کتاب در کمین گل سرخ - محسن مومنی

کتاب در کمین گل سرخ نوشته ی محسن مومنی در انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است.

کتاب "در کمین گل سرخ"، داستان واقعی زندگی "علی صیاد شیرازی"، فرمانده ی نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران و عضو شورای عالی دفاع ملی را که توسط اعضای سازمان مجاهدین خلق، در مقابل درب منزل شان به شهادت رسیدند، به گونه ای جذاب و خواندنی برای مخاطب شرح می دهد. نویسنده جهت نگارش این اثر، ضمن استفاده از محتوای مطالب مصاحبه های صورت گرفته ی این بزرگوار با "دفتر ادبیات و هنر مقاومت" و هم چنین "سازمان اسناد انقلاب اسلامی"، خاطرات و روایت هایی را نیز از بستگان و دوستان و آشنایان او، جمع آوری کرده و با استناد بر تمامی منابع مذکور، حکایت پر فراز و نشیب و ارزشمندی را در رابطه با وی بیان می نماید. این داستان، با شرحی خواندنی از سرنوشت "زیاد"، پدر صیاد شیرازی، آغاز گردیده و تمامی دوره های زندگی این شهید گران قدر از جمله، تولد، کودکی، نوجوانی، ورود به نظام، آغاز فعالیت های انقلابی، جنگ و شهادت ایشان را در بر گرفته و مخاطب را تا پایان کتاب با خود همراه می سازد. "سید علی خانه ای"، رهبر کشور عزیزمان ایران نیز، ضمن تقدیر از کتاب در کمین گل سرخ، آن را نمونه ی جالب و بی سابقه یی از گزارش جنگ در قالب داستان و زندگی نامه معرفی کرده است.

فهرست

• بخش اول / از کودکی تا پیروزی انقلاب اسلامی
• بخش دوم / از پیروزی انقلاب اسلامی تا انتصاب به فرماندهی نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران در 9 مهر 1360
• بخش سوم / دوران فرماندهی نیروی زمینی تا عملیات مرصاد و پایان جنگ
• بخش چهارم / دو سال پایانی جنگ
• بخش پنجم / سرانجام

برشی از متن کتاب

آن روز صبح وقتی تیمسار شعیبی، معاون مرکز آموزش توپخانه ی اصفهان، حکم بازداشت سروان علی صیاد شیرازی را صادر کرد، هیچ تصور نمی کرد روزی نه چندان دور همین جوان باریک اندام، فرشته ی نجاتش خواهد شد و او را از پای چوبه ی دار دوباره به آغوش زندگی بازخواهد گرداند! آن روز صبح وقتی دو دژبان بلند قد با حکم بازداشت وارد دفتر سروان شدند، او گویی آماده ی این لحظه بود، بی هیچ درنگی گفت: من آماده ام، برویم! و هنگامی که در میان آن دو پا به بیرون گذاشت و به طرف بازداشتگاه خود روانه شد، هیچ یک از نظامیانی که آن دو را دیدند، در چهره ی سروان اثری از دلهره و نگرانی نیافتند. آرامش او و گام های استوارش همه را شگفت زده کرده بود، به خصوص دژبان ها را! اما سروان این بار نیز می دانست آن دست پنهان تقدیر برایش سرنوشت دیگری رقم خواهد زد و فصل دیگری در زندگیش خواهد گشود و آن سرنوشت هر چه باشد، تلخ یا شیرین؛ سرانجام برایش گوارا خواهد بود. زیرا این را سی و چهار سال زندگی به او آموخته بود. پس روزهای تنهایی در بازداشتگاه فرصت خوبی بود برای او که به این سالیان رفته بیندیشد و به آن دست پنهانی که همواره در لغزش گاه های زندگی، او را به راه درست هدایت کرده بود. صیادخان از مردان خوش نام ایل افشار از عشایر ترک زبان فارس بود. در میان ایل به جوانمردی و شجاعت شهرت داشت. به مناسبتی گذرش به درگز از بخش های شمال خراسان افتاد و معلوم نشد چرا مهر آن روستا این گونه بر دلش نشست که تصمیم به اقامت در آن جا گرفت. او حتی برای روشن کردن وضعیت مایملک خود هم به ایل برنگشت و باغ بزرگی را که در جیرفت کرمان داشت به یکی از همراهانش، لطف خدا نامی سپرد و گفت: «ازش مواظبت کن، اگر برگشتم که هیچ، اما اگر برنگشتم برای خودت!» و هرگز برنگشت. چند سال بعد که عمرش به سرآمد و به دیار باقی شتافت، از همه ی مال و منالش برای پسر کوچک ترش زیاد تنها عنوان خشک و خالی خان مانده بود، با مادر و خواهر کوچکی که در غربت نیاز به نان آور داشتند. زیاد خان، شانزده هفده ساله برای یافتن کار تا به توصیه ی دوستانش امنیه شود. تا سه روز که به گروهان ژاندرمری خراسان می رفت دچار شک و تردید می شد که آیا ژاندرمری جای مناسبی برای پسر صیادخان شیرازی هست یا نه؟ نهایتا، صبح روز سوم در آخر صف طولانی داوطلبان ژاندرمری ایستاد. از خوش اقبالیش در همان روز پذیرفته شد و به خاطر خط خوشی که داشت بخش نامه نویس گروهان شد. مدتی بعد وقتی به عنوان رئیس پاسگاه، به یکی از روستاهای مرزی ایران و شوروی فرستاده شد هیچ کس باور نمی کرد این جوان ساده ی روستایی بتواند آن منطقه را مهار کند و به درگیری هایی که گاه و بی گاه بین مرزداران پیش می آمد، پایان دهد. رئیس پاسگاه جوان به زودی دریافت علت عمده ی ناآرامی ها نه به دلیل نفوذ جاسوسان و عمال انگلیسی هاست، چنان که شوروی می پنداشتند؛ بلکه به علت ...

(روایتی از زندگی شهید سپهبد علی صیاد شیرازی) نویسنده: محسن مومنی انتشارات: سوره مهر