کتاب خشونت - اسلاوی ژیژک

کتاب خشونت نوشته ی اسلاوُی ژیژک با ترجمه ی علیرضا پاکنهاد توسط نشر نی به چاپ رسیده است.

نقطه ی آغاز و شاید حتی اصل موضوعه ی کتاب حاضر این است: خشونت کنشگرانه صرفا نمایان ترین ضلع مثلثی است که اضلاع ناپیداترش دو نوع خشونت کنش پذیرانه است. نخست، خشونت «نمادین»  را داریم که در زبان و قالب های آن - همان که هایدگر «قرار گاه هستی ما» می خواند - تبلور یافته است. همانگونه که جلوتر خواهیم دید این خشونت تنها در نمونه های آشکار - و بسیار بررسی شده ی - برانگختگی و مناسبات سلطه ی اجتماعی که در قالب های گفتاری عادت شده مان باز تولید می شوند در کار نیست بلکه شکل بنیادی تری از خشونت هم وجود دارد که بازهم به زبان در معنای دقیق کلمه یعنی به تحمیل جهان معینی از معانی توسط زبان باز می گردد. دوم، خشونتی هم وجود دارد که آن را «سیستمی» می خوانیم: همان پیامدهای غالبا فاجعه باری که عملکرد بی تلاطم نظام های اقتصادی و سیاسی ما به بار می آورد. گره ی کار این جاست که نمی توان خشونت کنشگرانه و کنش پذیرانه را از نظرگاه واحدی دریافت؛ خشونت کنشگرانه به معنای دقیق کلمه در برابر پس زمینه ی سطح صفر عدم خشونت تجربه می شود. خشونت کنشگرانه را نوعی به هم خوردن وضعیت «بهنجار» و مسالمت آمیز امور می دانند. اما خشونت کنش پذیرانه ناپیداست زیرا قوام بخش همان معیار سطح صفری است که با نگاه به آن چیزی را دارای خشونت کنشگرانه می شناسیم.

فهرست

مقدمه: ردای خونین جباران خشونت یاری طلب از همسایه ات چون خودت بترس! موجی خونین بلند شده است تساهل چونان مقوله ای ایدئولوژیک خشونت خدایگانی  آداجو یادداشت ها کتاب شناسی

برشی از متن

ما در جامعه ای به سر می بریم که نوعی همسانی انگارشی هگلی اضداد در آن وجود دارد. برخی ویژگی ها، ایستارها و هنجارهای زندگی دیگر به شکل بارز، ایدئولوژیک شناخته نمی شوند. ظاهرا آن ها خنثی، غیر ایدئولوژیک، طبیعی و عرفی هستند. ما هر آنچه را که با این پیش زمینه نمی خواند ایدئولوژی می خوانیم: تعصب مذهبی افراطی یا سر سپردگی به یک سمت گیری سیاسی خاص. حقیقت هگلی در این جا آن است که دقیقا همین خنثی شدن برخی ویژگی ها و تبدیل شدن به پیش زمینه ای که خود به خود پذیرفته شده است. نمایانگر ناب ترین و موثرترین شکل ایدئولوژی است. این همان «جمع اضداد» دیالکتیکی است: فعلیت یافتن یک مفهوم یا ایدئولوژی در ناب ترین شکل خود با ضد آن یعنی عدم ایدئولوژی جمع می شود یا به عبارت دقیق تر همچون ضد خود به نظر می آید. کمابیش همین گفته در باره ی خشونت هم صدق می کند. خشونت نمادین اجتماعی در ناب ترن شکل خود همچون ضد خودش یعنی خود جوش بودن محیطی که در آن به سر می بریم و هوای که نفس می کشیم به نظر می رسد. به همین دلیل است که کمونیست های لیبرال نازک دل - وحشت زده، دلسوز و اهل مبارزه با خشونت - و بنیانگرایان کور بسیار خشمگین دو روی یک سکه اند. کمونیست های لیبرال گرچه با خشونت کنشگرانه مبارزه با خشونت - و بنیادگرایان کور بسیار خشمگین دو روی یک سکه اند. کمونیست های لیبرال گر چه با خشونت کنشگرانه مبارزه می کنند ولی خودشان عامل همان خشونت ساختاری هستند. که شرایط را برای انفجار خشونت کنشگرانه فراهم می سازد.

• پنج نگاه زیر چشمی
• نویسنده: اسلاوُی ژیژک 
• مترجم: علی رضا پاکنهاد 
• انتشارات: نی