کتاب مترجم روسی - مایکل فرین

کتاب مترجم روسی نوشته مایکل فرین و ترجمه کیهان بهمنی در نشر چترنگ به چاپ رسیده است.

کتاب "مترجم روسی" رمانی با محتوای جاسوسی و جنایی می باشد. شخصیت اصلی داستان، " منینگ "، مردی جوان و دانشجو است که جهت تحصیل، در "مسکو" اقامت دارد. "هورویتز"، بیوشیمیست، هم خوابگاهی و هم دانشگاهی نامرتب او اهل چکسلواکی می باشد که نامنظمی ها و  شلختگی هایش، منینگ را به شدت آزار می دهد. در یکی از همین ایام، "گوردون پراکترگلد"، دوست قدیمی و انگلیسی منینگ، رهسپار مسکو گشته و به دیدار وی می رود. این موضوع در حالی است که منینگ ، پراکترگلد را به خاطر نیاورده اما در انتظار ملاقات او به سر می برد. با ورود گوردن به مسکو و دیدارش با مرد قصه، داستان شکل و بویی تازه به خود می گیرد. اصل قضیه از جایی آغاز می گردد که منینگ و پراکترگلد همراه با دیگر اعضای دانشکده ی مدیریت به یک گردش علمی در جنگل رفته و در آن جا با "رایا"، دختری روسی، خوش قیافه و مو بلوند رو به رو می گردند. رفتارهای این دختر زیبا و دلربا، منینگ را به فکر فرو برده و او را دچار شک و ابهام می نماید. چرا که رایا بدون هیچ آشنایی قبلی و به طور ناگهانی خود را در هرجا که این دو شخص هستند حاضر می کند. وی نمی تواند این اتفاقات را امری اتفاقی برشمرده و نادیده شان بگیرد. اما رایا افکاراش را مورد تمسخر قرار داده و او را از طرز نگرشش منحرف می سازد. دختر تلاش می کند تا خود را به پروکترگلد نزدیک نماید اما از آن جایی که این مرد انگلیسی به زبان روسی تسلط نداشته و رایا نیز، توانایی انگلیسی صحبت کردن را ندارد، منینگ را به عنوان واسطه ای برای ترجمه ی صحبت های عاشقانه ی خود قرار داده و ماجراهایی خواندنی را به وجود می آورند.

برشی از متن کتاب

پراکترگلد، دوست قدیمی منینگ، به مسکو آمده و بی صبرانه منتظر دیدار با او بود. یا حداقل این چیزی بود که به منینگ گفته بودند. منینگ نیز منتظر بود تا او را ببیند. منینگ در مسکو دوستان زیادی نداشت و آن چند نفری هم که بودند، دوستان قدیمی اش محسوب نمی شدند. حالا دوست قدیمی یا جدید، در مسکو یا جای دیگر، منینگ کسی را به نام پراکترگلد نمی شناخت. با وجود این انگار همه پراکترگلد را می شناختند. چایلد کارمند سفارت، که گاهی از منینگ دعوت می کرد تا در کوکتل پارتی های کسل کننده مهمان او و همسرش باشد، با پراکترگلد ملاقات داشتند. یکی از کارکنان رویترز و فیلنی، همان پیرمردی که سبیل هایش شبیه سبیل شیر دریای بود و در بخش ویرایش اعلامیه های تبلیغاتی کار می کرد و چند نفر دیگر که از غرب آمده و حسابی هم پر حرارت بودند نیز با پراکترگلد ملاقات کرده بودند. همه هم می گفتند که پراکترگلد چشم های درشت و قه.وه ای دارد و موقع صحبت مدام لاله ی گوشش رزا می کشد. آن ها مدام از ظاهر پراکترگلد می گفتند و سعی می کردند کاری کنند منینگ چهره ی او را به خاطر بیاورد و موقع این کار لبخند هم می زدند؛ اما انگار چهره ای که موقع تعریف پیش چشم شان بود، برای شان کمی عجیب بود. آن ها می دانستند که پراکترگلد در هتل ناسیونال اقامت دارد و برای کار به مسکو آمده است. ولی پراکترگلد به هیچ کدام از آن ها شماره ای نداده بود که به منینگ بدهند تا با او تماس بگیرد. بعد پراکترگلد خودش را نزدیک تر کرد. یک روز هورویتز گفت که او را دیده است. هورویتز، همان بیوشیمیست شلخته ی اهل چکسلواکی بود که در بخش ب اتاق مجاور اتاق منینگ قرار داشت. در آسممان خراش دانشگاه واقع بر تپه های اسپارو، این بخش را به خارجی ها اختصاص داده بودند. هورویتز که پیژامه به تن داشت و مشغول مسواک زدن بود، همان طوری به اتاق منینگ آمده بود و موقعی که حرف می زد کف مسواک روی فرش و دیوارهای اتاق می پاشید. هورویتز گفت: «دیشب یکی از دوستای قدیمی ت رو دیدم.» با ان دهان باز و دندان های پیدا، لهجه ی عجیب چک – روسی هورویتز نامفهوم تر شده بود. منینگ گفت: «ا، واقعا؟!» خیلی با هورویتز میانه ی خوبی نداشت. منینگ با نظمی دیوانه وار طوری زندگی می کرد که در اقیانوس بی نظمی روسیه حداقل بتواند دژی از نظم و انضباط در اطراف خود بسازد. اما هورویتز و عادت هایش بخشی از همان بی نظمی عمومی بود. حالا این دو دنیای متفاوت، در حمامی که باید به طور مشترک از آن استفاده می کردند، با هم قاطی شده بودند. هورویتز گفت: «دیشب که اومدم دم میز پذیرش بود. تو نبودی برای همین نذاشتند بیاد تو.» از اتاق خارج شد، محتویات دهانش را داخل دست شویی خالی کرد و دوباره برگشت گفت: «روسی بلد نبود. سعی کردم باهاش آلمانی حرف بزنم. ولی اون رو هم خیلی بلد نبود. به هر حال ازم خواست این رو بدم بهت.» و کارت ویزیتی را که رویش کف خمیردندان...

نویسنده: مایکل فرین مترجم: کیهان بهمنی انتشارات: چترنگ