کتاب حیف! حوصله ام پیر شده - صالح علا

کتاب حیف! حوصله ام پیر شده نوشته های پراکنده محمد صالح علا می باشد که توسط نشر پوینده به چاپ رسیده است.

"حیف! حوصله ام پیر شده" کتابی شامل دست نوشته هایی زیبا، دل انگیز و خواندنی برگرفته از ذوق و قریحه ی مولف توانا، محمد صالح اعلاء است که محتوایی عاشقانه و خیال انگیز را در بر می گیرد. اعلاء، در طی متن ارائه شده در این کتاب، با به کارگیری از عباراتی منحصر به فرد، بدیع، جذاب و پر کشش، جملات سرشار از احساسات پاک و لطیف خویش را خطاب به محبوب و معشوق دوست داشتنی اش، بیان نموده و به راز و نیاز و سخن گفتن با وی می پردازد و در نهایت جملاتی آن چنان نفوذپذیر و موثری را به رشته ی تحریر در می آورد که تاثیری شگرف بر روح و قلب خواننده گذاشته، احساسات او را بر انگیخته و با خود همراه و هم سفر لحظه هایش می کند. قدرت واژه پردازی ها و ترکیب های بی بدل و ناب موجود در این اثر به حدی است که مخاطب به هنگام مطالعه ی آن، پیوندی ناگسستنی و جاودان را درون خود با کتاب حس کرده و با وارد شدن به دنیای زیبا و رویایی آن، لحظاتی شیرین را با بند بند وجود خود تجربه می نماید. به جرات می توان گفت که خواندن این مجموعه، رضایت مندی و خرسندی هر چه تمام تر شما را به ارمغان خواهد آورد.

برشی از متن

محبوب من! دکمه را چه کسی اختراع کرده؟ آن را برای بستن اختراع کرده است یا برای باز کردن؟ عاشق ها به بعضی از کلمه ها اجازه ی واردشدن به حرف های شان را نمی دهند. قفل ها را چه کسی اختراع کرده است، آن ها را برای بستن اختراع کرده است یا برای باز کردن؟ محبوب من! آیا ممکن است کسی چیزی را ببیند و در عین حال چیزی را نبیند؟ کسی که چیزی را می شنود، آن را می شنود که وجود دارد. آن که چیزی را لمس می کند، چیزی را لمس کرده که وجود دارد. پس آن کس که درباره ی آن چه که نیست می اندیشد، درباره ی هیچ چیز می اندیشد. محبوب من! عاشق بودن، دوست داشتن چیزی است که به همه مربوط است. نباید تنها عده ای عاشق باشند. عشق یک سرمایه ی جهانی است. گنجی است باد آورده. پیش از شما خیال می کردم عشق در سیاره ی دیگری است. نمی دانستم همین جاست کنار شما، در قلب خودم همین قلبی که هنوز در سینه ام می تپد. شما همیشه این جا بوده اید عشق گنجی بادآورده است، یغما نیست. باید جست، پیدا کرد با سختی با رنج. عشق آماده، گوارا نیست. اجرت عاشق رنج هایی است که می کشد. محبوب من! عشق را عاشق می سازد. اگر گوارا نیست خود عاشق آن را گوارا می کند. اگر چهره ندارد خود عاشق به آن چهره می دهد. گواراترین عشق برای عاشق آن است که خود به محبوب سر و شکلی بدهد. ایمان بیاورد در عالم محبوبی زیباتر از محبوب او پیدا نمی شود. آن وقت در برابر پای محبوبی که خود به آن سر و شکلی داده زانو می زند. به پچ پچ بگوید برای شما آمده ام... برای شما آماده ام. روز روزی ها، شب شبی ها می کند. محبوب من! شعر پیشرفت می کند. عشق پیشرفت می کند. و عاشق، عاشق امروز نگاهی اکسپرسیونیستی دارد، زیرا نقاش کلاسیک چیزی را می کشد که همه می بینند. اکسپرسیونیست ها فقط آن را می کشند که خود می بینند. محبوب من! چه سخت است قدم زدن کنار کسی که دیگر نیست. شما رفته اید و همه ی نگاه هاتان اینجا جا مانده است. در ایوان خانه ی ما مهتاب چنان کوچک شده که دیگر کسی در آن جا نمی شود. هر روز به عکس های جوانی ام و لبخند بی مقدمه ی شما نگاه می کنم. محبوب من! ببخشید که من پیر شده ام و شما همچنان جوان و تازه اید. شما می روید، همه ی پنجره ها برای شما دست تکان می دهند. بوی گیسوی شما اینجا چه می کند؟ باز هم نسیمی راهش را گم کرده است. شما رفته اید و اشک هایم دلتنگی را به روی من می آورند. محبوب من! من هنوز شما را در آن سال ها پنهان کرده ام. سال هایی که باران کج می بارید، برف کج می بارید، مهتاب کج می تابید. بوی گیسوی شما بود و دلی بی قرار. من تازه فهمیده ام چرا پسرهای محله ی ما زود بزرگ شدند، داوطلبانه به سربازی رفتند. آب نبات ها چه مزه ای داشتند! یادش بخیر! عشق شما را با آسمان در میان گذاشتم، پرسیدم: "نخستین بار چه کسی گفت که مرد گریه نمی کند؟" محبوب من! گفتید من بمیرم، تو می میری...

(نوشته های پراکنده) نویسنده: محمد صالح علا انتشارات: پوینده