کتاب دوست نابغه ی من - النا فرانته

کتاب دوست نابغه ی من نوشته ی النا فرانته با ترجمه ی سارا عصاره در نشر نفیر به چاپ رسیده است.

کتاب "دوست نابغه ی من" رمانی جذاب می باشد که حکایتی خواندنی را از دو دوست قدیمی و صمیمی روایت می کند. شخصیت اصلی داستان، "النا گرکو"، زنی حدودا شصت و شش ساله و راوی قصه است که دوستی به نام"رافائلا چرولو" دارد. النا همواره از دوران کودکی این زن را با اسم "لی لا" خطاب کرده و رابطه ی صمیمانه و نزدیکی با او دارد. این دو شخص، در محله ی فقیر نشین "ناپل" روزگار گذرانده و در یک مدرسه و کلاس مشترک، کنار هم به تحصیلات ابتدایی می پردازند؛ با گذر زمان، آشنایی آن ها در مدرسه، به یک دوستی پایدار و جاودانی مبدل گشته و ماجراهایی پر کشش را خلق می کند. در واقع داستان از جایی آغاز می گردد که "رینو"، مردی چهل ساله و فرزند رافائلا، با النا تماس گرفته و از وی سراغ مادرش را می گیرد. اما النا از دوست قدیمی اش اطلاعی نداشته و از رینو می خواهد، صبورانه به انتظار مادرش بنشیند. ناپدید شدن لی لا و هم چنین تمامی آثار و عکس های وی، برای النا، به انگیزه ای جهت نقل روایت زندگی خود و رافائلا مبدل شده و در نتیجه به تدوین خاطرات پرداخته و با شرح ماجراهایی خواندنی از گذشته، خواننده را با خود همراه می کند.

برشی از متن کتاب

 1 امروز صبح رینو بهم تلفن کرد، فکر کردم که هنوز پول می ‌خواهد و خودم را آماده کرده بودم که جواب رد بهش بدهم. ولی دلیل تلفن کردنش چیز دیگری بود: مادرش را پیدا نمی ‌کردند. «از کی؟» «دو هفته است.» «و تو حالا به من تلفن می ‌کنی؟» لحن صدایم باید به نظرش خصمانه رسیده باشد، هرچند که نه عصبانی بودم نه ناراحت، فقط کمی زهرخند در آن بود. سعی کرد جوابم را بدهد ولی دستپاچه و خجالت‌ زده، کمی به لهجه ی محلی، کمی به زبان ایتالیایی پاسخ داد. گفت فکر کرده طبق معمول مادرش در حال گشتن در ناپل باشد. «حتی در شب؟» «می ‌دانی که چه جوریی است.» «می ‌دانم، ولی دو هفته غیبت به نظرت عادی می ‌آید؟» «بله، تو خیلی وقت است که او را ندیده ‌ای، بدتر شده: اصلاً خواب ندارد، می ‌آید، می ‌رود، هر کاری که دلش بخواهد می ‌کند.» در هر صورت بالاخره نگران شده، از همه سراغش را گرفته، همه ی بیمارستان ‌ها را گشته، حتی به پلیس هم مراجعه کرده بود. نه، مادرش هیچ جا نبود. چه پسر خوبی: یک مرد گنده، حدوداً چهل ساله که هرگز توی عمرش کار نکرده بود، فقط یک سری داد و ستدهای غیرقانونی و ولخرجی. تصورش را کردم با چه دقتی گشته باشد. بی هیچ دقتی. بی ‌فکر بود، و فقط به خودش اهمیت می ‌داد. ناگهان از من پرسید: «پیش تو که نیست؟» مادرت؟ این‌جا در تورینو؟ مادرش را خوب می ‌شناخت و فقط حرف می ‌زد که چیزی گفته باشد. او البته که خودش اهل سفر بود، حداقل ده باری به خانه ی من آمده بود، بدون این‌که دعوت شده باشد. مادرش را که برعکس با کمال میل می‌ پذیرفتم، هرگز در تمام زندگی ‌اش از ناپل بیرون نیامده بود. به او گفتم: «نه، پیش من نیست.» «مطمئنی؟» «رینو، خواهش می ‌کنم: به تو گفتم که این‌ جا نیست.» «پس کجا رفته؟» زیر گریه زد، گذاشتم که احساس ناامیدی‌ اش را به نمایش بگذارد، هق‌ هق ‌هایی که دروغکی شروع می ‌شدند و بعد واقعی ادامه پیدا می‌ کردند. وقتی تمام کرد به او گفتم: «ترا به خدا، برای یک بار هم که شده طوری رفتار کن که او دوست دارد: دنبالش نگرد». «چه می ‌گویی؟» «همین‌که گفتم. بی ‌فایده است. یاد بگیر که تنها زندگی کنی، و دیگر حتی سراغ من را هم نگیر.» قطع کردم. 2 مادر رینو اسمش رافائلا چرولو است، ولی همه او را لینا صدا می‌ کنند. من نه، هرگز نه اسم اول را گفته ‌ام نه دوم را. بیش تر از شصت سال است که برای من لی ‌لا  است. اگر او را لینا یا رافائلا، همین ‌طوری اتفاقی صدا کنم، فکر می‌ کند که دوستی‌ مان تمام شده است. حداقل سه دهه است که به من می‌ گوید، می ‌خواهد ناپدید شود بدون این ‌که ردپایی از خودش به ‌جا بگذارد، و فقط من خوب می‌ دانم این یعنی چه. هرگز به هیچ نوع فراری فکر نکرده بود، یا تغییر هویتی یا رؤیای بنا کردن زندگی در جایی دیگر. و هرگز به خودکشی هم فکر نکرده بود، از این فکر که رینو جسد او را ببیند و مجبور باشد مسؤلیتش را به عهده بگیرد، حالش بد می ‌شد. برنامه ‌اش همیشه چیز دیگری بود: می‌ خواست ناپدید شود؛ همه سلول‌ هایش از هم بپاشند؛ از او دیگر نباید هیچ‌ چیزی پیدا می ‌شد. و از آن‌ جایی که او را خوب می‌ شناسم، یا دست‌ کم فکر می‌ کنم که او را می ‌شناسم، مطمئنم راهی پیدا کرده که حتی سر سوزنی از خودش در این دنیا به ‌جا نگذارد، در هیچ جایی...

نویسنده: النا فرانته مترجم: سارا عصاره انتشارات: نفیر