کتاب شروع یک زن - فریبا کلهر

کتاب شروع یک زن نوشته ی فریبا کلهر توسط انتشارات ققنوس به چاپ رسیده است.

شخصیت اصلی رمان، "پروین" زنی افسرده و تنها است که به نقل روایت زندگی خود برای مخاطب می پردازد. وی در سن سی و سه سالگی با "بهمن"، مردی موفق و شایسته، پیمان زناشویی بسته و پس از ازدواج، همراه با او به "کانادا" مهاجرت کرده و با اقامت در این کشور، روزهای عمرش را یکی پس از دیگری سپری می کند. زن قصه، بلافاصله پس از ازدواج، صاحب دختری به نام "سارینا" می شود. پروین، به همسرش علاقه مند بوده اما همواره حسی پنهان و درونی او را از داشتن احساس رضایت و لذت نسبت به زندگی مرفه و مشترکش دور می سازد. از سویی دیگر نیز، "بهرام"، یکی از هم کلاسی های قدیمی پروین در دانشکده، مدام با ارسال ایمیل و پیامک، او را جهت بازگشت به ایران ترغیب می کند. با گذشت زمان، شکاف های عاطفی عمیقی میان پروین و بهمن ایجاد می گردد به طوری که هر دو به اتفاق هم، تصمیم می گیرند از یک دیگر جدا شده و به زندگی مشترک شان پایان بخشند. از همین روی، پروین، جهت فراهم ساختن مقدمات طلاق، پس از سال ها، به ایران بازگشته و در طی این مدت، ضمن مرور خاطرات گذشته ی خویش، با بهرام، ملاقات می کند. این ملاقات ها، آغازگر رویدادهایی غیر قابل پیش بینی گشته و مسیر زندگی او را تغییر می دهد.

برشی از متن کتاب

دومین اس ‌ام‌ اسش که رسید یک روز بعد از روز زن بود که خلاصه نوشته بود روزت مبارک. بیست و دو روز از شبی که تلفنی حرف زده بودیم و من مضطرب و نگران بودم می ‌گذشت. در این مدت یک بار به موبایلم زنگ زد که جواب ندادم و رفت روی منشی. او هم چند بار الو الو گفت و بی ‌هیچ پیغامی قطع کرد. اولین اس ‌ام‌ اس را فردای شبی زد که خواسته بود حرف بزنیم تا همه‌ چیز را توضیح بدهد. آن موقع من خانه ی فیروزه بودم و داشتم پای صبحانه به سؤال ‌های پایان ‌ناپذیرش جواب می ‌دادم. دو بار هم برایم ایمیل فرستاد. بدون هیچ متنی. اولی ‌اش فقط تصاویری از دیدنی ‌های ایران بود. از آن ایمیل ‌هایی که دست به دست می ‌چرخد. عکس ‌های قشنگی از کوه ‌ها و شهرهای ایران که عکاس‌ های حرفه ‌ای گرفته ‌اند و همه ‌چیز را زیباتر از آن چه هست نشان می ‌دهد. حتما آن عکس ‌ها را فرستاده بود تا به فکر رفتن از ایران نیفتم! آن موقع من خانه ی مهناز بودم و یک دستم به اینترنت بود و دست دیگرم به زنگ در. پروین پشت در منتظر بود در را برایش باز کنم. دومین ایمیلش، به زبان انگلیسی بود. اسمش بود «ایران امروز». نوشته بود در سال ‌های اخیر مردم دنیا تصور بدی از ایران دارند. آن ‌ها فقط تصاویری از چادرهای سیاه و تروریسم و آخوندها دیده ‌اند. اما ایران واقعی این چیزها نیست! همراه متن عکس‌ هایی بود از مشاهیر دیروز و امروز ایران با یک بیوگرافی مختصر. و خوب مولوی و سعدی کجا و یکی دوتا دختر شایسته و گیتاریست و هنرپیشه دست دوم و سوم هالیوود کجا. این ایمیل هم از همان‌ هایی بود که هی آدم‌ ها برای هم فوروارد می ‌کنند! آن موقع من خانه خودم بودم و به صدای بازی بهمن و سارینا گوش می‌ کردم و نگاهم به صفحه ایمیل ‌هایم بود. بهرام دیگر نه تماسی گرفت و نه من جواب تلفن و ایمیل ‌ها و اس ‌ام ‌اس ‌هایش را دادم. از دستش دلخور بودم، عصبانی بودم، دلشکسته بودم، ناامید بودم، بغض داشتم، دلم می ‌خواست با مشت لهش کنم و با این حال می‌ توانستم ببخشمش. اس ‌ام ‌اس دومش به یادم آورد که با وجود همه حرف ‌های راست و دروغش، با وجود تمام رفتارهای صادقانه و فریبکارانه ‌اش دلم برایش تنگ شده است و دارم برایش پرپر می ‌زنم. در این مدت سعی کرده بودم به او فکر نکنم و این فکر نکردن قطعا برای تنبیه خودم و دست‌ کم برای اذیت نشدن خودم بود. وگرنه او که اصلا ککش هم نمی‌ گزید. خوش گذران‌ترین آدمی بود که دیده بودم. بمب خوشه‌ ای می ‌انداختند به فکر انگورچینی می ‌افتاد. اسمش بهرام بود اما من و پروین بین خودمان به او آبلوموف می ‌گفتیم. وقتی خودش فهمید چه اسمی رویش گذاشته ‌ایم کلی با اسم جدیدش خوش گذراند. مردی بود که احساس خوبی نسبت به خودش، همسرش، دوستانش، و حتی ماشین و موبایلش داشت. عامل موفقیتش هم همین احساس مثبت دائمی بود. با اس ‌ام ‌اس دوم دلم برای موهایش که هنوز سیاه بود تنگ شد. برای حرف زدن شل و وارفته‌ اش که انگار توی دهنش پر از ماست است تنگ شد. برای آن انگشت ‌های بی‌ تناسبش که ابتدای نازک و انتهای کلفتی داشتند، تنگ شد. اما راه هرگونه تماس بسته شده بود. چاره ‌ای نبود. چه‌ کار می ‌توانستم بکنم یا چه احساسی می‌ توانستم به او داشته باشم وقتی در تنگنا، گیریم نیمی ‌اش غیرواقعی و زاده ی توهم و ترس خودم، رهایم کرده بود. من را؛ منی که نیمی و شاید تمام انگیزه‌ام از آمدن به ایران دیدن او بود...

نویسنده: فریبا کلهر انتشارات: ققنوس