کتاب قیام سرخ 1 - باژ

کتاب قیام سرخ 1 اولین جلد از مجموعه ی قیام سرخ 1 نوشته ی پیرس براون و ترجمه ی مهنام عبادی توسط نشر باژ به چاپ رسیده است.

قیام سرخ، داستانی را در زمان آینده روایت می کند. دارو جوانی از نژاد سرخ ها، عضو پست ترین طبقه از حکومتی در آینده است. در این حکومت افراد بر اساس رنگ پوستشان دسته بندی می شوند؛ زرین ها که سردمدار حکومت هستند، خاکستری ها افرادی که نقش حفاظت و تامین امنیت زرین ها را دارند و سرخ ها که وظیفه ی حفاری در تونل های عمیق با درجه حرارت بسیار بالا را دارند. سرخ ها با وجود این که سختی های زیادی را متحمل می شوند، هیچ گونه اعتراضی نمی کنند زیرا فکر می کنند خون و عرق شان روزی جهانی بهتر برای آن ها و فرزندانشان را به ارمغان خواهد آورد. سرخ ها چندین گروه و طایفه هستند که همگی گاز هلیوم 3 که عنصری حیاتی برای زمینی سازی مریخ است استخراج می کنند. در پایان هر هفته گروهی که هلیوم بیشتری استخراج کرده، آذوقه و غذای بیشتری با عنوان جایزه دریافت می کند و بقیه گروه ها باید با جیره ی غذایی بسیار اندکشان هفته ی پیش رو را سپری کنند. آی یو، همسر دارو دختر زیبا و کم سن و سالی است که افکاری روشن فکرانه دارد. او متعقد است که خودش و بقیه سرخ ها برده ای بیش نیستند. بعد از مدتی دارو و آی یو متوجه می شوند که به آن ها خیانت شده و حاکمان آن ها مدت هاست دور از چشم سرخ ها، گردشگاه ها و شهرهای پهناوری برای خود در مریخ ساخته اند اما آن ها همچنان در شرایط طاقت فرسا زندگی می کنند. آی یو در صدد اعتراض برآمده و توسط حکومت به دار آویخته می شود. دارو، با آرزوی به دست آوردن عدالت و انتقام عشق از دست رفته اش، سعی می کند تا به طبقه ی زرین نفوذ پیدا کند. در این راه او مجبورمی شود به خاطر حفظ جانش و آینده ی تمدن انسانی با وحشی ترین افراد طبقه ی حاکم وارد رقابت شود ...

 

برشی از متن کتاب

روپوشم نمی تواند در برابر حرارت این پایین مقاومت کند. لایه ی بیرونی اش تقریبا ذوب شده است. به زودی لایه ی دوم هم نابود خواهد شد. در همان لحظه چراغ چشمک زن نقره ای کاوشکر روشن می شود و آن چه را به خاطرش آمده ام، به دست می آورم. نزدیک بود متوجه اش نشوم. با وحشت و سرگیجه خودم را از مته ها دور می کنم. بدنم را ذره ذره بالا می کشم و به سرعت از گرمای فجیع دور می شوم. بعد چیزی مانعم می شود. پایم زیر یکی از چرخ دنده های نزدیک مته ها گیر افتاده است. با وحشتی ناگهانی هوا را در سینه ام حبس می کنم. وحشت در وجودم افزایش می یابد. پاشنه ی پوتینم را می بینم که در حال ذوب شدن است. اولین لایه ی آن از بین می رود. دومی تاول می زند. بعد از ان نوبت پوستم است. خودم را وادار می کنم نفسی طولانی بکشم و فریادهایی را که در گلویم برمی خیزند، خفه می کنم. یادم به تیغ می افتد. تیغ قلابدار تاشویم را از غلاف کمری ام بیرون می کشم. تیغه ای برنده است که به طرزی بی رحمانه طراحی شده و بلندی اش به درازای پای من است و برای بریدن و داغ زدن دست و پای گیر افتاده در دستگاه ها استفاده می شود، یعنی موقعی شبیه همین الان. بیشتر افراد وقتی قرار است یکی از اعضای بدنشان بریده شود، به وحشت می افتند و به همین دلیل تیغ قلابدار سلاحی هلالی و برای استفاده توسط دستانی لرزان و ناشیانه طراحی شده است. حتی با وجود این که وحشت تمام وجودم را فراگرفته، باز هم دستانم نمی لرزد. سه دفعه از تیغ قلابدار استفاده می کنم. البته برای شکافتن پارچه های نانو پلاستیک نه پوست انسان. دستم را پایین می برم و پایم را با تکانی آزاد می کنم. در حین همین کار برآمدگی انگشتانم به لبه ی یکی از مته ها کشیده می شود. بوی جلز و ولز پوست به مشامم می خورد اما دیگر بلند شده ام و با بالا رفتن از گرمای جهنمی فاصله می گیرم. از صندلی چرمی بالا می روم و در تمام مدت، گرچه دلم می خواهد گریه کنم اما خنده از صورتم پاک نمی شود. حق با عمویم بود. اشتباه می کردم اما عمرا بگذارم روزی این را بفهمد. مهربانانه ترین اظهار نظرش از این قرار است: «ابله.» لورن فریاد می زند: «دیوانه! دیوانه ی روانی!» می گویم: «میزان نشت گاز حداقله. حالا دیگه می تونید حفاری کنید، عمو.» وقتی سوت پایان کار به صدا در می اید، طناب های نقلیه مرا بالا می برند. خودم را از ماشین دریلم  بالا می کشم و آن را در همان تونل عمیق برای شیفت شب باقی می گذارم. دست خسته ام را به طنابی می گیرم که بقیه از شفت یک کیلومتری پایین می اندازند تا بتوانم  بالا بروم. با وجودی سوختگی پشت دستم و مایعی که از آن بیرون می زند. بدنم را از طناب بالا می کشم تا این که از شفت بیرون می روم. کیران و لورن همراهم می آیند تا به افراد کنار نزدیک ترین آسانسور ضد جاذبه بپیوندیم. چراغ هایی زرد همانند عنکبوت از سقف آویزانند.        

نویسنده: پیرس براون مترجم: مهنام عبادی انتشارات: باژ