کتاب روزهای مرده - پیدایش

کتاب روزهای مرده نوشته ی مارکوس سجویک با ترجمه ی آرزو احمی توسط نشر پیدایش به چاپ رسیده است.

کتاب روزهای مرده، داستان پر رمز و راز پیچیده ای آمیخته با حقیقت و خیال، جادو، مرگ و زندگی را نقل می کند. پسری بی نام و نشان که همه او را "پسر" صدا می کنند، به عنوان دستیار و خدمت کار شعبده بازی قهار به نام ولرین، در سیرکی در شهر پاریس مشغول کار است. با این که ولرین همیشه به او سخت گرفته و بد رفتاری می کند، اما او به دلیل این که سر پناه و خانواده ای ندارد، تمام اهانت و سخت گیری های او را تحمل می کند. اوضاع ویلو، دخترکی که به عنوان خدمت کار خواننده ی سیرک کار می کند هم، بهتر از او نیست! آن ها همیشه مجبور به تبعیت از اربابان خود هستند. شبی ولرین "پسر" را برای گرفتن اطلاعاتی محرمانه از فردی به نام گرین، به مهمانخانه ای بیرون شهر و در یک محله ی دور افتاده می فرستد؛ محله ای که مدت هاست قتل های فجیعی در ان اتفاق می افتد؛ قتل ها طوری اتفاق می افتد که گاهی هیچ خونی در جسد باقی نمی ماند. حتی مشاهده شده که در گورستان برخی اجساد از گور بیرون آورده می شوند. "پسر" که مجبور به اطاعت است، با تردید و ترس به مهمانخانه رفته و سراغ فرد مورد نظر را گرفته و پیغام اربابش را به او می رساند؛ اما او با تندی برخورد کرده و "پسر" را از خود می راند. "پسر" قصد بازگشت را دارد که ناگهان با شنیدن صدایی به طرف گرین بر می گردد و با جسد او رو به رو شده و سپس از ترس پا به فرار می گذارد...خواندن این رمان مهیج و به یاد ماندنی را به همه پیشنهاد می کنم.

 

برشی از متن کتاب

گرین گفت: "ها؟ اون فرستاده تت، نه؟ می ترسید خودش بیاد؟ شاید بهتره همون چیزی رو که می خواستم بهش بگم، به تو بگم." پسر سرش را تکان داد و بعد دید روی آخرین نقطه ی انگشتان پایش ایستاده است. _اون فرستاده تت؟ پسر با صدای تیزی گفت: "آاااا." گرین کمی پسر را پایین گذاشت و فریاد زد: "چی؟" اخمی کرد و پسر را تکان داد. بعد دوباره او را زمین گذاشت: "بگو خودش بیاد. فقط با خودش طرف می شم. حالا گم شو." پسر که داشت خفه میشد به زانو افتاد. دوباره صدای ظریف جعبه موسیقی را شنید، سرش را بلند کرد و دید گرین دسته جعبه را می چرخاند، با خودش می خندد و مجذوب نوای ساده ی جعبه شده است. پسر قبل از اینکه جعبه میان دست های بزرگ گرین پنهان شود، تنها برای لحظه ای آن را دید، جعبه ی عجیب و زیبایی بود! روی کف کثیف مهمانخانه نشست و گلوی دردناکش را مالید. گرین از جا بلند شد، هر کسی را که سر راهش بود کنار زد. به طرف دیگر اتاق رفت. تلوتلو خوران از میان درگذشت و وارد توالت شد. پسر خودش را جمع و جور کرد و دنبال گیرین رفت. نمی‌توانست دست خالی پیش ولرین برگردد. وقتی از چارچوب درگذشت، نور تندی درخشید و صدایی مانند پریدن چوب پنبه ی بطری به گوش رسید. بعد لایه ای از ابری بنفش رنگ همه جا را فرا گرفت. صدای تق و بعد صدای گام هایی که به سرعت به دیوار های چوبی آن کثافت خانه می خورد به گوشش رسید. دود محو شد و پسر توی تاریکی چیزی را جلوی پایش دید. زانو زد و دستش را جلو برد. گرین بود. مرده بود. این موضوع را بلافاصله از زاویه ی غیرطبیعی گردنش می‌شد فهمید. پسر می‌خواست پا به فرار بگذارد که درخشش چیزی میان مشت گرین به چشمش خورد. عادت قدیمی دزدی که از روزگار زندگی در خیابان پیدا کرده بود، به سراغش برگشت. انگشتان بزرگ گرین را باز کرد و جعبه ی موسیقی را دید که صحیح و سالم آنجا بود. جعبه را برداشت و توی جیبش چپاند. بعد صدای باز شدن در مهمانخانه را پشت سرش شنید. از جا پرید و با عجله از یکی از کوچه‌های پشتی فرار کرد. صدای فریادی از پشت سرش به گوش رسید: "هی. هی." همان طور که ناپدید می شد، صدایی گفت: "شبح. شبح، گرینو کشت." همان طور که می دوید، فکر کرد درست است. حتماً شبح هم مثل پسر دنبال گرین بود، او را تعقیب کرده و کشته بود. شانس آورده بود که فرار کرده بود. اگر کمی زودتر وارد شده بود شاید او هم مرده بود. پسر سرعتش را بیشتر کرد. سعی کرد به این مسئله فکر نکند. اطلاعاتی را که ولرین دنبالش بود به دست نیاورده و حالا هم منبع اطلاعات مرده است. پسر با تمام سرعت می‌دوید، که از پیچی گذشت و محکم به یک نفر برخورد کرد. با هم توی گل و لای خیابان افتادند. پسر کسی را که مقابلش پخش زمین شده بود، نگاه کرد. ویلو جیغ کشید: "پسر!" شوکه شده بود و بریده بریده حرف می زد: "توی جایگاه...دیدم که..."

نویسنده: مارکوس سجویک مترجم: آرزو احمی انتشارات: پیدایش