کتاب دستکش قرمز - سپیده شاملو

کتاب دستکش قرمز اثر سپیده شاملو توسط نشر مرکز به چاپ رسیده است.

کتاب "دستکش قرمز"، مجموعه ی 14 داستان کوتاه و خواندنی تحت عناوین "هفت شماره بیهوشی" ، "تاج" ، "تصادف" ، "خرما"، "سورپریز"، "پودر گیر نمی آید" و "دستکش قرمز"، "کیسه سیاه" ، "آتش" ، "اولدوز"، "سفید"، "مجسمه" ، "چرخ فلک" و "الهه" می باشد که روایت هایی خواندنی و پرکشش را برای مخاطب شرح داده و راوی همه آن ها، یک زن است. در داستان "هفت شماره بیهوشی"، همان طور که بیان شد، شخصیت اصلی داستان، که راوی آن نیز هست، یک زن می باشد؛ زنی افسرده و روان پریش، که به نقل روایت زندگی پر فراز و نشیب و سرشار از غم خود می پردازد. در ابتدای کتاب می خوانیم که این زن، دامن کوتاه قرمز بچه گانه ای را از یک فروشگاه دزدیده و مدام با شرح جزئیات سرقت این دامن و دلایل آن، می کوشد تا روح آشفته ی خویش را آرام سازد. در واقع، اصل ماجرای قصه ی حاضر از جایی آغاز می گردد که زن مذکور، علی رغم پیگیری ها و خواسته های مکرر همسرش، جهت مصرف قرص ضد بارداری، از مصرف آن خودداری نموده و در نتیجه حامله می شود. بنابراین، او به ناچار، بر خلاف میل خود و فقط به درخواست شوهرش، جنین را سقط کرده و از غم و شوک ناشی از این اتفاق، دچار اختلالات روانی می گردد و مخاطب ماجرای این واقعه را از زبان او می خواند.

فهرست

هفت شماره بیهوشی تاج تصادف خرما سورپریز پودر گیر نمی آید دستکش قرمز کیسه سیاه آتش اولدوز سفید مجسمه چرخ فلک الهه

برشی از متن کتاب

هفت شماره بیهوشی دزدیمش، درست است. آمدم توی مغازه ی شما که برای خودم دامن بخرم اما از در که وارد شدم چین های قرمز این دامن کوچولو را دیدم. درسا است، برداشتم و گذاشتمش توی کیفم، دزدیدمش. شما داشتین به تلفن جواب می دادین، مشتری ها هم داشتن کت و دامن ها رو نگاه می کردن، کسی حواسش به من و این دامن نبود. دامن عدس بود. باید برش می داشتم. گرون بود خب. ولی اگه ارزون بود هم فرقی نمی کرد. بله، می دونم توی کیفم پول دارم، اما نمی تونم خرجش کنم. یعنی می تونم، اما نمی تونم این دامن قرمز رو بخرم. وقتی توی صفحه ی دستگاه می چرخید – عدس رو می گم – شوهرم گفت دامن قرمز بی دامن قرمز. بیهوشی می دونین یعنی چی؟ تا حالا بیهوش شدین؟ تا هفت بشمر، یک، دو، سه ... مامانم می گفت دختر باید موهاش رو بلند کنه و دامن چین دار بپوشه. بعد خودش رو توی آینه نگاه می کرد، چشمک می زد و می گفت شکل مادرش هم که باشه دیگه نعمته. می نشوندم روی تاب همین پارک فرح، حالا شده پارک لاله. عقب که میای پاها جمع، جلو پاها صاف. تا هفت بشمر ... یک، دو، سه ... پاهام رو محکم باز و بسته می کردم. به هفت تا نمی رسیدم، خودم تاب می خوردم. بعد از پارک می رفتیم بستنی فروشی. می گفتم قرمز می خوام، بگو هر سه تا گردیش رو قرمز بذاره. می گفت ای خاله قزی! عدس که بیاد می برمش پارک فرح. یک، دو، سه... فقط دامن نداشت. شما پارک فرح می رفتین؟ مامانم گفت فقط یک کتاب می تونی بخری. یا ماهی سیاه کوچولو یا پری دریایی. ماهی سیاه کوچولو همش سیاه بود و سفید، شکل عدس بود توی صفحه ی دستگاه – یعنی عدس شکل کتاب ماهی سیاه کوچولو بود. اما پری دریایی یه لباس قرمز تنش بود که تنگ چسبیده بود بهش. نشسته بود روی یه سنگ، نصف سنگ زیر آب بود، نصفش بیرون آب. یه گل سفید زده بود به موهاش. شیش تا پری دریایی دیگه هم توی آب شنا می کردن. گفتم پری دریایی. شب ها پری ها را می شمردم، یک، دو، سه... می خوام دیوارای اتاقش رو هم آبی کنم. ولی دامن نداشت. نه خانم نمی خواد برام ماشین بگیرین. پیاده می رم، خونه مون دور نیست ولی خونه ی پدر شوهرم دوره. پادرد هم داره. پاهای منم ماهی یک بار درد می گیره. از چند روز قبل شروع می شه، کم کم به کمرم می زنه، وقتی دلم هم درد بگیره یعنی دیگه وقتشه. دکتر می گه سندروم شدید دارم. اما اون دفعه به کمرم نزد. فقط چند روز پا درد داشتم. بعد شروع نشد. بالای لیست خرید یادداشت کرده بودم بیست و هفت مهر، ولی شروع نشد. رفتم گوشت و مرغ خریدم، شروع نشد. تمیزشون کردم و گذاشتمشون توی فریزر، شروع نشد. توی لیست چیز دیگه ای ننوشته بودم. آخه می دونین چی شد؟ دامن تنگم را برداشته بودم بپوشم، بالا نرفته بود. دکتر گفته بود مصرف طولانیش چاقم می کنه. ریختم شان دور. شوهرم هر شب قبل خواب می پرسید قرصم رو خوردم؟ می گفتم خوردم...

نویسنده: سپیده شاملو انتشارات: مرکز