کتاب بیهوشی - پرتقال

کتاب بیهوشی نوشته ی گُردِن کُرمن با ترجمه ی نیلوفر امن زاده توسط انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است.

چِیس آمبروز، از روی پشت بام خانه سقوط کرده و به کما رفته بود. او پس از به هوش آمدن هیچ چیز و هیچ کسی را به یاد نمی آورد؛ حتی اسم خودش را هم نمی دانست و با مادر و برادرش که در بیمارستان مراقب او بودند احساس غریبی می کرد. وقتی از بیمارستان مرخص شد و به خانه رفت، انگار روز اولی بود که آنجا را می دید، همه چیز برایش جدید و جالب به نظر می رسید. خانه، کوچه، آدم های دور برش و هر چیزی که می دید برایش تازگی داشت و هیچ چیزی به خاطر نمی آورد، انگار وارد دنیای جدیدی شده بود. هر وقت از مادرش دربارهی گذشته سوال می کرد، مادر به او گوشزد می کرد که نباید زیاد به خودش فشار بیاورد او باید منتظر گذر زمان می شد. اما حس می کرد مادرش چیزی را از او پنهان می کند. وقتی حالش کمی بهتر شد با تشخیص پزشکش به مدرسه برگشت. او حتی هم کلاسی ها و دوستانش را هم به یاد نمی آورد. چیس نمی دانست که قبلا چه جور آدمی بوده، فقط فهمیده بود که قبلا کاپیتان تیم فوتبال مدرسه بوده و ورزشکار ماهر و مشهوری است. اما از برخوردهای متفاوت دور و بری هایش در شگفت بود. بعضی ها او را قهرمان خطاب می کردند و بعضی دیگر طوری رفتار می کردند که انگار از او می ترسند. چیس در تلاش است که بداند قبلا چه جور آدمی بوده...

 

برشی از متن کتاب

چند تا خاطرهی دیگر یادم آمده است. بیشترشان تصویر و حس هستند، ولی یکیشان کاملاً واضح است. مادرم عکس های قدیمی زیادی نشانم داده، به امید اینکه چیزی یادم بیاید. تصویری از یک ساختمان پوشیده از پیچک، آشنا به نظر میرسد. مامان میگوید اتحادیهی دانشجویی دانشگاه جانی است. خاطرهای جرقه میزند. البته چیزی را به یاد نمی آورم؛ انگار همیشه توی سرم بوده و حالا فقط متوجه شدهام. مامان و چِیس کلاس هفتمی دارند جانی را می رسانند دانشگاه. توی ذهنم، ماشینمان در مسیر اتومبیل جلوی ساختمان متوقف می شود جانی پیاده می شود. اولین روز سال اول دانشگاه است، اولین باری که جانی قرار است دور از خانه زندگی کند. وحشت زده به نظر می رسد. من چه حسی دارم؟ حس هم دلی با برادر نگران بیچارهام؟ یا دلسوزی برای مامان که کم مانده اشکهایش بریزند؟ یا حتی برای خودم چون قرار است برادرم در جایی دور، زندگی جدیدی را شروع کند؟ هیچ کدام از این حس ها را ندارم. به جایش دارم فکر می کنم: این چه بچه ننهایه! باورم نمی شه که یه زمانی الگوم بود! چه قدر ننره! چقدر بچه اس! حسم آن قدر قوی است که دوباره برمی گردم به زمان حال. چه طور توانستم برادرم را این طور خشن قضاوت کنم؟ وقتی در بیمارستان بودم، جانی پا به پای مامان کنار تختم مینشست، مثل او نگرانم بود و سقوطم او را به هم ریخته بود. حالا می فهمم که این کارهایش، جواب محبتهای برادرانهی من در طول سالها نبوده. همه می گویند عوض شدهام. تازه دارم می فهمم چه قدر. دکتر کوپرمن از فهمیدن این که حافظهام دارد برمیگردد غافلگیر نمی شود. در قرار ملاقات بعدی می گوید مغزم سالم است. من تمام چیزهایی را که بعد از کما اتفاق افتادهاند به خاطر دارم. البته فراموش کردن اتفاقاتی مثل وقتی که شُشانا ظرف بستنی را به سرم کوبید یا وقتی برندن سوار بر دوچرخه از سوی تونل کارواش گذشت، آسان نیست. یا حسی که موقع هل دادن جویی به سمت دیوار داشتم؛ تصویری از خشونت، خشم و واکنشی به سرعت رعد و برق. و یک چیز دیگر که به آن افتخار نمی کنم ولی حقیقت دارد: احساس رضایت. از اتفاقی که داشت می افتاد خوشم نیامد و اوضاع را با کمک قدرت جسمی ام عوض کردم. یاد حرف های آرون میافتم: مجبور نبودی بهش حمله کنی و ششانا: وحشی بازی. این کلمه ها اذیتم می کنند. از اینکه جلوی جویی را گرفتم تا به برندن حمله نکند پشیمان نیستم، ولی آیا تنها راهش دعوا کردن بود؟ بدتر اینکه حتی به ذهنم نرسید که سعی کنم با جویی حرف بزنم. فقط گرفتمش و کوبیدمش به دیوار. تقریبا همان کاری که او با برندن کرده بود. می دانم که چیس قدیمی - قبل از سقوط - همین جوری بوده. ولی حالا کم کم دارم نگران می شوم که او هنوز درونم باشد و هم راه با خاطراتم، ذره ذره از وسط تاریکی ها سربلند کند. فراموش کردن گذشته ام به اندازهی کافی عجیب بود. ولی این عجیب تر است: هر چه بیشتر یادم میآید، کمتر خودم را می شناسم. دکتر کوپرمن اعلام می کند که از نظر جسمی کاملا بهبود یافتهام. بعد، خبر مهم را می دهد: هنوز هم...    

(نامزد جایزه) - (در فهرست کتاب های پرفروش) نویسنده: گردن کرمن مترجم: نیلوفر امن زاده انتشارات: پرتقال