کتاب نفرین وندیگو (هیولا شناس 2)

کتاب نفرین وندیگو دومین جلد از مجموعه ی هیولا شناس نوشته ی ریک یانسی و ترجمه ی مهنام عبادی توسط نشر باژ به چاپ رسیده است.

این کتاب جلد دوم از این مجموعه و با نام نفرین وندیگو، می باشد. ویل هنری بدون هیچ خانواده و آشنایی در آسایشگاه سالمندان می میرد. او متولد سال ١٨٧6 و در زمان مرگ ١٣١ سال سن داشت. او در کودکی والدینش را در آتش سوزی از دست داده است. از او مجموعه ای سیزده جلدی از دفترچه های یادداشتش باقی مانده است. او در این مجموعه از تجربیات زندگی و همراهیش با دکتر " وارثروپ " قیم و سرپرست هیولا شناسش نوشته است. " خوانش گر " پس از مرگ مادرش در خانه ی سالمندان، باز هم برای دیدار با سالمندان و نگهداری از آن ها به آن جا می رود. او از معدود کسانی بوده که در زمان حیات ویل هنری با او صحبت کرده است. دکتر وارثروپ سعی می کند نظریه ی خون آشام خردمند را رد کند. او هر بار پس از تجربیات جدید درباره ی موجودات ناشناخته دچار افسرگی می شود و وجود خود را پوچ و بی ارزش می بیند. یک روز " موریل چنلر " نامزد سابق دکتر و همسر دوست صمیمی اش " جان چنلر "، برای نجات همسرش از دست " وندیگو "، به دیدار او آمد. دکتر تصمیم گرفت برای پیدا کردن جان و راهنمایش پیر لاروز به همراه ویل و یک راهنما به نام گروهبان " هاوک " به راه بیفتد. او در راه جسد لارزو را در حالی که پوستش کاملا کنده شده بود و چشم هایش از حدقه بیرون آورده شده بود، پیدا کرد. او جسد را شکافت و متوجه شد جای دندان وندیکو روی قلب او وجود دارد. آن ها شب را در کنار سرخپوستان سر کردند و نیمه شب با دزدیدن یک قایق و جسم نیمه جان چنلر از آن جا گریختند. سرخ پوست ها آن ها را تعقیب کردند تا بتوانند چنلر را پس بگیرند. دکتر اجازه نمی داد کسی به چنلر دست بزند و تصمیم داشت خودش او را تا " رت پورتیج " حمل کند. آن ها به راهشان ادامه دادند تا اینکه هاوک متوجه چشم های طلایی شد ...

داستان درباره ی موجودات افسانه ای است. متن و ترجمه ی روان بر جذابیت های داستان افزوده است.

 

برشی از متن کتاب

فصل چهاردهم اول فکر کردم دارم خواب می بینم. اتاق درست مثل خواب ها، در آن واحد هم بیگانه بود و هم آشنا؛ جام لب پریده ی کنار روشویی، کمد زهوار در رفته، پنجره ای باریک با پرده هایی سفید و چرکین، تشک ناصافی که روی آن دراز کشیده بودم. فکر کردم یا خواب می بینم یا مرده ام، گرچه هرگز بهشت را با اثاثیه ای چنین ارزان قیمت و افسرده کننده تصور نکرده بودم با این وجود، باز هم اولین تخت خوابی محسوب می شد که بعد از... چقدر می شد؟ بعد از یک عمر به نظر می رسید. " خب، بالاخره بیدار شدی. " کف پوش های قدیمی قژ قژ کردند؛ سایه ای دراز نزدیک آمد. سپس نوری ضعیف روی صورتش افتاد. گل و لای و چرک ها جنگل، ریش، پالتوی کهنه و شلوار کثیف ناپدید شده بود. موهایش به تازگی اصلاح شده بود. ردی از بوی پودر تالک به مشامم خورد. با صدایی گوش خراش گفتم: " دکتر واثروپ، من کجام؟ " - اتاق قدیمی مون در هاسل هاوس. عجیبه که زیبایی و فریبایی دهاتیش رو به جا نیاوردی! - چقدر وقته که... - واثروپ گفت: " امروز صبح سومین روزه. " - دکتر چنلر؟ - امروز بعد از ظهر به مقصد نیویورک راه می افته. - زنده ست ؟ - ویل هنری، از اونجایی که به نوعی نا خوش احوالی ، سوالت رو نادیده می گیرم اما خودمونیم، واقعا می پرسی؟ لبخند به لب داشت. دستش را با بی خیالی روی پیشانی ام گذاشت و بعد به سرعت برش داشت. " یه کم تب داشتی اما حالا دیگه تموم شده. " دستم به طرف سینه ام بالا رفت. می توانستم گاز پانسمان را احساس کنم. - چندتایی زخم برات می مونه... از اونا که بزرگتر شدی، باهاشون برای خانم ها لاف بزنی. جراحت هات جدی نیستن. سر تکان دادم اما هنوز نمی توانستم همه چیز را هضم کنم. هنوز برایم حسی رویا گونه داشت. با تردید و به دنبال قوت قلب گفتم: " موفق شدیم بیرون بزنیم. " با تکان سر تایید کرد. " بله، ویل هنری. بیرون زدیم. " این موضوع برای مدتی کنار گذاشته شد؛ دکتر لباس هایم را روی تخت گذاشت و بی صبرانه ایستاد تا با تقلای زیاد لباس بپوشم. تمام مفصل هایم درد می کرد وتک تک ماهیچه هایم از خستگی می لرزید. سینه ام با کوچکترین تکانی به شدت می سوخت. وقتی صاف نشستم، اتاق به دور سرم چرخید. دستانم را دور ملحفه مشت کردم تا تعادلم را در برابر امواج تهوع که محکم به پابست های سست وجودم می کوبید، حفظ کنم...

نویسنده: ریک یانسی مترجم: مهنام عبادی انتشارات: باژ