کتاب میراث فرهنگی 1

کتاب میراث فرهنگی 1 نوشته‌ی مسعود جوادیان توسط انتشارات محراب قلم به چاپ رسیده است.

در این اثر ابتدا به تعریفی کلی از میراث فرهنگی پرداخته شده تا مخاطب در آغاز مفهوم میراث فرهنگی را بداند؛ در واقع تمام چیزهای ارزشمندی که به فرهنگ یک ملت مربوط شده، متعلق به آن ملت است و از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود را میراث فرهنگی می گویند. این میراث فقط محدود به اشیاء و آثار ارزشمند نشده و شخصیت های ادبی، هنری، علمی و ... و همچنین افکار و آثار آن ها را نیز شامل می شود. میراث فرهنگی در واقع شناسنامه‌ی یک ملت است که سابقه‌ی تاریخی آن ملت را نشان داده و حکایت از فرهنگ، علم، هنر و دانش هر ملت دارد. حفاظت و نگهداری از میراث فرهنگی مسئولیت بسیار بزرگی‌ست که بر عهده‌ی تک تک افراد یک جامعه است تا بتوانند هرچه بهتر این میراث را به دست نسل های بعدی رسانده و آن ها را از تاریخ تمدن و علم و هنر ملت مطلع سازند. میراث فرهنگی حاصل ده ها و صدها سال زندگی مردم یک کشور است ؛ مثل بناهای تاریخی، کتاب ها، سکه های قدیمی، اسلحه ها، ظروف و لباس ها و... که مورخان از طریق مطالعه و دقت در هر یک از این آثار و بررسی آن ها از جوانب گوناگون، با اندیشه ها، آداب و رسوم گذشتگان آشنا می شوند و آن ها را برای دیگران نیز بیان می کنند. در کتاب "میراث فرهنگی" داستان به وجود آمدن تمدن انسان ها و شکل گیری فرهنگ و هنر ملت ایران  به شیرینی بیان شده و آثار ارزشمند فرهنگی که از گذشتگان باقی مانده، معرفی شده است. تصاویر برخی از آثار باستانی و مکان های تاریخی به همراه مشخصات آن ها در کتاب ذکر شده و سطح آگاهی کودکان و نوجوانان را بالا می برد. مولف کوشیده تا اهمیت بالای این آثار را گوشزد کرده و حس مسؤولیت پذیری فردی در حفظ چنین میراث گرانبهایی را در مخاطبان زنده کند.

 

فهرست

میراث فرهنگی چیست؟ بناهای تاریخی... اسلحه فرش ایران سکه ها مفاخر فرهنگی ظرف ها هم میراث فرهنگی هستند لباس های ما تصویر ها کتاب ها سخنی با پدران و مادران

برشی از متن کتاب

قالی بافی از دوران بسیار قدیم در ایران رواج داشته است. خیلی قدیمی تر از آنچه شما فکرش را بکنید. در بیشتر کتاب‌هایی که در دوران گذشته نوشته شده، از قالی بافی در شهرهای مختلف ایران هم یاد شده است؛ مثلاً مسافران و سیاحان وارد هر شهری که می شدند، محصولات آنجا را در دفتر خود می نوشتند. در میان این نوشته ها اغلب قالیبافی دیده می شود. در حدود 50 سال پیش، در کشور روسیه، فرشی یافتند که معلوم شد مربوط به دوران خیلی قدیم است. این قالی چون در دره‌ای به نام پازیریک پیدا شد، به "قالی پازیریک" شهرت یافت. دانشمندان پس از بررسی این قالی گفتند: مربوط به دوران هخامنشی و از محصولات ایران است. احتمالا توسط یک بازرگان یا مسافر به آنجا برده شده است. به نظر شما، معنای این سخن چیست؟ بله! یعنی در دوران هخامنشیان که حدود 2500 سال پیش شود؛ ایرانیان با قالی بافی آشنا بودند. برای بافتن قالی لازم است پشم و نخ مناسب تهیه شود؛ طرح و نقشه ی لازم کشیده شود تا قالیبافان بتوانند آن قالی را مطابق آن طرح و نقشه ببافند؛ همچنین ابزار لازم برای بافتن قالی ساخته شود. پس هنر قالی بافی که عمر درازی دارد، مخصوص ایرانی ها و نشانه‌ی استعداد و هوش آنها است. خارجی ها تا قبل از دوران صفوی، یعنی بیش از 400 سال قبل، با فرش ایرانی چندان آشنا نبودند؛ اما از آن زمان که پای آنها به کشور ما باز شد، با قالی ایرانی هم آشنا شدند و نمونه هایی از آن را به کشورهای خود بردند. شاه عباس صفوی به بعضی از میهمانان خود قالی های بسیار زیبا هدیه می کرد. در آن زمان، فرش از مهمترین صادرات ایران بود. بعد از صفویان، فرش ایران از رونق افتاد؛ اما در دوران قاجار با اینکه ایرانیان از نظر علم و صنعت از کشورهای غربی عقب بودند، قالیبافی دوباره رونق گرفت و در بازارهای اروپا مشتری های زیادی پیدا کرد. امروز اگر به روستاهای ایران سفر کنید، می‌بینید که در بیشتر آنها، قالیبافی رواج دارد. مردم به دختران خود، این هنر را می آموزند و آنها از این طریق درآمدی به دست می آورند. با رواج فرش ماشینی، فرش دستباف از رواج نیفتاده و هنوز هم از مهمترین کالاهای ایرانی است. بیشتر شهرهای بزرگ ایران، یک بازار فرش فروشی دارد. بعضی از خانواده ها به جای اینکه پول های اضافی خود را در بانک بگذارند، فرش می‌خرند تا در هنگام نیاز، آن را بفروشند. درباره‌ی فرش ایران خیلی بیشتر از این می توان گفت؛ از جمله اینکه فرش ایران هم هنر است و هم صنعت. اگر روزی به موزه های فرش بروید، از دیدن فرشهای زیبایی که در آنجا هست، حیرت خواهید کرد. حتی در بیشتر موزه های مشهور دنیا نمونه هایی از فرش ایرانی را به نمایش گذاشته‌اند. فرش میراث فرهنگی ما است...      

• مولف: مسعود جوادیان
• انتشارات: محراب قلم