کتاب طلای خدایان - اریک فون دانیکن

کتاب طلای خدایان نوشته اریک فون دانیکن با ترجمه داریوش شاهین توسط انتشارات جاویدان به چاپ رسیده است.

این کتاب چهارمین اثر از "اریک فون دانیکن" می باشد که برای اولین بار در سال 1972 به چاپ رسید. "اریک" در کتاب حاضر ادعا می کند در "اکوادور" یک سری تونل باستانی و چندین مجسمه و کتیبه ی فلزی عجیب دیده است که مطمئناً ساخت آن ها به وسیله بشر صورت نگرفته و ساخت آن ها کار موجودات فرازمینی است. "اریک" وجود فرازمینی ها را نخستین بار در سال 1968 در اولین کتابش با نام "ارابه خدایان" مطرح کرد و از آن پس نظریات متعددی در باب فضانوردی باستانی و زیست فرازمینی ارائه کرد تا در نهایت به عنوان "پدر نظریات فضانوردی باستانی" لقب گرفت. این نویسنده ی سوئیسی که آثارش همواره از پر فروش ترین کتاب های آلمان و آمریکا بوده، موفق شده است کتاب هایش را به بیش از چهل زبان زنده ی دنیا ترجمه کند و عقایدش را به همه ی جهان منتقل نماید. او در "طلای خدایان" طبق روال کاری همیشگی اش، از قدرت های پشت پرده ای می گوید که انسان ها از وجود آن ها به طور کامل با خبر نیستند. "اریک" معتقد است ساخت بسیاری از بناهای تاریخی به دست انسان های اولیه، کمی غیر قابل باور می باشد و حتماً نیروهای فرازمینی در ساخت آن ها نقش داشته اند اما ساخت آن ها به اسم بشر تمام شده است. این کتاب تضادهای فراوانی با آن چه که علم باستان شناسی تاکنون اظهار داشته، دارد؛ از این رو نوشتن آن شهامت زیادی می خواهد که "اریک" این شهامت را در تک به تک خطوط این کتاب خرج کرده است.

برشی از متن کتاب

با توجه و مقایسه جمعیت کم کنونی در «پوناپ» با زمان گذشته، این نتیجه به دست می آید که زمانی که این ساختمان ها در «نان مادول» ساخته می شدند، کار استخراج در شمال جزیره سخت و توان فرسا بوده است. حمل و نقل تخته سنگ ها از میان جنگل، احتیاج به یک لشکر کامل مرد قوی بازو داشته و باید تعداد مردانی که باید این صخره های عظیم را به «کانو»ها وصل کنند خیلی زیاد بوده است. وانگهی تعداد کسانی که برای تهیه غذا باید در برداشت نارگیل و صید ماهی حضور می داشتند هم باید قابل توجه بوده باشد. بنا بر این اگر هر چهار روز یک بار تخته سنگ باری حمل به «نان مادول» به ساحل جنوبی می رسیده، پس این کار خیلی عظیم بوده است، حتی اگر وسایل فنی و مکانیکی هم مورد استفاده بوده است. اتحادیه کارگری هم در آن زمان وجود نداشته تا از حقوق کارگران حمایت کند. پس تمام 365 روز سال، بدون وقفه کار و تحمل رنج فراوان وجود داشته است. چه توضیح قابل قبولی وجود دارد؟ »نان مادول» شهر قشنگی نیست و هرگز هم نبوده است. در این جا هیچ لوحه سنگی، مجسمه، نقاشی و سنگ تراشیده ای وجود ندارد. معماری در این جا سرد و بی روح است. تخته سنگ ها با خشونت و بدون ذره ای احساس روی هم انباشته شده اند. این جای حیرت است، زیرا ساکنان جزایر دریای جنوب همیشه محل های خود را تزیین می کرده اند. کاخ ها در محل هایی بوده که پادشاهان باید در آن جا مورد احترام قرار می گرفته اند. یا خدایان مورد نیایش واقع می شدند. سنگ تراشی های سرد و بی روح و بدشکل «نان مادول» هرگز حالت تزیین را ندارند. این سؤال مطرح می شود که آیا این ها برای یک امر دفاعی ایجاد شده اند؟ پاگردهایی که عبور به بالای ساختمان را آسان می کند، این نظر را رد می کند. هیچ کس این قدر مسایل را برای دشمنانش حل نکرده است. این پاگردها به مرکز ساختمان می رسد. به یک چاه! این چاه، چاه عادی و حفره نیست. راهی است به انتها و یا ابتدای یک تونل ختم می شود. این موضوع که امروزه دهانه مدخل در حدود 2 متر تا لبه آن پر از آب است، هم چیزی را ثابت نمی کند. چون ساختمان های «نان مادول» تا کناره های جزیره امتداد پیدا می کند و با چشم غیر مسلح هم می توان دید که تا زیر آب جلو می روند و سرانجام در عمق آب ناپدید می شوند. آیا این تونل در این جزیره کوچک چه فایده ای داشته است؟ این تونل به کجا می رسیده است؟ نخستین مرتبه «هربرت ریت لینگر» در کتابش به نام «اقیانوس بی پایان» مرا با این تونل آشنا کرد. وی به دنبال یک سفر پژوهشی پیرامون دریاهای جنوب، فهمید که هزاران سال پیش امپراطوری با عظمتی در «پوناپ» وجود داشته است. خبرهای ثروت های افسانه ای غواصان مروارید، تجار چینی را وسوسه کرده بود تا بستر دریاها را پنهانی جستجو کنند. هر یک با قصه هایی شگفت انگیز از دریا بیرون آمده اند. آنان در ژرفنای دریا، در خیابان هایی پوشیده از مرجان راه رفته و در آن زیر، گنبدها و پایه ها و ستون های یکپارچه بی شماری دیده و کتیبه هایی حکاکی شده از سنگ بر ویرانه هایی که معلوم بوده که متعلق به خانه هاست، دیده اند. آن چه را که صیادان مروارید موفق نشدند کشف کنند، غواصان ژاپنی با وسایل مدرن کشف کردند. آنان با کشفیات خود افسانه ها و قصه های «پوناپ» را تایید کردند. ثروتی عظیم از فلزات گرانبها، مروارید و شمش های نقره. صفحه 150

(متن کامل) نوشته: اریک فون دانیکن مترجم: داریوش شاهین انتشارات: جاویدان