خوف یزداد کل یوم بکاوۀ و حیاء یستحیی منی فی الخلاء و اکل ما لابد منه و یبغض الدنیا لبغضی لها و حب الاخیار ایاهم.» یعنی: «ای احمد، هر آینه به ذائقه ی جانت حلاوت گرسنگی و سکوت و بهره هائی را که از این دو حالت نصیب انسان می گردد می چشیدی. عرضه داشت: پروردگارا از گرسنگی آدمی چه نتایجی است؟ فرمود: از جوع و گرسنگی، حکمت و قدرت نگاهداری قلب و تقرب به درگاه من و اندوه...

(شرح و حال و کرامات و طریقه ی سیر و سلوک عرفانی عارف ربانی و مقتدای اهل نظر مرحوم حاج شیخ حسنعلی اصفهانی) نویسنده: علی مقدادی اصفهانی انتشارات: جمهوری