کتاب سوء قصد به ذات همایونی - رضا جولایی

کتاب سوء قصد به ذات همایونی نوشته ی رضا جولایی می باشد که توسط نشر چشمه به چاپ رسیده است.

جولایی این اثر را بعد از 17 سال منتشر کرده است. رضا جولایی در زمینه ی تاریخ اطلاعات بسیاری دارد. نوشتن رمان تاریخی نیز کاری بسیار دشوار است چرا که نویسنده علاوه بر این که باید با حال و هوا و وضعیت گفتار و جغرافیا و جامعه ی آن زمان آشنایی کافی داشته باشد (برای مثال جولایی از زبان عامیانه ی زمان قاجار و مشروطه استفاده کرده است)، اثر او باید با تاریخ و افکت های تاریخی و سیاسی نیز همخوانی داشته باشد. به همین دلیل نوشتن رمان تاریخی نیازمند صرف وقت، مطالعه ی فراوان و آگاهی کامل است. داستان سوء قصد به ذات همایونی، در دوران محمد علی شاه قاجار روایت می شود و ماجرای سوء قصد به او را از زاویه ای دیگر روایت می کند. البته ویژگی رمان تاریخی این است که نویسنده می تواند به اقتضاء، عناصری از تخیل را نیز در اثر خود بگنجاند که نویسنده نیز از این ترفند به خوبی بهره برده. در کتاب ذکر شده که محمدعلی شاه چگونه از سوء قصد نافرجام خود برای افزایش اختناق در جامعه استفاده کرده است و همچنین تلاش آزادی خواهان و جو هراسناک سیاسی اجتماعی را در آن زمان را به تصویر کشیده است. اگر به تاریخ، ادبیات و رمان علاقه داشته باشیم، می توانیم کتاب سوء قصد به ذات همایونی را به خود هدیه بدهیم. رمانی که تاریخ را به همراه رگه هایی از تخیل در نثری ادبی به ما ارائه کرده است.

برشی از متن کتاب

ساعت 2/5 بعد از ظهر 9 اسفند سال 1286 شمسی (28 فوریه ی 1908) مسیو مرنار ساعت مطلایش را از جیب جلیقه بیرون کشید. به آن نگاه کرد. هنوز هفت دقیقه فرصت داشت. به دور و بر نگاهی انداخت. حیاط ماشین خانه خالی بود از هر ذی وجودی، کله قوچی را از جیب بغل بیرون کشید و جرعه ای بالا انداخت. ته گلویش آتش گرفت و آتش مثل گلوله ای آهسته آهسته پایین رفت. میسو چشم بر هم گذاشت تا آن افنجار کوچک را در درون خود احساس کند. گلوله ی داغ به معده رسید. چند لحظه بی حرکت ماند و بعد به ناگاه منفجر شد، پخش شد و در تمام بدنش دیود. سر بطری را بست، اما پیش از آن که آن را در جیب بگذارد، نگاهش به نک درخت سروی افتاد در زمینه ی آسمان آبی و بعد پشت آن تکه ابری سفید و پف کرده، آهی کشید. این مملکت هردمبیل با آدم های عجیب و غریبش را برای این لحظات تحمل می کرد. زیباترین منظره ای بود که در عمرش - برای صدمین بار یا هزارمین بار؟ - دیده بود. اما دیگر نمی دید. به زودی باید برمی گشت. دوباره شیطان وسوسه اش کرد، بغلی را در آورد. سر بالا برد و به منظره چشم دوخت. جرعه ای از آن آب آتش فام نوشید. این بار آن را با طمانینه فرو داد. تکه ابر کوچولوی نازنازی، آسمان کوچولوی آبی و سرو ایرانی، جاودان. ای کاش می توانست شعری بگوید. EST QUE LA POISSON… باقیش چی بود؟ اما این شعر ربطی به منظره نداشت. آیا در تصمیمش برای بازگشت شتاب نکرده بود؟ می توانست چند سال دیگر همین جا بماند، پول بیشتری پس انداز کند. زیر همین آفتاب، زیر همین آسمان با همین مردم، هرچند به او کلک می زدند، اما در نهایت صمیمی.... و این انگورهای بی نظیر

نویسنده: رضا جولایی انتشارات: چشمه