کتاب از بوستان جان - اسدی

کتاب از بوستان جان (گزیده ادب فارسی)  تألیف دکتر زهرا اسدی و محمد عزیزی توسط انتشارات پژوهش روزگار به چاپ رسیده است.

زبان، یکی از شگفت انگیز ترین عجایب عالم خلقت و زندگی اجتماعی بشر است. وسیله ارتباط آدمیان با یکدیگر، وسیله انتقال دانش و تجربه ها، دیده ها و شنیده ها و حس و حال های انسان می باشد. جان مایه ادبیات فارسی ـ چه آن وقت که با حمایت دربار ایرانیان استقلال طلب، تازه داشت پا می گرفت و چه آنگاه که پس از حمله مغول ها و تیموریان رو به جانب خانقاه ها و دیر و خرابات نهاد و راه مبارزه ی منفی با قدرت حاکم را در پیش گرفت و چه آن گاه که در عهد صفویه به بازار و قهوه خانه ها و شب نشینی های معما گونه روی آورد و چه بعدها که به «بازگشت ادبی» و تامل در گذشته تمایل پیدا کرد، همواره جان مایه ای استقلال طلب ، صلح دوست، خیرخواهانه و آزادی خواه داشته و ترغیب کننده مخاطب به سوی بهتر زیستن بوده است.

موضوع کتاب شامل ادبیات، ادبیات ایرانی، ادبیات فارسی، تاریخ و نقد ادبیات فارسی، مجموعه ها و جنگ های ادبی می باشد. این کتاب که درحقیقت " فارسی عمومی" محسوب می شود، بر اساس سرفصل وزارت علوم برای تدریس درس فارسی عمومی، و درس پیش دانشگاهی چاپ شده است.

 

فهرست

فصل اول: متون نظم و نثر مناجات رودکی سنایی عطار عنصرالمعالی امام محمد غزالی عروضی سمرقندی مولوی عبید زاکانی حافظ وضع عمومی زبان و ادب فارسی در قرن نهم و آغاز قرن دهم هجری جامی وحشی بافقی صائب تبریزی پروین اعتصامی دهخدا ادبیات معاصر نیما یوشیج شهریار فریدون مشیری سهراب سپهری هوشنگ ابتهاج مهدی اخوان ثالث شیرها و زنجیرها نصرالله مردانی خون نامه خاک درباره ی داستان و رمان مصطفی محمدی هشت بهشت مصطفی محمدی پیش درآمدی بر طنز نویسی اسماعیل امینی فصل دوم: کلیات ادبی بیان آرایه های بدیع لفظی گونه های نثر پاره ای از اصطلاح های ادبی دستور زبان فارسی فعل و گونه های آن وجه فعل حروف و گونه های آن قید و گونه های آن جمله و شبه جمله ترتیب ارکان جمله نگارش فارسی شیوه املای فارسی شیوه تحقیق داستان نویسی قصه چند نمونه داستان فن ترجمه نامه نگاری وانواع آن

برشی از متن کتاب

جمله مجموعه ای از کلمه هاست که اندیشه ها، خواست ها و عواطف ما را نشان می دهد، ما به وسیله جمله هاست که سخن می گوییم. آنچه در قالب جمله بیان می کنیم در ساده ترین صورت خود، ارتباطی است که میان دو امر برقرار میکنیم. مثلا وقتی که می خواهیم میان عمل «نوشتن» و کسی که اسمش «علی» است ارتباط برقرار کنیم، می گوییم: علی می نویسد. که این یک «جمله» است. اگر بخواهیم حالت های روحی و عاطفی خود چون شادی، تعجب، درد، افسوس و مانند آنها را بر زبان آوریم، معمولا از کلمه هایی همچون بَه، وَه، آه و... استفاده می کنیم. این کلمه ها را «شبه جمله یا صوت» می گویند: «آه» مثل این است که بگوییم: درد می کشم. «به به » یعنی، چه خوب است. به این کلمات «صوت» هم می گویند، زیرا در بیشتر آنها مثل این است که از شدت درد یا تعجب یا افسوس صوت یا صدایی از حلق و دهان خود در می آوریم . مانند: آه! وهَ!(جمله و شبه جمله)

• گزیده ی زبان و ادب فارسی
• مولفان: دکتر زهرا اسدی - محمد عزیزی
• انتشارات: روزگار