کتاب دزدهای ساحلی

کتاب دزدهای ساحلی نوشته ی پیام ابراهیمی با تصویرگری آرزو قلی زاده توسط انتشارات فنی ایران به چاپ رسیده است.

امروز صبح تمام بچه لاک پشت ها سر از تخم درآورده اند، بنابراین مامان لاکی آنها را به صف می کند تا از روی لیست اسامی، حضور و غیاب شان کند. به ترتیب شروع به خواندن می کند لاک گُل، لاک ناز، لاک نوش و... در آخر نوبت به لاک تاش می رسد؛ اما هرچه نامش را می خواند، صدایی به گوشش نمی رسد. او با نگرانی بارها و بارها نام لاک تاش را صدا می زند تا اینکه سرانجام بابا لاکی در کمال بی خیالی می گوید: ما این همه بچه داریم اگر یکی از آنها کم است، مساله ی خیلی مهمی نیست و ما باید به فکر این هایی که هستند باشیم. اما از آن جایی که مامان لاکی یک مادر است و طاقت دوری هیچ کدام از بچه هایش را ندارد، تصمیم می گیرد به دنبال گم شده اَش برود. او سوالاتی را درباره ی غریبه ها، مسیر جاده و آدم های مشکوک از بچه لاک پشت ها می پرسد ولی از آن جایی که آنها به تازگی سر از تخم بیرون آورده اند با این واژه ها ناآشنا هستند و نمی توانند کمک زیادی به مادر خود بکنند. مامان لاکی نگران و ناامید دست یکی از بچه ها به نام لاک توز را می گیرد تا به سراغ هشت پای پیری که در وسط دریا زندگی می کند، بروند. او در جنگ سختی که سال ها پیش با کوسه ها داشت، یکی از پاهای خود را از دست می دهد و بعد از این اتفاق یک قدرت خارق العاده پیدا می کند؛ او می تواند ذهن ها را بخواند و از همه چیز مطلع شود. مامان لاکی به امید این که شاید هشت پا از بچه ی گم شده اش خبری داشته باشد راهی دریا می شود. زبان ساده، صفحات مصور و رنگ آمیزی زیبای تصاویر از جمله ویژگی های مثبت این کتاب می باشد.

 

برشی از متن کتاب

صبح بود و خورشید خمیازه کشان از پشت کوه ها بالا می آمد. مامان لاکی و بابا لاکی همه ی بچه هایشان را به صف کرده بودند. مامان لاکی دستش را کرد توی لاکش و یک کاغذ بیرون آورد و گفت: یک بار دیگه. اسم هاتونرو که خوندم، می گین حاضر. بچه لاک پشت ها با چشم هایی که مثل مروارید بزرگ، براق و گرد بود، به مادرشان خیره شده بودند. خیلی خوابشان می آمد. اما مامان لاکی نمی گذاشت بخوابند. می گفت یکی شان کم است. مامان لاکی کاغذ را بالا آورد و شروع کرد به خواندن اسم ها: لاک تین! لاک تین داد زد: حاضر. و کشان کشان خودش را به سنگی رساند و تندی خوابش برد. مامان لاکی ادامه داد: لاک گل... لاک ناز... لاک نوش... لاک تاش. لاک گل و لاک ناز و لاک نوش هم گفتند حاضر و تندی رفتند کنار لاک تین خوابیدند. مامان لاکی دوباره صدا زد: لاک تاش. اما صدایی از کسی در نیامد. بابا لاکی با خنده گفت: نیست دیگه. ده بار شمردی، نبوده. الان هم نیست. مامان لاکی گفت: بچه مونه. بابا لاکی با دست بقیه ی بچه ها را نشان داد و گفت: این ها هم بچه هامونن. نگاه کن! این همه بچه داریم! یک... دو... سه... اوووه اون قدر زیادن که با انگشت هام نمی تونم بشمارمشون. مامان لاکی، لاکش را سفت کرد و اخم هایش را در هم کشید و رو به بابا لاکی گفت: این همه هستن ولی یکی شون نیست. لاک توز که گوشه ای ایستاده بود و منتظر بود اسمش را بخوانند، یک دفعه زد زیر گریه و گفت: یعنی چی که نباشه؟ اونم مثل ما از یه پوست و لاکه. بابا لاکی گفت: خانم! فکر کن یکی اومد و تخم این رو هم مثل بچه های قبلی مون خوردن. ما الان باید به فکر تعلیم و تربیت این نولاکان ساحل زندگیمون باشیم. مامان لاکی با اخم سرش را برد توی لاکش. با صدایی آرام از توی لاک گفت: همین دیروز همه ی تخم ها را بررسی کردم. کسی نخورده بودشون. بعد سرش را از لاک درآورد و چرخید به سمت بقیه ی بچه لاک پشت ها و گفت: بسه تنبل ها! همه اش به فکر خوابین! بلند شین! بگین ببینم وقتی چشم باز کردین همه تون بودین؟ لاک نوش گفت: ما هنوز چشم هامون رو باز نکردیم. مامان لاکی با دستش بالای لاکش را خاراند و گفت: وسط راه کسی ازتون جدا نشد؟ لاکناز گفت: ما اصلا نمی دونیم راه چی هست که وسطش کجا باشه. مامان لاکی با دست تق کوبید روی لاکش و گفت: آدم مشکوکی رو توی راه ندیدین؟ لاک گل پرسید: آدم مشکوک چیه؟ خوراکیه؟ اگه خوراکیه لاک تین همه شون رو خورده. بابا لاکی کمی آن طرف تر ایستاده بود. هر جوابی بچه ها می دادند، قاه قاه می خندید و می گفت: نگاه شون کن! بچه های منن. بابا قربونتون بره. اشک توی چشم های مامان لاکی جمع شد. رفت توی لاکش تا بچه ها اشک هایش را نبینند. لاک توز با چشم های گریان گفت: اونجا که ما بودیم، باد تندی می اومد. شاید باد اون رو با خودش برده...      

(از سری کتاب های نردبان) - (حفظ محیط زیست) نویسنده: پیام ابراهیمی تصویرگر: آرزو قلی زاده انتشارات: فنی ایران