کتاب مجموعه قصه های شاهنامه (جلدهای 4 تا 6)

معرفی کتاب مجموعه قصه های شاهنامه

کتاب قصه های شاهنامه جلد 4 تا 6 به روایت آتوسا صالحی با تصویرگری نیلوفر میرمحمدی توسط انتشارات افق به چاپ رسیده است.

" بیژن " به همراه " گرگین میلاد " و گروهی از سربازان ایرانی برای دفاع از سرزمین های مرزی در مقابل حمله ی تورانی ها به مرز فرستاده می شوند. گرگین میلاد که از قبل نسبت به بیژن دشمنی داشت او را به جنگ با گرازهای وحشی می فرستد به این امید که کشته شود، اما او با شکست دادن گرازها به سلامت از ماموریت باز می گردد. " منیژه " دختر پادشاه توران او را می بیند و دستور می دهد که به چادر آن ها برود، بیژن در ابتدا در مقابل رفتن مقاومت می کند اما در نهایت به چادر آنها می رود. منیژه در شربت او داروی خواب آور می ریزد و او را در حالی که بیهوش بود به کاخ " افراسیاب " می برند. پادشاه توران در ابتدا که متوجه می شود او یک ایرانی است دستور به قتل او می دهد، اما زمانی که وزیر دانایش " پیران "، صحبت از انتقام سخت ایرانیان می کند، او پشیمان می شود و جوان ایرانی را داخل چاهی می اندازد. منیژه که از کار خود بسیار پشیمان شده بود، اکنون نگران زندگی بیژن است که چطور او را نجات دهد.

" قصه های شاهنامه جلد 4 تا 6 " یک مجموعه ی 3 جلدی با عناوین

. فرود و جریره

. بیژن و منیژه

. بهرام و گردیه

در یک کتاب انتشارات افق می باشد که داستان های آمده در آن ترکیبی از متن و تصاویر رنگی زیبا می باشد که بیانگر اتفاقاتی است که در آن رخ می دهد. زبان داستان های شاهنامه بسیار سنگین می باشد اما در این مجموعه این قصه ها به زبانی ساده و روان بیان شده اند تا کودکان و نوجوانان بتوانند آن ها را درک کرده و با مفاخر بزرگ سرزمین خود بیش تر آشنا شوند.

برشی از متن کتاب

بیژن و منیژه زبانه ها در دل منیژه اوج می گرفت. بیژن گرم گفت و گو با دایه بود. شیدایی از نگاهش می چکید و مهر در دستانش لانه داشت. بیژن از بازگشت می گفت: اگر به ایران آمدید، پای بر چشم مان گذارید و خانه مان را روشنی بخشید. غم تنهایی باز آمده بود تا چون گردباد، منیژه را زیر و رو کند. نه، این سزاوار نبود. سه روز در مستی و بی خبری گذشته بود؛ چون شیرین ترین رویاها و خوش ترین آرزوها. و اینک شادمانی، چون مشتی آب، از لا به لای انگشت هایش فرو می ریخت و ناپدید می شد. اگر می دانست همه ی آنچه را که یافته این چنین زود از دست می دهد، هرگز آرزویش را نمی کرد. منیژه ویران شده بود. تا نفس می کشید و دلش می تپید بیژن را کنارش می خواست. سزلوار نبود که آب زندگانی را نشانش دهند و در برابر چشم هایش بر خاک بریزند. او آن آتش را می خواست. آن زبانه ها را دوست داشت. او دلش را پر تپش می خواست و گونه هایش را سرخ. به ایوان رفت تا اندوهش را پنهانی بیرون بریزد. در ایوان زانو زد و پیشانی برخاک گذاشت: خداوند من! او را به من بازگردان. مرا در او زنده کن؛ آن چنان که دانه را در خاک و ماهی را در آب و بخواه که ناگسستنی شویم؛ چون سیاهی و شب یا سپیدی و برف. خداوند من! می خواهم آن چشم ها برایم بلندترین افسانه ها را بگویند و آن دست ها مُهر از راز هستی ام بگشایند. خداوند من! ندای دلم را بشنو و این بخششی را که ارزانی داشتی از من مگیر که اگر بگریزد، دیگر بار به دست نخواهد آمد. خداوند من! مگذار زندگانی ام در دریغ و اندوه سپری شود. منیژه ناگاه اندیشید: او را با دارویی بی هوش می کنم؛ آن چنان که ندانند در نوشیدنی اش دارو می ریزم. او را در کجاوه می گذارم و دور از نگاه دیگران، شبانگاه، به کاخ خویش می برم...

(کتاب های فندق) به روایت: آتوسا صالحی تصویرگر: نیلوفر میرمحمدی انتشارات: افق