کتاب کوه پنجم – پائولو کوئیلو

برشی از متن کتاب

ایلیا مدتی راه رفت و سعی کرد آنچه را شنیده بود، بفهمد. وقتی آماده می شد تا به اکبر برگردد، زنی را دید که دوستش داشت. روی صخره ‌ای، رو به کوه پنجم نشسته بود. فقط چند دقیقه با او فاصله داشت.

-” اینجا چه می کند؟ نشنیده ماجرای محاکمه و حکم اعدام و خطراتی را که در پیش است؟”

باید بی درنگ به او هشدار بدهد. تصمیم گرفت سراغش برود.

زن متوجه حضورش شد و دست تکان داد. ظاهراً ایلیا گفته‌ های فرشته را فراموش کرده بود، زیرا احساس بی اطمینانی دوباره به طرفش هجوم آورد. سعی کرد وانمود کند که نگران مشکلات شهر است، تا زن متوجه آشفتگی قلب و ذهنش نشود.

وقتی نزدیک شد، پرسید:” اینجا چه می کنی؟”

-” دنبال کمی الهام آمده ام. یادگیری خواندن و نوشتن، باعث شده به طراح این دره ها، کوه ها و شهر اکبر فکر کنم. چند تاجر، مرکب هایی به رنگ های گوناگون به من دادند، چرا که می خواهند من برایشان بنویسم.

فکر کردم این مرکب ها را برای توصیف جهانی به کار ببرم که در آن زندگی می کنم، اما می دانم خیلی مشکل است: رنگ ها را دارم، اما فقط خدا می تواند رنگ ها را این طور هماهنگ، با هم مخلوط کند.”

نگاهش به کوه پنجم دوخته بود. با زنی که چند ماه پیش، کنار دروازه های شهر و در حال جمع کردن چوب دیده بود، کاملاً تفاوت داشت. حضور منزوی او در بیابان، احساس اطمینان و احترام در ایلیا ایجاد می‌کرد.

ایلیا پرسید:” چرا همه کوه ها اسمی دارند، اما کوه پنجم، با یک عدد نامیده می شود؟”

زن گفت:” تا اختلافی بین ایزدان ایجاد نشود. افسانه می‌ گوید که اگر انسان ها نام‌ خدای خاصی را به آن کوه می دادند، بقیه خشمگین می‌شدند و زمین را نابود می کردند. بنابراین اسم آن را گذاشتند کوه پنجم، چون پنجمین کوهی است که از ماورای دیوارهای شهر می بینیم. اینطوری به هیچکس توهین نمی شود و دنیا سر جایش می ماند.”

مدتی ساکت ماندند. زن سکوت را شکست.

-” جدای از رنگها، به خطر نوشتن خط بیبلوس هم فکر می کنم. ممکن است به ایزدان فینیقیه و پروردگار و خدای خودمان توهین کنم.”

ایلیا گفت:” فقط پروردگار وجود دارد. در ضمن، هر سرزمین متمدنی، خط مخصوص به خودش را دارد.