کتاب شبیخون به خفاش - محمد ستاری وفایی

کتاب شبیخون به خفاش نوشته ی محمد ستاری وفایی توسط نشر شهید کاظمی به چاپ رسیده است.

"شبیخون به خفاش" رمانی مهیج، دربرگیرنده ی محتوای پرونده ای منتشر نشده و محرمانه از فتنه ای مربوط به دهه ی 60 در شهر تبریز می باشد که مبارزین انقلابی از وقوع جریانات مخرب مربوط به آن، جلوگیری به عمل آوردند. شخصیت اصلی داستان که راوی آن نیز هست، یکی از اعضای فعال در گروه مبارزان دفاع از انقلاب جمهوری اسلامی ایران است. وی دوستی به نام "رضا" دارد که همیشه و همه جا او را همراهی می کند. این دو، در سال های قبل از پیروزی انقلاب نیز، فعالیت های اثرگذار و مهمی را انجام داده اند. با به ثمر رسیدن انقلاب اسلامی، تشکیلات خود را منحل کرده و به زندگی عادی باز می گردند اما با گذشت مدت زمان اندکی و در پی پدیدار شدن نقشه های شوم ضد انقلابیون، مجددا افراد گروه آن ها تصمیم می گیرند که با هم فکری و همکاری یک دیگر، از بروز فتنه های احتمالی جلوگیری به عمل آورند. از همین روی بنا می شود که همگی در شهر تبریز گرد هم آمده و با تشکیل جلسه ای سری، برای وقوع جریانات احتمالی، برنامه ریزی نمایند. در همین راستا، راوی قصه با همراهی رضا عازم تبریز می شود. در میانه ی راه، به جهت استراحت و صرف غذا، توقف کرده و به قهوه خانه ای در کنار جاده می روند. از قضا راوی، صاحب قهوه خانه ی مذکور را که از قبل با او آشنایی داشته، به یاد آورده و همین موضوع، نقطه ی عطفی برای شروع ماجرایی خواندنی و مهیج می شود.

برشی از متن کتاب

مانده بودم که باک را پر کنم یا به پمپ بنزین بعدی بروم. یکی از مسافرها گفت: ممکن است مشکلی پیش بیاید و نتوانیم به پمپ بنزین بعدی برسیم، بهتر است باک را پر کنید. باک را پر کردم. خواستم حرکت کنم که رضا گفت: تو خسته ای، کمی استراحت کن، من رانندگی می کنم. خیلی نرفته بودیم که سه مسافری هم که هنگام خروج از شهر سوارشان کرده بودیم، خوابیدند. آن روزها مسافر سوار کردن عادت مان شده بود. پیش از پیروزی انقلاب، در مسافرت ‌های خارج از شهر، چند تا مسافر سر راهی سوار می ‌کردیم تا هم توی راه تنها نباشیم و هم به‌ ظاهر مسافرکش دیده شویم. چند ماهی از پیروزی انقلاب گذشته بود و من دوباره مثل آن روزها، چند مسافر سوار کرده بودم. مقصد ما تبریز بود؛ شهری پر رمز و راز، با شناسنامه ‌ای پر از حوادث در ظلم‌ ستیزی؛ شهری که ابرقدرت شوروی پس از شهریور 1320 تا 1325 هر چه تلاش کرد، نتوانست آن را از پیکره‌ ی ایران جدا کند. انقلاب اسلامی به ثمر نشسته و نظام جمهوری اسلامی هم به تایید مردم رسیده و قانون اساسی آن در مجلس خبرگان بررسی و تصویب شده بود، ولی دشمنان می‌ خواستند فتنه‌ ای به‌ پا کنند و در روز همه‌ پرسی قانون اساسی، با حادثه ‌سازی، مملکت را به آشوب بکشند و جلوی تصویب آن به ‌دست مردم را بگیرند، مقدمات کارشان را هم چیده بودند. آن‌ ها ولایت فقیه را هدف گرفته بودند و می‌ گفتند هر ماده ‌ای در قانون اساسی باشد مانعی ندارد، ولی اصل ولایت فقیه نباید در قانون اساسی بیاید. دوستان و هم ‌فکران دل ‌سوز و انقلابی ما، توطئه را گوشزد می‌ کردند و راه ‌های مقابله با آن را می‌ گفتند و می ‌خواستند تا وقت نگذشته، دوباره هم‌ فکران سابق، فعالیت خود را شروع کنند. البته با این ‌که بعد از همه ‌پرسی دوازدهم فروردین 1358 همه متعهد شده بودیم که دیگر فعالیتی انجام ندهیم و حتی یک نکته هم از فعالیت‌ های قبلی ‌مان را بازگو نکنیم، ولی تهدید جدید، تهدید کوچکی نبود و باید تا فرصت از دست نرفته، کاری می‌ کردیم. درباره‌ ی موضوع، خیلی فکر کردم و بالاخره از رضا خواستم که طبق روال گذشته، بعدازظهر فردا دوستان را خبر کند. جلسه تشکیل شد. پس از قرائت چند آیه از قرآن، رضا شروع به صحبت کرد و به طور اجمالی وضعیت را بازگو کرد و مطالبی در مخالفت و موافقت ارائه داد. بقیه هم با تایید اهمیت موضوع، تحلیل خودشان را بیان کردند. در اخر، یکی از رفقا گفت: حضور و فعالیت ما با وجود دولت موقت، شورای انقلاب و نهادها چگونه است؟ اصلا صحیح است ما دوباره وارد حیطه ی مسئولیتی آن ها شویم؟ گفتم: ما که در عرض آن ها حرکت نمی کنیم. اول این که همه ی نهادها تازه تاسیس اند؛ دوم این که از شما بعید است با شناختی که از ضد انقلاب و پشتیبانان آن ها دارید، از این حرف ها بزنید! ما نباید خودمان را کنار بکشیم، برعکس باید از حالا با دقت تمام، اطلاعات را جمع آوری و تحلیل کنیم و بعد بر اساس آن به وظیفه مان عمل کنیم...

(پرونده ی محرمانه و منتشر نشده از یک فتنه ی بزرگ) نویسنده: محمد ستاری وفایی انتشارات: شهید کاظمی