کتاب دایره المعارف پیامبران

کتاب دایرة المعارف پیامبران نوشته ی افسانه موسوی گرمارودی توسط انتشارات محراب قلم به چاپ رسیده است.

این کتاب داستان بسیار شیرین و خواندنی زندگی پیامبران می باشد. گاهی خواندن آن ها باعث می شود که چنان در داستان غرق شویم که فراموش کنیم قرار است اطلاعاتی کسب کنیم. بنابراین در نگارش این کتاب سعی شده تاثیر گذارترین و مهم ترین بخش های زندگی پیامبران بیان شود و به پیامبرانی اشاره شده که به طور صریح در قرآن کریم، آیاتی در تایید آن ها آمده است. هر چند درباره زندگی پیامبران احادیث زیادی از ائمه ی اطهار وجود دارد ولی نویسنده در وهله ی اول به قرآن استناد کرده و دریافته است که خدای مهربان در زمان های مختلف، پیامبرانی را برای هدایت برگزیده است و آنان با صفات گوناگونی که داشته اند راه درست زندگی را به بشر آموخته اند و ما انسان های امروزی با خواندن زندگی نامه شان کار برایمان آسان تر شده است. با خواندن این کتاب در گوشه ای به تماشای تاریخ می نشینیم و با مطالعه ی آن، راه درست را از بیراهه تشخیص می دهیم و انتخاب می کنیم. کتاب دایرة المعارف پیامبران به زبان ساده و روان نوشته شده و نام هر پیامبر را با صفت بارز در ابتدا آورده و با تعریف داستان هایی از زمان زندگی، معجزه ها، احادیث و در نهایت با شناسه ای مفید از نام، لقب، مشکلات، ویژگی ها و روایت هایی از قوم هر پیامبر و سوره هایی که نام پیامبران در آن آمده به کسب اطلاعات ما کمک کرده است.

 

برشی از متن کتاب

داوود خوش صدا و صبور وقتی طالوت از دنیا رفت، بنی اسراییل داوود ( ع ) را به فرماندهی خود برگزیدند، زیرا در جنگ با دشمنان از او دلاوری های زیادی دیده بودند. چندی بعد داوود ( ع ) از جانب خداوند به پیامبری رسید. خداوند به حضرت داوود ( ع ) نعمت های فراوان عطا کرده بود. در قرآن نیز به این نعمت ها اشاره شده است. یکی از این نعمت ها آن بود که صدایی خوش داشت وقتی به راز و نیاز با خداوند می پرداخت، کوه ها و پرندگان با او همراه می شدند. همچنین خداوند این قدرت را به او داده بود که می توانست آهن را در دستانش نرم کند. به کمک این توانایی حضرت داوود ( ع ) توانست با بافته های آهن، زره درست کند که بسیار سبک تر و راحت تر بود. حضرت داوود، پادشاه مهربانی بود؛ تنها پادشاهی که به پیامبری رسیده بود و کنار مردم بود و مسائل آن ها را حل می کرد. مردم هم به خاطر دانشی که خداوند به او داده بود به حضرت داوود ( ع ) اعتماد ویژه ای داشتند. به همین خاطر این پیامبر به کار قضاوت در میان مردم مشغول بود. یک روز در اتاق در بسته مشغول عبادت بود که دو نفر را مقابل خود دید. یکی از آن ها گفت: ما دو برادر هستیم. من یک میش دارم و برادرم نود و نه میش. حالا او می گوید این یک میش را هم به من بده. داوود ( ع ) گفت: حق باتوست. او نباید میش تو را بگیرد. حضرت داوود ( ع ) نمی دانست که این یک آزمایش الهی است. پس وحی بر او نازل شد که چرا بدون گوش کردن به توضیحات هر دو با عجله قضاوت کرده است؟! حضرت داوود ( ع ) تا مدّت ها به خاطر این اشتباه طلب آمرزش کرد. یک بار خداوند قوم حضرت داوود ( ع ) را مورد آزمایش خود قرار داد، یعنی امر فرمود مردمی که در کنار دریای سرخ زندگی می کردند، روزهای شنبه صید نکنند. مردم آن منطقه که با خرید و فروش ماهی زندگی می گذراندند، ابتدا به این فرمان گوش دادند. چیزی نگذشت که متوجه شدند ماهیان روزهای شنبه بیشتر در کنار ساحل دیده می شوند و روز های دیگر هفته به ته دریا می روند. مردم طمع کار با حیله و نیرنگ، نقشه ای کشیدند تا بتوانند روزهای شنبه که ماهیان فراوان بودند آن ها را صید کنند. آن ها حوضچه هایی ساختند تا ماهیان به آسانی با عبور آب، به داخل این حوضچه ها بیایند. بعد راه باز گشت آن ها را می بستند و روز یکشنبه، با خیال راحت آن ها را صید می کردند. مردم سه دسته بودند. عدّه ای که خود، دست به این نافرمانی می زدند و از این کار خوش حال بودند؛ گروهی که خود نافرمانی نمی کردند، اما در مقابل نافرمانی دیگران ساکت بودند و کاری به آن ها نداشتند و آن ها را از این کار نهی نمی کردند؛ گروه سوم که پس از مدّتی از آن شهر رفتند و گفتند: بهتر است ما در میان این گروه خطا کار نباشیم. بعید نیست خداوند به زودی این گروه گناه کار را عذاب کند. سرانجام گروه خطاکار که به ” اصحاب سبت ” معروف بودند، مورد خشم خدا قرار گرفتند و به شکل بوزینه هایی درآمدند و پس از سه روز همگی به هلاکت رسیدند؛ چه آن هایی که خود دست به گناه زده بودند و چه آن هایی که در برابر گناه سکوت کردند و بی تفاوت بودند. خدا وند این چنین ناسپاسی ها را پاسخ گفت. در داستان زندگی حضرت داوود به نام لقمان حکیم برمی خوریم. لقمان حکیم، مردی حکیم و پارسا بود. او در زمان حضرت داوود ( ع ) زندگی می کرد و از دوستان آن حضرت بود. یکی از سوره های قرآن به نام اوست و نشان دهنده ی آن است که نزد خداوند مقام ویژه ای داشته است. در ادبیات فارسی داستان های حکمت آمیز بسیاری از وی نقل شده است. نام: داوود لقب: نیکوترین بنده نام قوم: اصحاب سبت ( سبت یعنی شنبه ) عذاب قوم: تبدیل شدن به بوزینه و در نهایت، مرگ ویژگی بارز این پیامبر: داشتن صدایی خوش که با آن خداوند را سپاس می گفت و کوه ها و پرندگان در این کار او را همراهی می کردند. نام کتاب این پیامبر ” زبور ” بوده است. سوره هایی که نام این پیامبر در آن ها آمده است: بقره، مائده، انعام، انبیاء، سبا، ص، نمل، نساء، اسرا.

(پیامبرانی که نامشان در قرآن آمده) نویسنده: افسانه موسوی گرمارودی انتشارات: محراب قلم