کتاب صدای رنگ ها - پرتقال

کتاب صدای رنگ ها اثر بارب روزنستاک با ترجمه ی شبنم حیدری پور و تصویرگری مری گرند پری توسط انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است.

این اثر کودکان را با زندگی "واسیلی کاندینسکی" نقاش مشهور روسی آشنا می کند. تمام گفتگوهای کتاب تخیلی و زاده ی ذهن نویسنده ی آن می باشد، اما اتفاقات آن کاملاً واقعی است. این هنرمند را ابداع کننده ی "سبک انتزاعی" در نقاشی می دانند. کاندینسکی در یک خانواده ی متمول و اشراف زاده به دنیا آمد و در زمان کودکی بنا به خواست عمه اش که اعتقاد داشت اشراف زادگان باید هنر را به خوبی بیاموزند با نقاشی آشنا شد. او زمانی که مشغول مخلوط کردن رنگ ها بود، به گفته ی خودش صدای آن ها را می شنید و برخلاف دیگر کودکان و یا نقاشان چیزهایی که همگان آن ها را درک کنند، نمی کشید و تابلوهای او تنها پر از رنگ و خطوط بود. او تابلوهایش را صدای رنگ ها نام می گذاشت. کاندینسکی در طول عمرش رنگ ها را مثل صدا شنید و صداها را مانند رنگ ها دید. اکنون برخی از دانشمندان معتقدند او از لحاظ ژنتیکی به وضعیت نادری دچار بوده است که امروزه به آن «حس آمیزی» می گویند، در افراد که به حس آمیزی مبتلا هستند یک حس می تواند حس دیگری را تحریک کند؛ به طور مثال آن ها همانند کاندینسکی می توانند صدای رنگ ها را بشنوند، موسیقی را ببینند و یا مزه ی کلمات یا بوی اعداد را حس کنند. در حال حاضر حداقل شصت نوع حس آمیزی شناسایی شده است، و آمارها تخمین می زنند که بین هر پنج هزار نفر، یک نفر به حس آمیزی دچار می شود. اما در مورد این هنرمند به دلیل کمبود امکانات پزشکی در آن زمان وجود این بیماری در او تنها یک فرضیه باقی مانده است. کاندینسکی در بزرگسالی حقوق و اقتصاد خواند، اما بازدید از نمایشگاه نقاشی «کلود مونه» او را به شدت مجذوب خود کرد، زیرا اولین بار بود تابلوهایی را می دید که واقع گرایانه نبودند و همین مسئله باعث شد او بار دیگر به سراغ نقاشی برود و در سن سی سالگی در آلمان خودش را هنرمند اعلام کند. او در سال 1910 اولین نقاشی انتزاعی اش را کامل کرد و به این شکل جرقه ی انقلابی بزرگ در هنر نقاشی به وجود آمد. هم اکنون آثار بسیاری از او در بزرگترین موزه های جهان نگه داری می شود. در انتهای کتاب نیز سه تابلو از این نقاش به چاپ رسیده است. این اثر مختص گروه سنی ج می باشد. کتاب نامزد دریافت جایزه در 4 مسابقه بوده و موفق به دریافت 3 جایزه شده است.

برشی از متن کتاب

واسیا کاندینسکی در روزهای کودکی اش تلاش می کرد یک پسر شایسته ی روسی باشد. اوکتاب هایی با موضوع ریاضی، علوم و تاریخ می خواند. با صدای تیک تیک زمان سنج، پیانو تمرین می کرد. سر میز مجلل شام، مرتب و منظو می نشست و لباس های رسمی می پوشید، در حالی که بزرگ ترها حرف می زدند و حرف می زدند و حرف می زدند. دنیای کودکی واسیا کاملاً اشرافی و رسمی بود تا اینکه یک روز عمه ی واسیا یک جعبه ی رنگ کوچک به او داد. عمه گفت: «هر پسر اشراف زاده ی روسی باید هنر را بشناسد.» او به واسیا یاد داد که چطور رنگ ها را با هم ترکیب کند. واسیا قرمز را با زرد ترکیب کرد و بعد، قرمز را با آبی مخلوط کرد. وقتی رنگ ها تغیر می کردند. واسیا صدای آهسته ای می شنید که انگار می گفت: هیس! بلندتر: هیس! دوباره بلندتر: هیس! واسیا پرسید: «این صدا از کجاست؟» عمه جواب داد: «من که چیزی نمی شنوم!» واسیا، همین طور که قلم موی رنگی اش را تکان می داد و آن را می چرخاند، به صدا گوش می داد. رنگ ها با هم مخلوط می شدند و صدایشان اوج می گرفت؛ انگار یک گروه موسیقی، آهنگی جادویی را اجرا می کرد. واسیا بلند گفت: «مامان! بابا! چه جعبه ی رنگ خوش آهنگی !» بابا جواب داد: «دیوانه نشو واسیا!» مامان گفت: «مسخره بازی درنیاور واسیا!» واسیا صدای رنگ ها را نقاشی کرد. او روی بوم نقاشی یک دایره به رنگ زرد کشید و صدای زیرترین نت های پیانو را شنید. بعد با قلم مو یک چهار گوش سرمه ای قوی نقاشی کرد و بم ترین صدای سیم های ویولن سل را شنید. با لبه ی قلم مو چند بار با رنگ قرمز جیغ روی بوم خط انداخت و با سبز پر حرف حرف، نقطه های خوش رنگی به آن اضافه کرد. بعد نوبت نارنجی جیرینگ جیرینگی و بنفش دیلینگ دیلینگی رسید. واسیا همین طور نقاشی کرد و نقاشی کرد تا اینکه صداها ساکت شدند.      

• نویسنده: بارب روزنستاک
• مترجم: شبنم حیدری پور
• تصویرگر: مری گرند پری
• انتشارات: پرتقال