کتاب الی عزیز - افق

کتاب الی عزیز نوشته ی مایکل مرپورگر و ترجمه ی پروین علی پور توسط نشر افق به چاپ رسیده است.

الی دختر نوجوانی است که همراه مادر و برادرش مات در انگلستان زندگی می کند. مادر الی دامپزشک است. پدر الی که سال ها قبل بر اثر تصادف فوت کرده نیز دامپزشک بود. الی اصلا پدرش را به خاطر نمی آورد. یک روز الی با خانواده مشغول تماشای اخبار بودند که تلویزیون صحنه های دلخراشی از فقر، آوارگی و سوء تغذیه مردم آفریقا نشان می دهد؛ ناگهان الی متوجه ناراحتی و سکوت غیرعادی مات می شود. یک هفته پیش نتیجه ی امتحانات مات به دستش رسیده بود. او با بهترین نمرات قبول شده و می توانست به دانشکده ی دامپزشکی در بریستول برود. او اکنون باید در آسمان ها سیر می کرد اما اصلا خوشحال به نظر نمی رسید. الی در این مورد با برادرش صحبت کرد و متوجه شد که او نمی خواهد به دانشکده برود. مات قصد رفتن به آفریقا و کار در مرکز نگهداری از کودکان بی سرپرست آفریقایی را دارد. وقتی الی می بیند که برادرش در تصمیم خود جدی است مساله را با مادر در میان می گذارد. مادر مخالفت می کند و این کار مات را هدر دادن یک فرصت تحصیلی خوب می داند. الی سعی می کند از دوری آفریقا، بیماری های مختلف و حیوانات خطرناک آنجا به برادرش بگوید و او را از رفتن باز دارد. عمه بتل بعد از فهمیدن تصمیم مات به او می گوید که مردم آفریقا به غذا، دارو و صلح نیاز دارند نه لطیفه و شوخی؛ او رفتن مات به آنجا را احمقانه و مضحک می داند؛ اما مات تصمیم خود را گرفته و ظاهرا هیچ کس نمی تواند منصرفش کند ...

 

فهرست

داستان الی داستان قهرمان داستان مات

برشی از متن کتاب

آن روز غروب، در اطراف کوهستان رعد و برق می زد و کودکان ناراحت بودند. آرام و قرار نداشتند. مات به خاطر لباس های دلقکی ای که به تن داشت، گرمش بود. اما اهمیتی نمی داد. هنگامی که قصه ی سلطان و جوجه خروس را که کودکان شیفته اش بودند، برایشان گفته بود، حیاط از سروصدای خنده لبریز شده بود... و همین، برایش اهمیت داشت. دختر کوچکی که درست صبح همان روز به پرورشگاه آورده بودند – و مات اسمش را فراموش کرده بود – چهار زانو روی پاهای او نشسته بود و شاد و خندان نگاهش می کرد. دندان های دخترک از هم فاصله داشت و مات به یاد الی افتاد که شبیه او بود، و به یاد ماجراهای افتادن دندان های شیری و پری دندان. به نظرش رسید که خانه اش یک میلیون مایل دور از آن جا، در سیاره ای دیگر است. اما دیدن پرستوهای روی دیوار، به خاطرش آورد که آن قدرها هم از خانه اش دور نیست. غروب ها، زمانی بود که مات واقعا خود را نشان می داد. زیرا در طول روز، دوشادوش خواهر کریستینا و ده – دوازده پرستار و راهبه در پرورشگاه کار می کرد. هر جا که پیش آمد، کمک می کرد: در آشپزخانه، در نظافت خوابگاه ها و در بیمارستان. گاهی نیز در زیر درخت حیاط به بچه ها درس می داد. در همان چند ماهی که آن جا بود به عنوان تعمیرکار فنی و ماهر پرورشگاه شناخته شده بود. طوری که یک بار خواهر کریستینا به شوخی گفت: "مات! انگار تو از تمام اسرار واقعا مهم زندگی سر در می آوری!... از مولدهای برق و موتورهای لندرور گرفته، تا سیم کشی و لوله و لوله کشی." حضور مات در آن جا کاملا حیاتی بود و او هرگز تا به آن حد شاد و سرحال نبود. نخستین بار در زندگی اش بود که در پایان هر روز، کاملا احساس رضایت می کرد. از سپیده ی صبح تا غروب خورشید با شور و شوق کار می کرد و از لحظه لحظه اش لذت می برد. اما غروب برایش چیز دیگر بود! چون به قول خواهر کریستینا "ساعت خوشحالی مات" و به قول کودکان "نوبت مرد مسخره" بود. و به راستی که همین طور بود؛ ساعتی برای دلقک بازی، برای خوشمزگی، برای شعبده بازی و برای داستان گویی در حیاط، پیش از آن که کودکان برای خواب به خوابگاه هایشان بروند. سروسامان دادن دویست کودک در هنگام خواب، حتی در بهترین شرایط نیز دشوار است، چه رسد به کودکانی در آن شرایط. مات در برخوردهای روزانه اش با آنان، پی برده بود که تمام آن ها بیم و هراس هایی باورنکردنی را در زندگی گذشته شان تجربه کرده اند و گویی شب، زمانی است که خاطراتشان باز می گردد تا آزارشان دهد. زمانی است که بیش از همیشه دل تنگ پدر و مادرشان می شوند. برای خواهر کریستینا و سایر کسانی هم که در پرورشگاه کار می کردند، "ساعت خوشحالی مات"، دقایقی از روز بود که بی صبرانه چشم انتظارش بودند. هیچ یک از آنان دلش نمی خواست که آن دقایق را از دست بدهد.    

نویسنده: مایکل مرپورگور مترجم: پروین علی پور انتشارات: افق